ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 653

บทที่ 653 บรรพชน จุดยืนของเหล่าจื่อ

“ถามเจ้าอยู่ จะตอบหรือไม่!”

หานเจวี๋ยเห็นหานอวี้ใจลอย ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น

เจ้าเด็กคนนี้แสร้งเคร่งขรึมอันใดกัน!

ถ้ายังเสแสร้งอีก หานเจวี๋ยจะจับเขาโยนเข้าไปในคุกสวรรค์อนธการ!

หานอวี้ได้สติกลับมา เอ่ยอย่างลังเล “เจ้าแม่หนี่ว์วาก็มีพระคุณต่อข้าเช่นกัน ข้าเกรงว่า…”

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยความหงุดหงิด “เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร”

“ท่านคือผู้ใดหรือ”

“ข้าคือบรรพชนของเจ้า!”

“เป็นไปไม่ได้!”

หานอวี้ปฏิเสธตามสัญชาตญาณ เขาเคยพบหานทั่วแล้ว ช่างโอหังและเสแสร้งยิ่งนัก

ช้าก่อน!

หานอวี้นึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าพลันตื่นตะลึง ร่างเขาสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้

ความทรงจำอันขมขื่นทรมานที่ปิดผนึกอยู่ในส่วนลึกที่สุดในใจเขาผุดขึ้นมาอีกครั้ง ปีนั้น ช่วงเวลาที่เขาสิ้นหวังที่สุด อ้อนวอนให้บรรพชนหานทั่วช่วยเหลือตระกูลหาน ทว่าหานทั่วไม่ตอบรับเขา

ในยามที่เขาเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้นและชิงชัง ดาวช่วยชีวิตที่เขาไม่เคยคาดฝันถึงก็ปรากฏขึ้น

เป็นท่านบรรพชนของบรรพชนเขา!

เวลาผ่านมาเนิ่นนานหลายปี หานอวี้ก็เคยคิดจะตามหาบรรพชนที่เคยช่วยชีวิตผู้นี้ แต่ทว่าไม่เคยหาพบเลย

ที่แท้….

เขาเฝ้ามองข้ามาโดยตลอด

ซ้ำยังมอบวิชายุทธ์ให้ข้า

ในใจหานอวี้เต็มไปด้วยความตื้นตันและคับข้องหมองใจ ถึงแม้เขาจะมีทายาทรุ่นหลังของตนแล้ว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าบรรพชนของตน เขาก็ยังคงเป็นเด็กน้อยตลอดกาล

มองเห็นหานอวี้ขอบตาแดงเรื่อ หานเจวี๋ยก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

เขารังเกียจฉากอารมณ์อ่อนไหวเช่นนี้เป็นที่สุด!

“ในเมื่อทราบแล้วว่าข้าคือผู้ใด เช่นนั้นก็ทราบชัดเจนแล้วกระมังว่าเหตุใดข้าถึงช่วยเจ้า และก็น่าจะทราบแล้วกระมังว่าเหตุใดหนี่ว์วาถึงมาหาเจ้า” หานเจวี๋ยแค่นเสียง น้ำเสียงขุ่นเคืองยิ่ง

หานอวี้ถูกขัดอารมณ์ แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นตัวตนระดับเทพแล้ว ย่อมไม่อาจทำตัวเยี่ยงเด็กๆ ได้อีก

เขาไม่ใช่คนโง่ บนโลกนี้ไม่มีความปรานีโดยไร้เหตุผล เหตุที่เจ้าแม่หนี่ว์วาถึงมาหาเขา เพราะเล็งเห็นพรสวรรค์ของเขาจริงๆ น่ะหรือ

[ความประทับใจที่หานอวี้มีต่อท่านเพิ่มขึ้น ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 6 ดาว]

หานอวี้สูดหายใจเข้าลึกๆ เอ่ยว่า “เจ้าแม่หนี่ว์วาบอกข้าว่า อริยะมรรคาสวรรค์มิได้หวังดีต่อมรรคาสวรรค์อย่างแท้จริง นางถูกอริยะเล่นงาน จำเป็นต้องแสร้งดับสูญสิ้นชีพ นางอยากชุบเลี้ยงข้าให้สำเร็จเป็นอริยะ ให้ข้านำพาเผ่ามนุษย์ขึ้นครอบครองตำแหน่งเผ่าพันธุ์มรรคาสวรรค์”

เจ้าแม่หนี่ว์วายังนึกถึงเผ่ามนุษย์อยู่อีกหรือ

ในความทรงจำของหานเจวี๋ย เจ้าแม่หนี่ว์วาให้ความสำคัญกับเผ่าปีศาจมากกว่าเผ่ามนุษย์

มิเช่นนั้นหากมีอริยะหนุนหลังอยู่ เผ่ามนุษย์จะประสบภัยยากลำบากมากมายอีกหรือ

หานเจวี๋ยถามในใจ ‘คำพูดของหานอวี้เป็นความจริงหรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยห้าพันล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[เจ้าแม่หนี่ว์วาบอกกับเขาเช่นนี้จริง]

หานเจวี๋ยมองหานอวี้ เอ่ยขึ้นว่า “ในเมื่อพวกเราพบกันแล้ว เช่นนั้นข้าจะเทศนาธรรมให้เจ้าแล้วกัน”

หานอวี้ปรีดานัก รีบคำนับขอบคุณ

หานเจวี๋ยใช้มหามรรคต้นกำเนิดครอบคลุมจิตรับรู้ของหานอวี้ ทำให้เขาจมจ่อมอยู่ท่ามกลางมหามรรคอันยิ่งใหญ่

ไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด

หานอวี้ลืมตาขึ้น ราวกับเขาหลับฝันไปตื่นหนึ่ง หนึ่งความฝันยาวนานนับพันปี ทันทีที่ตื่นขึ้นมา เขาก็ตระหนักได้ว่าโลกของเขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างมหาศาล

ด้วยความช่วยเหลือของหานเจวี๋ย เขานับว่าได้สัมผัสกับมหามรรคอย่างแท้จริงแล้ว ถึงแม้จะยังไม่ก้าวเข้าสู่มหามรรคต้นกำเนิดอย่างแท้จริง แต่อย่างน้อยๆ ก็วางรากฐานแล้ว

หลังจากทำความเข้าใจมหามรรค ประสาทสัมผัสและจิตรับรู้ของหานอวี้ก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง บุคลิกตัวตนก็เปลี่ยนเป็นสุขุมลุ่มลึกมากขึ้น

จู่ๆ หานอวี้ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเผยสีหน้าหงุดหงิดออกมาก่อนเอ่ยพึมพำ “ลืมถามนามของท่านบรรพชนไปเลย…เฮ้อ”

ถึงแม้จะถอนหายใจออกมา แต่สีหน้าของหานอวี้ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว