ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 745

บทที่ 745 กลยุทธ์ของนักพรตเต๋าเสินเผา

ในแดนต้องห้ามอันธการ ใบไม้สีเหลืองโรยราปลิดปลิวไปทั่ว เมื่อมองดูให้ดี บนใบไม้แต่ละใบบรรจุสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนเอาไว้ รูปลักษณ์แตกต่างกัน หลากหลายกริยาท่าทาง ขนาดก็เล็กใหญ่ไม่เท่ากัน

ใบไม้สีเหลืองนี้มีอย่างน้อยหลายหมื่นใบ

ด้านหลังกองใบไม้หลายหมื่นใบ มีเงาร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งกำลังก้าวเดินไปด้านหน้า เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ใบไม้เหล่านี้ดูเล็กยิ่งกว่าเม็ดทรายเสียอีก

นี่คือนักพรตเต๋าเสินเผา

นักพรตเต๋าเสินเผามองไปด้านหน้า ค่อยๆ ก้าวเดินไป

บนหว่างคิ้วของเขามีเงาร่างสองร่างยืนอยู่ หนึ่งในนั้นคือเทพมารต้องสาป

อีกรายหนึ่งเป็นสตรีนางหนึ่ง ร่างกายท่อนล่างดุจหมอกควัน ร่างกายท่อนบนหุ้มด้วยเกราะ ศีรษะเล็กยิ่งนัก แต่ใบหน้างามเฉิดฉัน แววตามืดมน รูปลักษณ์โดยรวมดูไม่สมส่วน ทว่าแฝงกลิ่นอายอันตรายอย่างยิ่งยวดไว้

เทพมารต้องสาปอดถามไม่ได้ “ดวงจิตมหามรรค เจ้ามั่นใจหรือว่าครั้งนี้ปลอดภัยยิ่งนัก ไม่อาจดูแคลนหานเจวี๋ยคนนั้นได้ เขาแทบจะไร้พ่ายในระดับเดียวกันแล้ว”

สตรีที่อยู่ด้านข้างป้องปากหัวเราะก่อนเอ่ยขึ้นว่า “โชคดีที่เจ้าเป็นเทพมารฟ้าบุพกาล ด้วยนิสัยของเจ้า ไม่มีทางบรรลุเป็นดวงจิตไปได้ตลอดกาล เหตุผลที่เขาไร้พ่าย นั่นเป็นเพราะยังไม่เคยพบพวกเรา

“ดวงจิตมหามรรคแห่งความสิ้นหวังเลินเล่อเกินไป แต่ดวงจิตมหามรรคแห่งความสิ้นหวังก็มิใช่คู่ต่อสู้ของสหายเต๋าเสินเผาเช่นกัน”

เทพมารต้องสาปขมวดคิ้ว สัตว์พิษบนใบหน้าชะงักไป แน่นิ่งไม่ไหวติง

นักพรตเต๋าเสินเผาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ต้องสาป อย่ากังวลเลย ข้ามั่นใจในพลังของตนยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้นข้าได้เตรียมไม้ตายเอาไว้แล้ว ต่อให้เป็นยอดมหามรรคก็สังหารได้! หรือว่าหานเจวี๋ยคนนั้นจะกลายเป็นยอดมหามรรคไปแล้วเล่า”

“นั่นย่อมเป็นไปไม่ได้…”

เทพมารต้องสาปโต้ตอบกลับไป เขาทราบถึงความสามารถอันเกินจริงของหานเจวี๋ยดี แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุถึงยอดมหามรรคในเวลานี้

ต่อให้เป็นดวงจิตมหามรรคที่มีคุณสมบัติเลิศล้ำ ก็มีคนที่บรรลุถึงยอดมหามรรคได้น้อยยิ่งกว่าน้อย

ความหวังสายน้อยปรากฏขึ้นในหัวใจของเทพมารต้องสาป

หากว่านักพรตเต๋าเสินเผาสามารถสังหารหานเจวี๋ยได้ เช่นนั้นก็ดีอย่างยิ่ง

เขาแตกต่างไปจากตอนที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้นมา ตอนนั้นเทพมารต้องสาปฮึกเหิมนัก คิดว่าตนต้องฆ่าหานเจวี๋ยได้แน่ ซ้ำยังสามารถฉวยโอกาสตอนที่หานเจวี๋ยสาปแช่งศัตรูตามใจชอบ ชักจูงคนมาเป็นพรรคพวกตนได้

