ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 640

บทที่ 640 เทพมารต้องสาป กฎเกณฑ์เหนือธรรมชาติ

“เทพบิดาบอกเจ้าว่าอย่างไร” เทพสูงสุดหนานจี๋ถามอย่างระมัดระวัง

จอมอริยะเสวียนตูก็จ้องจักรพรรดินีผืนพิภพเขม็งเช่นกัน

สีหน้าจักรพรรดินีผืนพิภพซับซ้อน เอ่ยเบาๆ ว่า “เขาบอกว่า มหาเคราะห์ฟ้าบุพกาลจะหวนกลับมาอีกครั้ง เมื่อถึงเวลานั้นจะกลายเป็นยุคสมัยแห่งเทพมารสามพันตนที่น่ากลัวยิ่งกว่ายุคของเขา”

ตำหนักเอกภพพลันเงียบสงัดลง

ยุคสมัยแห่งเทพมารฟ้าบุพกาลสามพันตน!

ฟ้าบุพกาลในยามนี้ยังคงมีเทพมารฟ้าบุพกาลอยู่ เทพมารฟ้าบุพกาลเหล่านี้มิใช่ตัวตนที่อยู่เหนือกฎเกณฑ์สามพันวิถีไร้ข้อผูกมัดเหล่านั้น

แต่เทพมารฟ้าบุพกาลมีจำนวนเพียงไม่กี่สิบตนเท่านั้น ล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งที่เหลือรอดมาจากยุคเทพมารฟ้าบุพกาล

ความหมายของจักรพรรดินีผืนพิภพคือเทพมารฟ้าบุพกาลเหล่านี้จะก่อให้เกิดมหาเคราะห์ฟ้าบุพกาลขึ้นหรือ

มหาเคราะห์ฟ้าบุพกาล…

มหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่!

เหล่าอริยชนนึกถึงคำพูดที่บรรพชนเต๋าทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ อกสั่นขวัญแขวนกว่าเดิม

ความสามารถของพวกเขาใช้ปกป้องมรรคาสวรรค์ได้เท่านั้น หากมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ถาโถมใส่มรรคาสวรรค์ พวกเขาจะต้านทานได้อย่างไร

“ข้าต้องการแผ่นหยกนำโชค ผู้อาวุโสทุกท่านโปรดช่วยเสาะหาให้ข้าโดยเร็วด้วยเถิด!” จู่ๆ ฟางเหลียงก็เอ่ยขึ้นมา

เขามีสีหน้าตึงเครียด

แผ่นหยกนำโชค เป็นยอดสมบัติที่บรรพชนเต๋าใช้พิสูจน์มรรค เทียบได้กับขวานเบิกฟ้าของเทพยักษาผานกู่!

เทพสูงสุดหนานจี๋ถาม “มีประโยชน์อย่างไรเล่า”

ฟางเหลียงเอ่ยเสียงขรึม “ทำให้มรรคาสวรรค์ทะลวงระดับได้ ขยายขอบเขตมรรคาสวรรค์ กลืนกินฟ้าบุพกาล ป้องกันมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ได้ ยามที่บรรพชนเต๋าเลือกข้า เคยเอ่ยถึงแดนบรรพกาลไว้ เขาบอกว่าภายในแดนบรรพกาลซุกซ่อนพลังอันน่าพรั่นพรึงสุดขีดอย่างหนึ่งไว้ เหตุผลที่เขาหายตัวไป ก็เพราะต้องการตามหาวิธีต่อกรกับพลังนั้น ด้วยเหตุนี้ บรรพชนเต๋าถึงแบ่งแยกร่างจำลองมากมายโดยไม่นึกเสียดายวิญญาณ ท่องไปทั่วฟ้าบุพกาล”

เขาก็คือหนึ่งในนั้น!

“ตอนนี้ผนึกของแดนบรรพกาลใกล้จะพังทลายลง ตัวตนน่าพรั่นพรึงที่บรรพชนเต๋าสะกดไว้อาจฝ่าออกมาได้ตลอดเวลา เมื่อถึงเวลานั้นจะมิใช่แค่แดนเทพหวนปัจฉิมเท่านั้น มรรคาสวรรค์ก็ต้องพินาศเช่นกัน!”

เหล่าอริยชนตื่นตระหนก

จอมอริยะเสวียนตูถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “พูดจริงหรือ”

ฟางเหลียงจึงกล่าวว่า “ข้าฟางเหลียงขอสาบานต่อมรรคาสวรรค์ หากโป้ปดทุกท่าน ขอให้ดวงชะตามรรคาสวรรค์สลายหายไปด้วยตัวเอง”

เหล่าอริยชนนิ่งเงียบ ต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน

บทสนทนาในครานี้ทำให้พวกเขาตกตะลึงยิ่ง พวกเขาตระหนักได้ว่าเรื่องราวมิได้เรียบง่ายอย่างที่พวกเขาจินตนาการไว้ นอกจากพวกเขาจะต้องต่อกรกับแดนเทพหวนปัจฉิมแล้ว ยังต้องเตรียมป้องกันตัวตนในระดับที่สูงกว่านั้นด้วย

….

ในส่วนลึกของฟ้าบุพกาล ไอดำกลุ่มหนึ่งขยับพลุ่งพล่าน ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ไอดำค่อยๆ กลายเป็นเพลิงทมิฬ ในกลางเปลวเพลิงพลันมีดวงตาสีแดงฉานคู่หนึ่งปรากฏขึ้น

“ข้าคือผู้ใด…”

“หานเจวี๋ย…โชคร้าย…เจ้าแดนต้องห้ามอันธการ…”

เสียงแหบพร่าสายหนึ่งแว่วออกมาจากเพลิงทมิฬ เมื่อฟังให้ดีๆ น้ำเสียงคล้ายคลึงกับหานเจวี๋ยอยู่หลายส่วน

เพลิงทมิฬพลันบังเกิดแรงดูดดึงมหาศาล กลายเป็นสายลมโหมกระโชก ก่อตัวเป็นวังวนขนาดยักษ์ ปราณฟ้าบุพกาลที่อยู่รอบๆ ไหลทะลักเข้าสู่เพลิงทมิฬ

เมื่อเวลาผ่านไป เพลิงทมิฬขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ขณะที่เพลิงทมิฬมีขนาดเท่ากับโลกใบหนึ่งและยังคงขยายตัวต่อไปนั้น เงาร่างหนึ่งพลันเหาะโฉบเข้ามา

เป็นนักพรตเต๋าชุดเขียวรูปหนึ่ง มีกระบี่ไม้เล่มหนึ่งรองอยู่ใต้เท้า สองมือไขว้อยู่ตรงบั้นเอว

นักพรตเต๋าชุดเขียวพลันหยุดชะงัก สายตาจับจ้องอยู่ที่เพลิงทมิฬ

“กลิ่นอายแห่งโชคร้ายเข้มข้นยิ่ง…โชคร้ายไร้รูปลักษณ์สีสัน เหตุใดถึงมารวมตัวอยู่ที่นี่ได้”

นักพรตเต๋าชุดเขียวพึมพำกับตัวเอง เขายกมือขวาขึ้นนับนิ้วทำนาย สีหน้าซีดเผือดในทันใด

เพลิงทมิฬที่อยู่ไกลออกไปพลันพุ่งเข้ามาหานักพรตเต๋าชุดเขียว รวดเร็วสุดขีด

นักพรตเต๋าชุดเขียวเบิกตากว้าง อาภรณ์ปลิวสะบัด พลังอันน่าหวาดหวั่นเข้าขวางกั้นเพลิงทมิฬเอาไว้ ทำให้ความเร็วของมันลดลงอย่างกะทันหัน

“ฮึ่ม! ไม่ว่าเจ้าจะเป็นสิ่งใด แต่ในเมื่อเป็นสิ่งชั่วร้าย ข้าก็จะกำจัดเจ้า!”

นักพรตเต๋าชุดเขียวเอ่ยเยาะหยัน พลันมีเถาวัลย์นับไม่ถ้วนงอกออกมาจากกระบี่ไม้ใต้เท้า เข้าห่อหุ้มเพลิงทมิฬไว้อย่างรวดเร็ว บุปผาหลากสีสันงอกออกมาจากเถาวัลย์ดอกแล้วดอกเล่า

หมื่นบุปผาแย้มบาน ลำแสงสายแล้วสายเล่าพุ่งออกมาจากเกสร พุ่งทะลวงเพลิงทมิฬ ทำให้มันเกิดรูโหว่มากมาย

เพลิงทมิฬเปล่งเสียงคำรามอำมหิตออกมา

นักพรตเต๋าชุดเขียวขมวดคิ้ว เริ่มใช้ความคิด

จู่ๆ เพลิงทมิฬก็ระเบิดออก กลายเป็นหมอกดำแพร่กระจาย จากนั้นก็โอบล้อมเข้าหานักพรตเต๋าชุดเขียวด้วยความเร็วที่มากกว่า