ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 652

บทที่ 652 ก่อคุณงามมรรคาสวรรค์ ผู้อาวุโสลึกลับ

หลังจากได้ฟังคำตอบของหานมิ่ง หานเจวี๋ยพูดไม่ออกเลย

ต้องการให้ข้าพูดตรงๆ หรือ

ไม่ไว้หน้าข้าเลยหรือไร

หานเจวี๋ยเงียบไป

หานมิ่งเองก็เงียบไปเช่นกัน

เงียบกันไปสักพัก หานมิ่งถึงตระหนักได้ว่าคำพูดเมื่อครู่นี้ของตนมีปัญหา หานเจวี๋ยไม่มีทางมาหาตนโดยไร้สาเหตุ

หานมิ่งถามอีกครั้งว่า “ท่านยังอยู่หรือไม่”

“อืม”

“ตกลง ข้ายินดีเข้าร่วมสำนักซ่อนเร้น”

“เช่นนั้นเจ้าก็เก็บข้าวของเถอะ”

“ตกลง”

เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป หานมิ่งออกเดินทาง มุ่งหน้าสู่เขตเซียนร้อยคีรี

หานเจวี๋ยปรับสภาวะอารมณ์ เข้าสู่สภาวะฝึกบำเพ็ญอย่างรวดเร็ว

หลายปีต่อมา หานมิ่งมาถึงเขตเซียนร้อยคีรี ถูกหานเจวี๋ยเคลื่อนย้ายเข้าสู่อารามเต๋าโดยตรง เขาไม่ได้ปล่อยหานมิ่งออกไปด้านนอก แต่ให้ฝึกบำเพ็ญอยู่ในอารามเต๋า

หานมิ่งนั่งสมาธิบนเบาะกลม เหลือบมองหานเจวี๋ยอย่างระมัดระวัง

แสงเทพที่ส่องระยับอยู่ทั่วร่างหานเจวี๋ยทำให้หานมิ่งไม่อาจสอดส่องไปถึงร่างจริงได้ เขาเพิ่งเคยสัมผัสถึงแรงกดดันเช่นนี้เป็นครั้งแรก

หานมิ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ

ในอดีตเขาเคยเพ้อฝันอยากฝึกบำเพ็ญอยู่ข้างกายหานเจวี๋ย แต่ทราบถึงนิสัยเย็นชาของหานเจวี๋ยดี จึงได้แต่เพ้อฝันเท่านั้น ยามนี้กลับกลายเป็นความจริงขึ้นมา ทำให้เขารู้สึกเหมือนมิใช่เรื่องจริงอยู่บ้าง

หานมิ่งเยาะหยันตัวเองอยู่ในใจ ตัวเขาเองกำลังคิดอะไรอยู่กัน

เขาเลิกฟุ้งซ่าน เริ่มตั้งใจฝึกบำเพ็ญ

หานเจวี๋ยไม่พูดกับเขาเลยสักประโยค อาจต้องการทดสอบทัศนคติในการฝึกบำเพ็ญและคุณสมบัติของเขา เขาจะขายหน้าไม่ได้!

แต่อย่างที่ทราบกันดี เหตุผลที่หานเจวี๋ยไม่สนใจเขา ก็เพราะเป้าหมายปิดด่านพันปีที่ตั้งไว้ ฝึกบำเพ็ญต่อเนื่องไม่หยุดกลางคัน

….

ณ ชั้นฟ้าที่สามสิบสาม เหล่าอริยชนรวมตัวกันในตำหนักเอกภพ

จอมอริยะเสวียนตูกลับมาแล้ว เขากวาดตามองเหล่าอริยชน เอ่ยขึ้นว่า “ข้าร่วมมือกับสหายเต๋าหาน ยึดครองแดนเซียนพิภพแล้ว จากนี้ไปข้าเตรียมจะผนวกแดนเซียนพิภพเข้ากับมรรคาสวรรค์ สร้างอุโมงค์มิติเชื่อมระหว่างสองดินแดน ให้สามารถเดินทางไปมาหากันได้”

แดนเซียนพิภพ!

เหล่าอริยชนมองหน้ากัน พวกเขาล้วนเคยได้ยินมาก่อนว่าดินแดนนี้ ในอดีตกาลแดนเซียนพิภพก็นับว่าเป็นส่วนหนึ่งของแดนเซียนเช่นเดียวกับแดนบรรพกาล หลังประสบมหาศึกอริยะ ดินแดนในยุคโบราณพังทลายแยกตัวไปมากมายหลายส่วน ยามนี้ในมรรคาสวรรค์เหลือเพียงแดนเซียนเท่านั้น

ฉิวซีไหลกล่าวว่า “อืม ท่านต้องการให้พวกเราทำสิ่งใด บอกมาได้เลย”

อริยะที่เหลือก็ไม่มีความเห็นเช่นกัน รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่นับว่าใหญ่หลวงเกินไป

ทว่ามหาจักรพรรดิเซียวเปิดปากเอ่ยขึ้น “ระยะนี้นอกเขตยมโลกปรากฏโลงศพลึกลับใบหนึ่งขึ้น กลิ่นอายลึกล้ำเกินหยั่งวัด ข้าไม่กล้าเข้าใกล้ จำเป็นต้องขอความเห็นจากจอมอริยะ”

“หืม”

จอมอริยะเสวียนตูทอดสายมองออกไปนอกยมโลก

ผ่านไปสักพัก เขาถึงได้มองเห็นโลงศพของสื่อหยวนหงเหมิง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เขาเลือนหายไปจากจุดเดิมทันที

อริยะที่เหลือก็รีบตามเขาไป

เหล่าอริยชนปรากฏตัวขึ้นหน้าโลงศพของสื่อหยวนหงเหมิงพร้อมกัน ฟางเหลียงจ้องมองโลงศพ ขมวดคิ้วแน่น

ศิลาจารึกหน้าโลงแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหว ทว่ากลับทำให้เหล่าอริยชนรู้สึกหวั่นใจอย่างน่าประหลาด

“นี่คือสิ่งใด”

“ปรากฏขึ้นตั้งแต่เมื่อไร มหาจักรพรรดิเซียว ไยเจ้าไม่บอกแต่แรก”

“ข้าก็เพิ่งค้นพบไม่นานมานี้ อีกทั้งจอมอริยะไม่อยู่ พวกเจ้ากล้ามาตรวจสอบหรือ ถึงอย่างไรข้าก็ไม่กล้าอยู่ดี”

“เหตุใดที่ผ่านมาถึงไม่เคยพบเห็นสิ่งนี้มาก่อนเลย”

“หรือว่าสิ่งที่โจมตีจักรพรรดินีผืนพิภพก่อนหน้านี้จะเป็นสิ่งนี้”

เหล่าอริยชนกระซิบกระซาบกัน จอมอริยะเสวียนตูถ่ายทอดเสียงไปหาจักรพรรดินีผืนพิภพ ในไม่ช้า จักรพรรดินีผืนพิภพก็ปรากฏตัวขึ้น

“ใช่สิ่งนี้หรือไม่ที่ทำร้ายเจ้า” จอมอริยะเสวียนตูชี้โลงศพสื่อหยวนหงเหมิงพลางถาม

จักรพรรดินีผืนพิภพส่ายหน้า “มิใช่ กลิ่นอายต่างกันอย่างสิ้นเชิง นี่คือสิ่งใด มีผู้ใดอยู่ในโลง”

จอมอริยะเสวียนตูตอบ “พวกข้าก็ไม่ทราบเช่นกัน”

เทพสูงสุดหนานจี๋เลิกคิ้วพลางกล่าวขึ้นว่า “ต้องหาทางผนึกมันหรือไม่”

จอมอริยะเสวียนตูส่ายหน้า

เขาจ้องมองโลงศพสื่อหยวนหงเหมิงอย่างละเอียด ตกอยู่ในภวังค์ความคิด

และในเวลานี้เอง ศิลาจารึกพลันสั่นไหวรุนแรง สร้างความตื่นตระหนกให้เหล่าอริยชน ทั้งหมดพากันหยิบยอดสมบัติของตนออกมา ตั้งท่าระวังตัวเต็มที่

มองเห็นรอยเลือดปรากฏขึ้นบนศิลาจารึกทีละขีดๆ เขียนเป็นตัวอักษร ราวกับมีหนอนมากมายคืบคลานอยู่บนจารึก กำลังหลั่งโลหิตออกมา

ไม่นานนัก อักขระแถวหนึ่งปรากฏออกมา ดูซับซ้อนเข้าใจยาก