ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 856

บทที่ 856 สายลับของหานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยขมวดคิ้วนิดๆ เมื่อเผชิญกับการยกยอปอปั้นของหวงจุนเทียน

หวงจุนเทียนสังเกตเห็นว่าสีหน้าเขาเปลี่ยนไป จึงหุบปากลงทันที

หานเจวี๋ยยังไม่ทันพูดอะไร เขาก็เริ่มทบทวนตัวเองแล้ว

ตนกล่าวตรงไหนผิดไปกัน

หานเจวี๋ยกล่าวอย่างลุ่มลึกมีนัย “ไม่ว่าฐานะจะสูงส่งแค่ไหน ประสบความสำเร็จเพียงใด ก็ต้องทำตัวติดดินไว้เสมอ รักษาความถ่อมตัวและตื่นตัวไว้ ในอดีตตอนอยู่ในโลกมนุษย์ เจ้าก็หลงลำพองเกินไป ถึงได้เดินไปสู่จุดจบ ส่วนหลายปีมานี้ เจ้าระวังตัวดั่งเหยียบย่างบนพื้นน้ำแข็งเปราะบางเสมอมา อาจจะเหน็ดเหนื่อย แต่นี่ก็เป็นกุญแจสู่ความสำเร็จของเจ้า

“เจ้าลองมองข้าเถิด ข้าเคยทำตัวหยิ่งยโสหรือ”

หวงจุนเทียนฟังแล้วรู้สึกละอาย เขาได้รับการเตือนสติจริงๆ

เพราะลองคิดดูอย่างละเอียด ตอนนี้เหลิงไปแล้วจริงๆ ปฏิบัติต่อผู้คนและเรื่องราวด้วยท่าทีเย่อหยิ่งวางตัวสูงส่ง ลืมนึกถึงความคิดของคนในปกครอง เผชิญหน้ากับผู้ที่สูงศักดิ์กว่าก็ไม่ได้ใคร่ครวญให้ถ้วนถี่เช่นในอดีต

หวงจุนเทียนรีบเอ่ยว่า “ข้าน้อยโอหังเกินไปจริงๆ ขอรับ ขอบพระคุณนายท่านที่เตือนสติ ข้าจะรักษาแนวคิดเช่นในอดีตไว้แน่นอน ข้าจะไม่พูดถึงเรื่องพวกนี้อีกต่อไป แต่ข้าจะพิสูจน์ด้วยการกระทำขอรับ”

คำพูดนี้ใช้ได้เลย ไม่เพียงแต่เป็นการรับประกันเท่านั้น ยังน้อมรับคำติชมของหานเจวี๋ยด้วยความจริงใจ

หานเจวี๋ยได้ฟังแล้วสบายใจยิ่ง

มิน่าเล่าไม่ว่าคนผู้นี้จะไปอยู่ที่ไหนล้วนปรับตัวให้กลมกลืนกับสภาพแวดล้อมได้

หานเจวี๋ยเอ่ยถาม “ไม่มีจุดใดที่ต้องการความช่วยเหลือจริงๆ น่ะหรือ ยกตัวอย่างเช่นอยากเรียนรู้พลังวิเศษก็ใช้ได้เช่นกัน”

หวงจุนเทียนกล่าวว่า “ไม่จำเป็นจริงๆ ขอรับ ในสถานการณ์ทั่วไปข้าไม่ต้องลงมือเอง เรียนรู้มากไปกลับจะเผยจุดอ่อนได้ง่ายๆ ข้าได้ครอบครองพลังวิเศษชะตามหามรรคแล้ว เพียงพอจะใช้รักษาชีวิตในยามคับขันได้ขอรับ”

หานเจวี๋ยพยักหน้ารับ จากนั้นจึงสลายแดนความฝัน

หวงจุนเทียนมีพัฒนาการยอดเยี่ยมนัก ทำให้เขาวางใจได้

หานเจวี๋ยเข้าฝันสือตู๋เต้าต่อ ใช้รูปลักษณ์ของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ

ครั้งนี้ เขามอบหมายภารกิจอย่างหนึ่งให้สือตู๋เต้า

“กระจายข่าวออกไปเงียบๆ บอกว่าดวงจิตมหามรรคนำขุนพลศักดิ์สิทธิ์มาใช้เพื่อจำกัดควบคุมกองกำลังในฟ้าบุพกาล หาใช่กฎระเบียบธรรมดา เจ้าจงหาทางทำให้สิ่งมีชีวิตอื่นๆ ช่วยแพร่กระจายข่าวนี้ออกไป อย่าได้เป็นตัวตั้งตัวตี จะถูกทำนายถึงได้ง่ายๆ”

หานเจวี๋ยกำชับ

ข่าวนี้มีประโยชน์ไม่มาก แต่เขาก็อยากเกริ่นนำเอาไว้ก่อน

หากว่าได้ผลขึ้นมาเล่า

ไม่ง่ายเลยกว่าสือตู๋เต้าจะได้รับภารกิจ ย่อมตอบรับด้วยความตื่นเต้น

ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ เขาไม่เอ่ยถึงเรื่องศึกที่มรรคาสวรรค์เลย ยิ่งอยู่ในฟ้าบุพกาลไปนานเท่าไร เขาก็ยิ่งทราบถึงความน่ากลัวของตัวตนบางจำพวก เรื่องบางอย่างแค่พูดลับหลัง ก็ก่อให้เกิดหายนะร้ายแรงได้เช่นกัน

“ข้าจะถ่ายทอดพลังวิเศษให้เจ้า”

หานเจวี๋ยจ้องมองสือตู๋เต้าพลางเอ่ยออกมา สือตู๋เต้าคารวะขอบคุณทันที

สือตู๋เต้าต่างไปจากหวงจุนเทียน เขาไม่ได้เผชิญโอกาสวาสนามากมายนัก

หานเจวี๋ยถ่ายทอดพลังวิเศษสามชนิดที่ตนแทบไม่ได้ใช้งานเลยให้เขา หลังจากสือตู๋เต้าคารวะขอบคุณเสร็จ หานเจวี๋ยก็สลายแดนความฝัน

เขาเข้าฝันหลี่เต้าคงต่อ ใช้รูปลักษณ์จริงของตน เพียงแต่หลี่เต้าคงไม่ต้องการพลังวิเศษ หมื่นกระบี่ก่อกำเนิดเพียงพอให้เขาศึกษาเจาะลึกแล้ว

หานเจวี๋ยก็ไม่ได้มอบภารกิจใดๆ ให้เขาเช่นกัน หวังให้เขาดูแลตัวเองดีๆ ก็พอ

จากนั้นก็ถึงตาของจิ่งเทียนกง

เมื่อพูดถึงจิ่งเทียนกง คนผู้นี้ตระเวนไปทั่วฟ้าบุพกาลอยู่ตลอด แต่ยังไม่เคยสร้างชื่อลือชาเลย หานเจวี๋ยถ่ายทอดพลังวิเศษชนิดหนึ่งให้จากนั้นก็สลายแดนความฝัน แต่สำหรับจิ่งเทียนกงแล้ว กลับรู้สึกตกใจอยู่บ้างที่ได้รับความเมตตา

เหลือเพียงจอมเทพข่งเซวี่ย หานเจวี๋ยเรียกดูรูปประจำตัวของจอมเทพข่งเซวี่ยที่อยู่ในจอค่าความสัมพันธ์ พบว่าคนผู้นี้ยังไม่พิสูจน์อริยะมหามรรค เขาจึงไม่คิดจะไยดีชั่วคราว

ไม่ได้เรื่อง!

รอเขาพิสูจน์อริยะมหามรรคได้เมื่อไรค่อยว่ากันอีกที!

