ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 7

หานเจวี๋ยได้พบกับผู้อาวุโสใหญ่แล้ว

ผู้อาวุโสใหญ่มีรูปร่างอ้วนท้วน ดูคล้ายพระสังกัจจายน์มาก ใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตายิ้มจนกลายเป็นรอยแยกโค้งๆ สองเส้น

เขาสังเกตหานเจวี๋ยและพูดด้วยความพอใจ “บุคลิกลักษณะไม่เลว ไม่ด้อยไปกว่าศิษย์สายในเลย ทั้งยังจะไล่ทันศิษย์อัจฉริยะแล้ว”

ชุดคลุมของสำนักหยกพิสุทธิ์มีพื้นหลังสีขาวลายสีเขียว หานเจวี๋ยใส่เข้าไปแล้วมีเสน่ห์อย่างถึงที่สุด ดูไม่เหมือนมาจากฐานะข้ารับใช้แม้แต่น้อย

ระหว่างทางที่มาก็มีสตรีผู้บำเพ็ญหลายคนแอบมองเขา

“ศิษย์ไม่อาจเทียบกับศิษย์อัจฉริยะได้หรอกขอรับ” หานเจวี๋ยกล่าวอย่างถ่อมตน

ผู้อาวุโสใหญ่หัวเราะ พูดว่า “ไปกันเถอะ ไปสำนักฝ่ายในกับข้า หากอยากเข้าสำนักฝ่ายใน เจ้าจำเป็นต้องกราบอาจารย์ก่อน สำนักฝ่ายในมีสิบแปดยอดเขา มีผู้อาวุโสถ่ายทอดวิชาสิบแปดท่าน ถ้ามีคนสนใจเจ้า เจ้าก็จะได้เป็นศิษย์สายในเลย หากไม่มี ก็ได้แต่เข้าร่วมการประลองเล็กของสำนัก มุ่งมั่นสร้างฐานโดยเร็ว”

“ศิษย์เข้าใจแล้ว”

จากนั้นทั้งสองก็ไปจากหอผู้อาวุโส

ชายชราที่อยู่หน้าโต๊ะรับรองแขกทำเสียงจุปาก กล่าวด้วยความประหลาดใจ “พลังวิญญาณอัคคีของเจ้าเด็กนี่แข็งแกร่งขึ้นไม่น้อย ดูท่าครึ่งปีมานี้คงฝึกฝนอย่างหนัก”

หยางหลัวยิ้มเอ่ยว่า “นั่นน่ะสิ เขาไม่เคยออกมาข้างนอกเลย คุณสมบัติดี ทั้งยังยอมหมั่นเพียรฝึกฝน ต่อไปอาจจะกลายเป็นศิษย์อัจฉริยะก็เป็นไปได้”

ชายชราส่ายหัวและอดหัวเราะไม่ได้ แต่ก็ไม่พูดอะไรมากอีก

เขาอยู่ที่นี่มาร้อยกว่าปี คนที่มีคุณสมบัติดีกว่าหานเจวี๋ยเขาเคยเจอมาหมดแล้ว เพียงแต่รู้สึกปลงอนิจจังเล็กน้อย ทว่าไม่ได้คิดอะไรมาก

……

ตลอดทางไร้ซึ่งวาจา

ภายใต้การนำของผู้อาวุโสใหญ่ หานเจวี๋ยมาถึงค่ายกลส่งตัวแห่งหนึ่งตรงมุมหุบเขา ที่นี่มีศิษย์เฝ้าอยู่หลายคน

ค่ายกลส่งตัวเหมือนแท่นบูชามาก เป็นแท่นหินทรงกลม ด้านบนมีลวดลายแปลกประหลาดสลักไว้ ทั้งสี่ด้านมีเสาหินตั้งอยู่ มีหลุมขนาดต่างๆ อยู่ด้านบนจำนวนมาก เอาไว้วางหินวิญญาณโดยเฉพาะ

หานเจวี๋ยเพิ่งใช้ค่ายกลส่งตัวเป็นครั้งแรก เขาตื่นเต้นมาก แต่ไม่แสดงสีหน้าออกมาเพราะกลัวขายหน้า

ศิษย์สายนอกเริ่มวางหินวิญญาณลงไป

“เจ้าอยากเข้าไปฝึกบำเพ็ญแบบใด ผู้อาวุโสถ่ายทอดวิชาของแต่ละยอดเขามีอุปนิสัยต่างกัน รูปแบบจึงไม่เหมือนกัน บ้างชอบชิงดีชิงเด่นและเอาชนะ บ้างมุมานะฝึกฝนอย่างสงบ บ้างก็ออกไปทำภารกิจด้านนอกตลอดปี” ผู้อาวุโสใหญ่พลันถามขึ้นมา

หานเจวี๋ยตอบกลับไป “มุมานะฝึกฝนอย่างสงบ ข้าไม่ชอบความครึกครื้น และก็ไม่ชอบเป็นจุดสนใจ”

ผู้อาวุโสใหญ่เผยรอยยิ้มประหลาด “ถ้าอย่างนั้นข้าจะพาเจ้าไปยอดเขาหยกวิเวกก่อน”

