ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 828

บทที่ 828 เคราะห์แห่งเทพมาร

หานเจวี๋ยแผ่จิตศักดิ์สิทธิ์เข้าไปในครรภ์ คิดจะผนึกสายเลือดเทพมารอนธการของเขาไว้

ตูม!

หานเจวี๋ยสั่นสะท้านไปทั้งตัว หรี่ตาลงทันที

การสะท้อนกลับ!

พลังอันแข็งแกร่งบางอย่างปะทุออกมาจากในครรภ์ ต่อต้านจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขา

‘เด็กคนนี้…’

หานเจวี๋ยฉุนขึ้นมาแล้ว

ข้าจำเป็นต้องผนึกสายเลือดเจ้าไว้ เพราะเจ้าอยากออกมาไม่ใช่หรือ

หานเจวี๋ยเพ่งสายตา ทดลองต่อไป

สิงหงเสวียนขมวดคิ้ว รู้สึกปวดท้องอยู่บ้าง แต่ดีร้ายอย่างไรนางก็เป็นอริยะเช่นกัน ไม่กลัวความเจ็บปวดอยู่แล้ว

ครรภ์ยังคงต่อต้านจิตศักดิ์สิทธิ์อย่างต่อเนื่อง เขาจำเป็นต้องใช้พลังเวท

ผ่านไปนานพักใหญ่

หานเจวี๋ยหยุดลง เอ่ยถามว่า “ถ้าจะให้กำเนิดเขาจริงๆ สายเลือดของเขาไม่ธรรมดา ข้าต้องผนึกเขาไว้ หลังถือกำเนิดเขาจะไม่ได้กลายเป็นอัจฉริยะผู้มีพรสวรรค์”

สิงหงเสวียนขมวดคิ้วเอ่ยถาม “จำเป็นต้องผนึกหรือ”

หานเจวี๋ยตอบว่า “จำเป็น ไม่เช่นนั้นจะดึงดูดหายนะครั้งใหญ่มา เจ้าไม่สามารถพูดเรื่องนี้กับผู้ใดได้ รวมถึงเขาด้วย”

สิงหงเสวียนเงียบไป

นางเดาได้แต่แรกแล้ว เด็กคนนี้ไม่ธรรมดา

“เช่นนั้นก็รอต่อไปก่อน ข้าอาจจะคิดมากไป เขายังไม่ถึงกำหนดคลอด” สิงหงเสวียนเอ่ยอย่างใช้ความคิด

หานเจวี๋ยพยักหน้ารับ ผนึกจิตรับรู้ของบุตรอย่างเงียบเชียบ เลี่ยงไม่ให้จิตรับรู้เติบโตจนกลายเป็นปีศาจเฒ่าทั้งที่ยังไม่ถือกำเนิด

สิงหงเสวียนลุกขึ้นเดินจากไป

หลังจากนางออกไปแล้ว หานเจวี๋ยถามในใจเงียบๆ ‘หากข้ายังเป็นเทพมารอนธการอยู่ บุตรชายของข้าก็ไม่สามารถถือกำเนิดขึ้นตามธรรมชาติได้ใช่หรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งหมื่นล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ใช่]

หานเจวี๋ยรู้สึกโล่งใจ

เช่นนั้นก็อยู่ในครรภ์ต่อไปอีกแปดล้านปีเถอะ!

รอจนเขารวบรวมมหารังสรรค์อนธการได้หนึ่งครั้งแล้วค่อยว่ากัน

….

หนึ่งแสนปีต่อมา พลังเวทของหานเจวี๋ยเพิ่มพูนขึ้นหลายเท่าตัว ดวงดาวกว่าหนึ่งร้อยแปดพันล้านล้านล้านล้านดวงเกิดความเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

หานเจวี๋ยพอใจกับความสำเร็จในฝึกบำเพ็ญเช่นนี้ยิ่งนัก ถึงแม้ไม่ทราบแน่ชัดว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะฝ่าทะลวง แต่อย่างน้อยก็มีความหวัง

ยอดมหามรรคในฟ้าบุพกาลมีน้อยนิดยิ่ง ถึงขั้นที่อริยะมหามรรคส่วนใหญ่ไม่ทราบถึงการมีอยู่ของระดับนี้เลย ต้องทราบด้วยว่าจำนวนอริยะมหามรรคเองก็มีน้อยมากอยู่แล้ว

เหตุผลที่เขาหยุดลง เพราะมีกลิ่นอายหนึ่งปรากฏขึ้นนอกมรรคาสวรรค์

เป็นเทพมารฟ้าบุพกาลหงหยวน

นางรอคอยมาสองพันกว่าปีแล้ว

หานเจวี๋ยสร้างร่างแยกขึ้นมาหนึ่งร่าง ให้เขาออกไปพบหงหยวน

ในแดนต้องห้ามอันธการ หงหยวนกำลังนั่งสมาธิฝึกบำเพ็ญอยู่

นางลืมตาขึ้น เมื่อเห็นหานเจวี๋ยเหาะเข้ามา ก็เผยรอยยิ้ม

“เหตุใดสหายเต๋าถึงมาเยือนอีกครั้งเล่า” หานเจวี๋ยถาม

เขาจงใจปล่อยให้หงหยวนรอสองพันกว่าปี ไม่คิดเลยว่ายายเฒ่าคนนี้จะไม่ไปไหนเลย

หงหยวนกล่าวว่า “มีธุระ เหตุใดสหายเต๋าหานถึงระแวดระวังข้าเช่นนี้เล่า ข้าไม่ได้มาโจมตีมรรคาสวรรค์ และไม่ได้มีแผนร้ายกับเจ้าด้วย”

หานเจวี๋ยนิ่งเงียบ

หงหยวนกล่าวว่า “ช่างเถอะ คุยธุระดีกว่า ในส่วนลึกของฟ้าบุพกาลปรากฏตัวตนน่าหวาดกลัวกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่าขุนพลศักดิ์สิทธิ์ขึ้น คล้ายกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง มีเทพมารฟ้าบุพกาลตนหนึ่งต่อต้านขุนพลศักดิ์สิทธิ์ กลับถูกสังหารทิ้งทันที ร่างสิ้นจิตมลาย”

เผด็จการถึงเพียงนี้เชียวหรือ

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว

ช้าก่อน!