ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 719

บทที่ 719 รวมเทพมารฟ้าบุพกาลให้เป็นหนึ่ง

หานเจวี๋ยกลับมาที่อาณาเขตเต๋าหลัก ใช้พลังเวทปกป้องวิญญาณกวนปู้ไป้และหานมิ่งไว้พลางเริ่มตรวจดูจดหมายไปด้วย

เขาสำเร็จเป็นอริยะมหามรรคแล้วสามารถช่วยเหลือเหล่าศิษย์ผสานกับปราณเทพมารได้สบายๆ

ยามที่เปิดกล่องจดหมาย ในใจหานเจวี๋ยเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ไม่ได้ตรวจดูจดหมายมาหนึ่งหมื่นปี คาดว่าคงมีสีสันมากพอดู

ความรู้สึกเหมือนได้เปิดกล่องสุ่มปรากฏขึ้นอีกครั้ง

[ฉู่ซื่อเหรินศิษย์หลานของท่านทำความเข้าใจยอดสมบัติ พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน]

[จ้าวเซวียนหยวนศิษย์ของท่านพลัดเข้าสู่ส่วนลึกของฟ้าบุพกาล บ่วงกรรมบดบัง]

[เต้าจื้อจุนศิษย์ของท่านเผชิญกับการโจมตีจากมารปีศาจ] x80213228

[เจียงอี้สหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากมารปีศาจ] x73346421

[จอมเทพข่งเซวี่ยสหายของท่านเข้าร่วมวังสวรรค์]

[จักรพรรดินีผืนพิภพสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้ทรงพลังลึกลับ ได้รับบาดเจ็บสาหัส]

[ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงสหายของท่านเข้าสู่ต้นกำเนิดความมืดมิด วิญญาณได้รับการชำระล้างจากพลังแห่งความมืด ถือกำเนิดใหม่อีกครั้ง]

[โจวฝานศิษย์ของท่านใช้ประโยชน์จากเจดีย์มรรคายิ่งใหญ่ สอดส่องมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ เผชิญผลสะท้อนกลับ]

….

พวกเต้าจื้อจุนทั้งสามคนยังถูกทุบตีอยู่ โดยเฉพาะจ้าวเซวียนหยวน ตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย

แต่หานเจวี๋ยก็ไม่กังวล ถึงอย่างไรสามคนนี้ก็เหลือหนทางรอดไว้ในเขตเซียนร้อยคีรีแล้ว ตายไปก็ไม่เป็นไร

จอมเทพข่งเซวี่ยเข้าร่วมวังสวรรค์เช่นนั้นหรือ

อีกเดี๋ยวต้องสอบถามดู ไม่สามารถปล่อยเทพมารต้องสาปให้รอดไปได้

หานเจวี๋ยอ่านแจ้งเตือนสถานการณ์ของปรมาจารย์ลัญจกรสรวง ปรมาจารย์ไม่เพียงแต่หนีเอาชีวิตรอดมาได้ ยังต้องการผงาดกลับมาอีกครั้งด้วย!

เมื่อไล่อ่านลงไป หานเจวี๋ยพบว่าสหายมากมายได้รับโอกาสวาสนา

หลี่เสวียนเอ้าที่ควบคุมสำนักซ่อนเร้นสาขาด้านนอก หานอวี้ที่เขาเทพปู้โจว อู้เต้าเจี้ยนที่สำนักสตรีศักดิ์สิทธิ์ หวงจุนเทียนที่นิกายเจี๋ย ล้วนมุ่งหน้าไปแสวงหาโอกาสวาสนาในฟ้าบุพกาล

บนเส้นทางสวรรค์ฟ้าบุพกาล มีเงาร่างมนุษย์คลาคล่ำไม่ขาดสาย ถึงขั้นที่มีผู้บำเพ็ญจำนวนไม่น้อยเปิดแผงขายของบนเส้นทางสวรรค์ฟ้าบุพกาล ขายโอสถวิญญาณต่างๆ อาวุธวิเศษรวมถึงสมบัติล้ำค่าฟ้าดิน สกุลเงินที่ใช้แลกเปลี่ยนคือลูกกลอนฟ้าประทานที่จอมอริยะเสวียนตูสร้างขึ้น ลูกกลอนฟ้าประทานแปรสภาพมาจากปราณฟ้าประทาน ใช้ฝึกบำเพ็ญและใช้รักษาอาการบาดเจ็บได้

แดนเซียนยังคงใช้โอสถวิญญาณและหินวิญญาณเป็นเงินตรา โลกมนุษย์นั้นหยาบกว่า ยังคงติดอยู่กับการใช้เงินทองทรัพย์สมบัติอยู่

แค่อ่านจดหมาย หานเจวี๋ยก็สามารถรับรู้ได้ถึงกระแสแห่งยุคสมัย

มรรคาสวรรค์กำลังขยายตัวสู่ฟ้าบุพกาลอย่างเผด็จการเหิมเกริม!

