ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 65

บทที่ 65 เจ้าสำนัก ท่านยังจะโจมตีอีกหรือไม่
ข่าวการบุกรุกจากสิบเก้าสายสำนักนั้น แพร่สะพัดไปทั่วทั้งสำนักหยกพิสุทธิ์อย่างรวดเร็ว

ทว่าหลี่ชิงจื่อกลับไม่ได้กังวลแต่อย่างใด เขาขอให้ผู้อาวุโสจากสิบแปดยอดเขา และผู้อาวุโสสำนักฝ่ายนอกปลอบขวัญบรรดาศิษย์ เปิดค่ายกลคุ้มกันสำนัก ห้ามศิษย์ทุกคนออกไปแนวหน้า

เหล่าลูกศิษย์เองก็ไม่ได้ตื่นตระหนก

เพราะพวกเขาต่างก็กำลังรอใครบางคนอยู่

ผู้อาวุโสสังหารเทพ!

เหล่าผู้อาวุโสเปิดเผยแล้วว่า ผู้อาวุโสสังหหารเทพจะเผชิญหน้ากับสิบเก้าสายสำนักเพียงผู้เดียว เพื่อลดการบาดเจ็บล้มตายของบรรดาลูกศิษย์

เดิมทีหลี่ชิงจื่อก็ไม่ได้วางแผนออกมาเช่นนี้ ใครใช้ให้สิบเก้าสายสำนักไม่กระจายกำลลังโจมตีเช่นนี้เล่า!

ดียิ่งนักผู้อาวุโสสังหารเทพจะได้ฆ่าพวกเขาทั้งหมดในคราวเดียว!

หานเจวี๋ยเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

เขาเพิ่งจะเดินออกจากถ้ำเทวาฟ้าประทาน ไก่คุกรัตติกาลก็เข้ามาหาแล้ว

“นายท่าน ไกลออกไปนั้นมีกลิ่นอายพลังมากมายยิ่งนัก หรือจะมีศัตรูทัพใหญ่บุกเข้ามาโจมตี ท่านจะหนีหรือไม่”

ไก่คุกรัตติกาลถามรัวออกมาเป็นชุดๆ น้ำเสียงดูร้อนรนกังวลใจ

หานเจวี๋ยเดินอ้อมมันไปทันที กล่าวทิ้งท้ายไว้เพียงว่า “ก็แค่พวกหมูหมากาไก่เพียงกลุ่มเดียว เหตุใดต้องหนีกัน”

เมื่อกล่าวจบ หานเจวี๋ยก็กลายเป็นลมหอบหนึ่งพัดออกไปจากภูเขาราวกับเทพเซียน

ไก่คุกรัตติกาลมองไปตามทิศทางที่เขาจากไปด้วยความนับถือ

ช้าก่อน!

หมายความว่าอย่างไรที่บอกว่าหมูหมากาไก่

ไก่คุกรัตติกาลรู้สึกว่าตนเองถูกหยามเกียรติเข้าเสียแล้ว

แต่พอคิดอีกที ข้าเป็นหงส์ ไม่ใช่ไก่!

คนที่ถูกหยามจริงๆ นะคือเจ้าหมาอ้วนนั่นต่างหาก!

ทันใดนั้นเจ้าไก่คุกรัตติกาลก็เบิกบานขึ้นมาอีกครั้ง

……

ผู้บำเพ็ญจากสิบเก้าสายสำนักนั้นรู้สึกกังวล และตื่นเต้นเป็นอย่างมากไปพร้อมๆ กัน

“ด้านหน้านั้นก็คือสำนักหยกพิสุทธิ์!”

“ผู้อาวุโสเว่ยหยวนท่านนั้นก็เป็นผู้บำเพ็ญระดับสุญตาจริงๆ หรือ”

“ไม่เช่นนั้นเล่า กล่าวได้ว่าผู้อาวุโสสังหารเทพของสำนักหยกพิสุทธิ์เป็นผู้บำเพ็ญอันดับหนึ่งของต้าเยี่ยนในเวลานี้ หากไม่ใช่ผู้บำเพ็ญระดับสุญตาแล้ว ใครเล่าจะกล้ามา”

“ศึกนี้จะต้องถูกจารึกลงในหน้าประวัติศาสตร์แน่!”

“สำนักหยกพิสุทธิ์คงไม่รอดเป็นแน่แท้ พวกโจวฝานและโม่ฟู่โฉวอวดดีถึงเพียงนั้น แต่สำนักหยกพิสุทธิ์กลับพ่ายแพ้คาประตู ช่างเป็นความอัปยศของพวกสายหลักจริงๆ”

เหล่าผู้บำเพ็ญต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ โหมไฟให้ลุกกระพือกันยกใหญ่

หลี่เฉียนหลงและเว่ยหยวนเดินนำอยู่หน้าสุด

พวกเขาเองก็ก้าวเดินอย่างไม่เร่งร้อนนัก

เว่ยหยวนมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ไม่ได้เห็นสำนักหยกพิสุทธิ์อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

แต่หากการต่อสู้จบลงเร็วเกินไป เขาจะสามารถสำแดงพลังของผู้บำเพ็ญระดับสุญตาได้อย่างไรกันเล่า

ในเวลานั้นเอง

หานเจวี๋ยก็มาถึงแล้ว

หานเจวี๋ยขี่อยู่บนกระบี่กิเลน เหาะเหินทะยานมาบนกระบี่ อันที่จริงแล้วเขาสามารถเหาะเหินดด้วยตนเอง แต่เขารู้สึกว่าการขี่กระบี่นั้นดูหล่อเหลากว่ายิ่งนัก

ด้วยอานุภาพของพลังวิญญาณหกสายหนุนนำ ทำให้ใบหน้าของเขาถูกเมฆหมอกปกคลุมดูเลือนลาง ไม่มีผูใดที่สามารถเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจอ

สายตาของเว่ยหยวนตกลงบนเงาร่างของหานเจวี๋ย

ระดับสร้างฐานขั้นที่เก้า?

ล้อเล่นอะไรกัน!

ช้าก่อน!

เงาร่างของเขา…

เว่ยหยวนเบิกตาโพลง

เขามีชีวิตอยู่มานับพันปี ประสบพบเจอเรื่องราวมามาก สามารถมองทะลุผ่านสมบัติวิญญาณบนร่างของหานเจวี๋ยได้ภายในคราเดียว

สมบัติวิญญาณทั่วร่าง!

เว่ยหยวนก็ไม่ใช่คนหรูหราฟุ่มเฟือย บนร่างของเขามีสมบัติวิญญาณติดกายเพียงหนึ่งชิ้น อีกทั้งไม่ใช่สมบัติสายป้องกัน หากแต่เป็นอาวุธวิเศษสำหรับโจมตี!

หลี่เฉียนหลงกลับไม่ใช่คนที่เผชิญโลกมาเยอะเฉกเช่นเว่ยหยวน ทว่าเขาก็คาดเดาได้ในทันทีว่าหานเจวี๋ยนั้นก็คือผู้อาวุโสสังหารเทพ

เขารีบยกมือขึ้น ส่งสัญญาณให้ทั้งสิบเก้าสายสำนักหยุดเคลื่อนไหว

สายตาของเหล้าผู้บำเพ็ญล้วนตกลงบนร่างของหานเจวี๋ย

สำนักหยกพิสุทธิ์ก็ส่งมาเพียงคนเดียวหรือ

ช่างโอหังเช่นนี้…

หรือว่าเขาก็คือคนที่ถูกกล่าวขานผู้นั้น…

เพียงไม่นาน เหล่าผู้บำเพ็ญจากสิบเก้าสายสำนักต่างก็สงบปากสงบคำไปชั่วขณะ ไม่กล้าย่ามใจ

สายตาของหานเจวี๋ยจ้องมองตรงไปยังเว่ยหยวน

ระดับสุญตาขั้นสองสู้กับระดับสุญตาขั้นหนึ่งอย่างนั้นหรือ จะสู้กันอย่างไร?

หรือจะต้องเสแสร้งสักหน่อย

หากใช้กำลังมากไปจะดูไม่ดีหรือไม่

ช่างเถิด!

ยุ่งยากเกินไป!

สังหารให้มันจบๆ ไปนั่นล่ะ!

หานเจวี๋ยมีแผนอยู่ในใจแล้ว

เขายิ่งขยับเข้าใกล้เว่ยหยวนมากขึ้นเรื่อยๆ

เว่ยหยวนหยิบไม้เท้าที่ฝังด้วยอัญมณีหลากสีออกมา เตรียมพร้อมที่จะโจมตี

พร้อมกันนั้นเขาได้ส่งกระแสเสียงถามหลี่เฉียนหลงว่า ‘คนผู้นี้ไม่ใช่นักพรตเต๋าจิ่วติ่งจริงๆ ใช่หรือไม่’

ร่างสมบัติวิญญาณนี้น่าพรั่นพรึงเกินไปแล้ว!

มีชั่วขณะหนึ่งนั้น ที่เว่ยหยวนคิดอยากยอมแพ้ทันที