หานเจวี๋ยสอดส่องดูมรรคาสวรรค์ หนึ่งแสนปีผ่านไป มรรคาสวรรค์คึกคักยิ่งขึ้น เส้นทางสวรรค์ฟ้าบุพกาลทั้งสองสายยังอยู่ระหว่างซ่อมแซม คาดว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยห้าพันปีถึงจะฟื้นฟูกลับมา

ช่วงนี้มรรคาสวรรค์มีตำแหน่งอริยะเพิ่มขึ้นมาสองที่ไอรีนโนเวล

แปลว่ามรรคาสวรรค์พัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ

ไม่เลวเลย

หานเจวี๋ยหลับตาลงด้วยความพอใจ ฝึกบำเพ็ญต่อ

….

ในห้องนภาสีม่วงสลัวพร่างพราวด้วยดารา เงาร่างสายหนึ่งเคลื่อนไปด้านหน้าอย่างเงียบเชียบ เป็นหลิวเป้ยร่างแยกวัฏจักรของหานเจวี๋ย

หลิวเป้ยกวาดสายตามองไปรอบด้านอยู่ตลอด ประหม่าอย่างยิ่ง

ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เขายังตามหาสถานที่สำหรับตั้งอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามไม่พบเลย

‘แถบนี้พอใช้ได้ ไม่มีสิ่งมีชีวิต ขนาดเพียงผนึกต้องห้ามเท่านั้น’

หลิวเป้ยคิดเงียบๆ ในใจหดหู่อยู่บ้าง

หลิวเป้ยก้มหน้าลง ในใจกระวนกระวายไม่สงบ

“ไม่ต้องไปแล้ว อยู่ฝึกบำเพ็ญที่นี่เถอะ”

“ห๊า ข้า…”

“หืม”

“ขอรับ!”

หลิวเป้ยได้แต่ตอบรับด้วยความคับข้องหม่นหมอง

….

ท้องนภาคราม เขาเขียวธารใส สายนทีใหญ่ไหลผ่านขุนเขา ดั่งเมฆล่องลอย

หานทั่วและอี๋เทียนนั่งสมาธิอยู่ในป่า

แสงสีดำสายหนึ่งพุ่งลงมาจากฟ้า ร่วงลงตรงหน้าทั้งสอง ทำให้ทั้งคู่ตกใจลืมตาขึ้นมา

แสงสีดำสลายไป ปรากฏร่างของบรรพชนมารลู่หยวน

เมื่ออี๋เทียนเห็นเขา ก็เอ่ยหยอกเย้าว่า “ท่านยังมีชีวิตอยู่อีกหรือ หลงนึกว่าท่านประสบชะตาเดียวกับเทพมารฟ้าบุพกาลไปแล้ว…”

บรรพชนมารลู่หยวนมองเขาจากมุมสูงกว่า เอ่ยว่า “ตอนนี้มีภารกิจจะมอบหมายให้พวกเจ้า”

อี๋เทียนเม้มปาก

หานทั่วเอ่ยถาม “ภารกิจใด”

“ผู้นำดวงจิตมหามรรคเรียกรวมตัวดวงจิตมหามรรค พวกเจ้าจงมุ่งหน้าไปในทันที”

“แต่พวกเราเพิ่งหนีรอดจากเงื้อมมือเขามาได้…”

“วางใจเถอะ ข้าเจรจากับเขาเรียบร้อยแล้ว ไม่ถือโทษเรื่องที่ผ่านมา งามชุมนุมดวงจิตมหามรรคครานี้ นับเป็นโอกาสวาสนาอันยิ่งใหญ่ หากพวกเจ้าทำสำเร็จ ภายหน้าอริยะมหามรรคย่อมไม่ใช่ขีดจำกัดสูงสุด”

บรรพชนมารลู่หยวนเอ่ยอย่างเฉยชา ไม่ยอมรับความเห็นต่าง

หานทั่วขมวดคิ้ว

ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด เขาสัมผัสได้ถึงเค้าลางแห่งแผนร้าย

เขาเอ่ยถาม “จริงสิ ขุนพลศักดิ์สิทธิ์เล่า ก่อนหน้านี้ได้ข่าวว่าหมื่นขุนพลศักดิ์สิทธิ์ต้องการโจมตีมรรคาสวรรค์…”

………………………………………………………………