หลังจากอ่านจดหมายเสร็จ หานเจวี๋ยเข้าฝันจอมเทพข่งเซวี่ย

แดนความฝันคือห้วงอวกาศ

จอมเทพข่งเซวี่ยลืมตาขึ้น มองเห็นหานเจวี๋ยในรูปลักษณ์เจ้าแดนต้องห้ามอันธการ เขาพลันเลิกคิ้วก่อนแค่นเสียงเอ่ย “พอข้าหยุดไล่ล่าเทพมาต้องสาป ท่านก็โผล่มาทันที ดูเหมือนท่านจะจับตามองข้าทุกฝีก้าวเลยนะ”

หานเจวี๋ยถาม “ระยะนี้เจ้าทำอะไรอยู่”

จอมเทพข่งเซวี่ยอดสบถไม่ได้ “อย่าเอ่ยถึงเลย ก่อนหน้านี้ข้าเกือบสังหารเทพมารต้องสาปได้แล้ว ผลคือถูกตัวตนนามว่ามิ่งสอดมือเข้ามาขวาง เกือบได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว เจ้าคนผู้นั้นพูดจาโอหังว่าจะรวมเทพมารฟ้าบุพกาลให้เป็นหนึ่ง ล้มล้างระบอบของผานกู่ กล่อมให้ข้ายอมสยบก้มหัวให้ ไม่ให้เข้าร่วมกับกลุ่มอิทธิพล จองหองเกินไปแล้ว”

มิ่งอีกแล้วหรือ?

หานเจวี๋ยถาม “เขาสังหารเจ้าได้หรือไม่”

จอมเทพข่งเซวี่ยแค่นเสียง “จะเป็นไปได้อย่างไร ดีร้ายอย่างไรข้าก็เป็นอริยะเสรีระยะสมบูรณ์ ไหนเลยจะสังหารข้าได้ง่ายๆ”

หานเจวี๋ยดูแคลนมิ่งทันที

ถึงอย่างไรหานเจวี๋ยก็สามารถสังหารจอมเทพข่งเซวี่ยได้อย่างง่ายดาย

แต่คนผู้นี้รวมตัวกับเทพมารต้องสาป ซ้ำยังต้องการรวมเทพมารฟ้าบุพกาลให้เป็นหนึ่งเดียว ช่างมีใจทะเยอทะยานโดยแท้

“ข้าเข้าร่วมวังสวรรค์ ก็เพราะอยากสืบหามิ่ง จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายก็เคยเผชิญกับการคุกคามจากมิ่งเช่นกัน อีกอย่างเขาก็อยู่ในสังกัดของท่านด้วยมิใช่หรือ” จอมเทพข่งเซวี่ยยักไหล่

หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “เทพมารต้องสาปคือภารกิจหลักของเจ้า ส่วนเรื่องมิ่ง ระวังเอาไว้ เขามิใช่ผู้ที่เจ้าสามารถจัดการได้ อย่ารนหาที่ตาย”

จอมเทพข่งเซวี่ยแค่นเสียง “ข้าไม่เชื่อ เขาเก็บหัวซ่อนหางมิดชิด ปกปิดบ่วงกรรมและโฉมหน้าจริงได้ ในเมื่อไม่กล้าสู้หน้าคน ก็แปลว่าพลังของเขายังไม่แกร่งพอจะแบกรับความเกลียดชังคั่งแค้นจากความจองหองของเขาได้”

หานเจวี๋ยรู้สึกว่าตนก็ถูกเหน็บแนมไปด้วย

เจ้านกยูงน้อย[1]ตัวนี้มักจะชอบพูดจาระคายหูอยู่เรื่อย

หานเจวี๋ยหมดอารมณ์คุยแล้ว สลายแดนความฝันอย่างรวดเร็ว

เขาลืมตาขึ้น ก่อนจะขมวดคิ้ว

มิ่งคนนี้เป็นผู้ใดกันแน่

‘ข้าอยากรู้ว่าเป็นผู้ใดที่ทำร้ายจอมเทพข่งเซวี่ยและมหาจักรพรรดิเทียนเอ้อ’ หานเจวี๋ยเอ่ยถามในใจ

ผู้ที่สามารถทำร้ายสองคนนี้ได้น่าจะมีอยู่น้อยยิ่ง

[ไม่สามารถทำนายได้ ไม่ปรากฏบ่วงกรรมนี้]