ขณะนี้ ค่ายกลส่งตัวเริ่มทำงานแล้ว แสงเจิดจ้าปรากฏออกมา สว่างจนหานเจวี๋ยต้องหลับตาลง

หานเจวี๋ยรู้สึกสูญเสียน้ำหนักอย่างรุนแรง หากเป็นมนุษย์ธรรมดาจะต้องอาเจียนอย่างแน่นอน

ผ่านไปประมาณสามวินาที

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้นมา สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของเขาคือยอดเขาที่สูงเสียดฟ้าแต่ละลูก ทะเลหมอกปกคลุมอยู่ด้านหน้า คล้ายกับว่าเขายืนอยู่บนเมฆ

ใต้เท้าของเขาเป็นค่ายกลส่งตัว ด้านหน้าเป็นบันไดหินที่นำไปสู่เมือง

เมืองแห่งนี้ตั้งอยู่บนเขาเตี้ยๆ ลูกหนึ่ง เทียบกับยอดเขาใหญ่ทั้งสิบแปดลูกที่อยู่รอบๆ แล้วนับว่าเป็นภูเขาเตี้ย แต่พอหานเจวี๋ยมองดูใต้ค่ายกลส่งตัว กลับดูราวกับหน้าผาสูงหมื่นจั้ง เพราะมีเมฆหมอกรายล้อมจึงมองไม่เห็นพื้น

เมืองบนภูเขาเตี้ยมีขนาดใหญ่มาก สามารถมองเห็นผู้บำเพ็ญจำนวนไม่น้อยขี่กระบี่เหินเวหาอยู่บนฟ้า กระทั่งมองเห็นสัตว์ปีกดุร้ายชนิดต่างๆ ด้วย

“นั่นคือสำนักหยกพิสุทธิ์ฝ่ายใน ทำภารกิจ รับค่าตอบแทน ทุกอย่างล้วนอยู่ที่นี่ ด้านในแลกเปลี่ยนค้าขายกันได้ด้วย”

ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยปากแนะนำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

หานเจวี๋ยรู้สึกตื่นตามาก เดิมทีคิดว่าสำนักหยกพิสุทธิ์เป็นสำนักเล็กๆ เหมือนในละครย้อนยุคจอมยุทธ์เทพเซียน ไม่คาดคิดว่าจะใหญ่ขนาดนี้

เขายังคิดว่าตัวเองมาถึงแดนเซียนแล้วเสียอีก

เขาประเมินกำลังของสำนักหยกพิสุทธิ์ต่ำไปจริงๆ

ถึงอย่างไรเมื่อยี่สิบปีก่อนเขาก็อยู่ในสวนสมุนไพรมาโดยตลอด โลดแล่นอยู่ในบริเวณไม่ถึงสองลี้ จะบอกว่าเป็นนกในกรงก็ไม่ผิด

ครั้นผู้อาวุโสใหญ่โบกมือ หานเจวี๋ยรู้สึกเหมือนถูกบางอย่างยกตัวขึ้น ทำให้เขาเกือบล้มคว่ำ

พอเขาก้มหน้ามองลงไป กลับมีน้ำเต้ายักษ์ปรากฏอยู่ใต้ฝ่าเท้า

“ยืนให้มั่นละ หากตกลงไปละก็ ต่อให้เจ้ามีตบะระดับหลอมปราณขั้นเก้าก็ต้องตายอยู่ดี”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดพร้อมหัวเราะลั่น เสียงหัวเราะดูห้าวหาญยิ่ง

หานเจวี๋ยรีบใช้พลังวิญญาณยึดใต้ฝ่าเท้า ให้ติดแน่นกับผิวน้ำเต้า

น้ำเต้ายักษ์พาพวกเขาบินไปยังยอดเขายักษ์ที่อยู่ห่างออกไปที่สุด

ยอดเขาอื่นล้วนมีเงาร่างของลูกศิษย์ขึ้นๆ ลงๆ มีเพียงยอดเขาลูกนี้ที่เงียบเหงาเป็นอย่างมาก

“ผู้อาวุโสถ่ายทอดวิชาของยอดเขาหยกวิเวกคือเซียนซีเสวียน ตบะลึกล้ำเกินหยั่งถึง นางชอบปิดด่านฝึกบำเพ็ญ ชอบความเงียบสงบ ดังนั้นยอดเขาหยกวิเวกจึงไม่คึกคัก ประกอบกับนางไม่อนุญาตให้ศิษย์ใต้ความดูแลเกิดความสนิทสนม ผูกสัมพันธ์กันเป็นคู่บำเพ็ญเพียร ศิษย์จำนวนน้อยมากที่อยู่ที่นี่จึงล้วนเป็นผู้มุมานะฝึกฝน” ผู้อาวุโสใหญ่พูดด้วยรอยยิ้ม

หานเจวี๋ยเลิกคิ้วและพูดว่า “จริงหรือ เช่นนั้นก็เยี่ยมเลย!

เขากลัวอยู่ว่าผู้บำเพ็ญหญิงจะมากวนใจเขา!