แต่จอมเทพข่งเซวี่ยกลับทุบหัวเขาเข้าเต็มแรง

หานเจวี๋ยในตอนนี้มิใช่ตัวตนที่เขาจะสามารถเปรียบเทียบด้วยได้

“เมื่อถึงเวลานั้นอาจไม่จำเป็นต้องให้สหายเต๋าเสินเผาลงมือ ข้าก็สามารถถล่มมรรคาสวรรค์ให้ราบได้เช่นกัน” สตรีนางนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ยิ้มหวานหยาดเยิ้ม เพียงแต่รูปร่างของนางอัปลักษณ์เหลือเกิน เมื่อยืนรวมกับเทพมารต้องสาป ก็ยากจะเปรียบเทียบได้ว่าใครดีใครด้อยกว่า

นักพรตเต๋าเสินเผาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หากทำสำเร็จ วันหน้าประชาชนของเจ้าจะได้อาศัยที่มรรคาสวรรค์ เจ้าจะได้เข้ามาควบคุมมรรคาสวรรค์แทน แต่ต้องรักษากฎเดิมไว้”

สตรีนางนั้นเอ่ยกลั้วหัวเราะ “วางใจเถอะ หากมรรคาสวรรค์เติบโตแข็งแกร่งขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่ส่งผลดีต่อข้าเช่นกัน”

เทพมารต้องสาปนิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจา แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยไฟริษยา

สีหน้าวาจาของคนทั้งสองที่อยู่เบื้องหน้าทำให้เขาไม่สบอารมณ์ยิ่ง จนปัญญาที่อยู่ใต้ใบบุญผู้อื่น จำเป็นต้องก้มหัว

สักวันหนึ่ง เขาก็จะเทียบเคียงกับดวงจิตมหามรรคให้ได้เช่นกัน!

ไม่!

เขาต้องการเหยียบย่ำดวงจิตมหามรรค กลายเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุด!

….

ณ ชั้นฟ้าที่สามสิบสาม หน้าตำหนักเอกภพ

เหล่าอริยะรวมตัวกันที่นี่ ร่วมมือกันซ่อมแซมมรรคาสวรรค์

ทันใดนั้นมหาอริยะสวีหุนที่อยู่ไม่ไกลพลันลืมตาขึ้น เอ่ยว่า “มาแล้ว อริยะมหามรรคสองราย ยังมีเผ่าพันธุ์ที่มีจำนวนมหาศาลอีกหนึ่งเผ่าพันธุ์ด้วย”

วาจาของเขาทำให้เหล่าอริยะตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี

จอมอริยะเสวียนตูรีบสั่งการทันที “พวกเจ้าจงถ่ายทอดคำสั่งไปยังสำนักดวงชะตาต่างๆ ในสังกัดของพวกเจ้า จงปกป้องเมืองฟ้าบุพกาลและเส้นทางสวรรค์ฟ้าบุพกาลไว้ เรื่องซ่อมแซมมรรคาสวรรค์ยกให้ข้าจัดการ พวกเจ้าจงแยกย้ายกันไปปกป้องแต่ละทิศไว้!”

“ได้!”

เหล่าอริยชนเลือนหายไปจากจุดเดิมทันที

จอมอริยะเสวียนตูหันไปมองมหาอริยะสวีหุน เอ่ยถามว่า “มีความมั่นใจพอหรือไม่”

มหาอริยะสวีหุนแค่นเสียงคราหนึ่ง จอมอริยะเสวียนตูอดโล่งใจไม่ได้

อีกฝ่ายมั่นใจเต็มที่ เช่นนั้นก็ดี

แต่มหาอริยะสวีหุนกลับเอ่ยว่า “แน่นอนว่าไม่มี ข้าคนเดียวจะรับมืออีกฝ่ายที่มีสองคนได้อย่างไร”

ใบหน้าจอมอริยะเสวียนตูกระตุกยิกๆ ต่อให้มรรคจิตมั่นคงและควบคุมตัวเองได้ดีขนาดไหนเขาก็ยังเกือบหลุดสบถออกมาเช่นกัน

เหตุใดคนผู้นี้ถึงทำตัวแปลกประหลาดนัก

จอมอริยะเสวียนตูนึกไม่ออกเลยว่าตนไปล่วงเกินมหาอริยะสวีหุนเข้าตอนไหน

ไม่นานนัก ข่าวก็แพร่สะพัดไปทั่วแดนเซียน เหล่าสำนักดวงชะตาก็เริ่มกระจายตัวไปทั่วเมืองฟ้าบุพกาล เหล่าลูกศิษย์ที่ปิดด่านบำเพ็ญก็ถูกบังคับให้ออกมา สถานการณ์เช่นนี้ปกปิดความจริงไว้ไม่ได้อย่างแน่นอน

ชั่วขณะนี้ บางคนตื่นกลัว บางคนกระวนกระวาย บางคนไม่เชื่อถือ และบางคนรู้สึกตื่นเต้น