ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 905

บทที่ 905 เลิศล้ำหมื่นยุค

ระยะเวลาห้าปีผ่านไปเร็วยิ่ง หานฮวงมาเรียกเจียงเจวี๋ยซื่ออย่างอดรนทนไม่ไหว

“เจ้ามาท้าข้าสู้อีกแล้วหรือ”

เจียงเจวี๋ยซื่อขมวดคิ้วมองเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

คิดจะเอาชนะตนให้ได้ในเวลาห้าปี โอหังเกินไปแล้วกระมัง!

หานฮวงกล่าวว่า “มาเถอะ ข้ารับรองกับท่านพ่อไว้ว่าจะเอาชนะเจ้าได้ในห้าปี หากรอต่อไปจะเกินกำหนดแล้ว”

เจียงเจวี๋ยซื่อมองหานเจวี๋ย เห็นว่าหานเจวี๋ยไม่ได้เอ่ยวาจา จึงได้แต่ยอมรับคำท้า

เพียงแต่เสียงของหานเจวี๋ยกลับแว่วขึ้นในหูเขา “เอาชนะเขาให้ได้ ทุ่มพลังทั้งหมดซะ”

เจียงเจวี๋ยซื่อมองหานฮวงที่มีสีหน้าฮึกเหิมและคาดหวัง อดไม่ได้ที่จะโอดครวญอยู่ในใจ

เมื่อเข้าสู่แบบจำลองการทดสอบ เจียงเจวี๋ยซื่อชิงเอ่ยขึ้นมาก่อนว่า “ศิษย์น้องเล็ก คุณสมบัติของเจ้าแข็งแกร่งจริงๆ หากเปลี่ยนเป็นระดับเสรีคนอื่น อาจจะถูกเจ้าก้าวข้ามได้ภายในห้าปีจริงๆ แต่หากคิดจะก้าวข้ามข้า นั่นเป็นไปไม่ได้เลย ในระดับเสรียังไม่มีใครสู้ข้าได้!”

หานฮวงซัดฝ่ามืออกไป ฝ่ามือสวรรค์มหาเกรียงไกร!

เจียงเจวี๋ยซื่อวาดสองมือเป็นวงกลม สำแดงกลับชาติกำเนิดมหาโชคออกไปก่อน จากนั้นสำแดงฝ่ามือสวรรค์มหาเกรียงไกร ทรงพลังกว่าหานฮวงมากนัก!

สองฝ่ามือปะทะกัน หากว่าอยู่ในแดนเซียน แดนเซียนสลายเป็นเถ้าธุลีในชั่วพริบตาแน่นอน

การต่อสู้นี้จบลงเร็วยิ่ง ไม่ถึงยี่สิบลมหายใจ

หานฮวงลืมตาขึ้น สีหน้ามืดครึ้มอย่างยิ่ง

เจียงเจวี๋ยซื่อละอายใจอยู่บ้าง ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยสิบห้าปีคนหนึ่ง

หานเจวี๋ยเอ่ยขึ้นว่า “การประลองระหว่างพวกเจ้าทั้งสองสิ้นสุดลงเท่านี้ เจียงเจวี๋ยซื่อ เจ้าไปฝึกบำเพ็ญต่อเถอะ ไม่ต้องสนใจเขา”

เจียงเจวี๋ยซื่อลุกขึ้นมาพลางกล่าวว่า “อาจารย์ ข้าก็สมควรกลับไปเพียรบำเพ็ญเช่นกันขอรับ คุณสมบัติของศิษย์น้องเล็กสมคำร่ำลือโดยแท้ หากว่าให้เวลาอีกห้าปี ข้าต้องแพ้แน่นอน ข้าก็ต้องกลับไปเร่งฝึกบำเพ็ญเช่นกัน เพื่อพิสูจน์มหามรรคให้ได้ในเร็ววัน”

หานเจวี๋ยพยักหน้ารับ โบกมือส่งเจวียงเจวี๋ยซื่อกลับไป

ถึงจะได้ยินคำพูดของเจียงเจวี๋ยซื่อ แต่สีหน้าของหานฮวงมิได้อ่อนลงเลย

เขายังคงได้รับความสะเทือนใจมหาศาล

พูดไว้ดิบดีว่าจะเอาชนะเจียงเจวี๋ยซื่อให้ได้ภายในห้าปี แต่กลับทำไม่ได้ นี่เป็นความสะเทือนใจครั้งแรกในชีวิตของเขา

หานเจวี๋ยเก็บแสงเทพ ถอนหายใจเอ่ยไปว่า “ฮวงเอ๋อร์ ตอนนี้เข้าใจความหมายที่พ่อบอกแล้วกระมัง เจียงเจวี๋ยซื่อคนนั้นดูคล้ายสัตว์เลื้อยคลาน แต่ความจริงแล้วกลับครอบครองมหาโชคไว้ ว่ากันในอีกแง่หนึ่งคือ คุณสมบัติของเขาไม่ด้อยไปกว่าเจ้าเลย”

หานฮวงเงยหน้าขึ้นพลางเอ่ยถาม “มหาโชคคือสิ่งใดขอรับ”

“ต่อไปเจ้าก็จะรู้เอง ตอนนี้ระดับของเจ้าต่ำเกินไป พูดไปเจ้าก็ไม่เข้าใจ พ่อหวังเพียงว่าเจ้าจะไม่คลางแคลงในตัวเอง และไม่ดูแคลนสรรพสิ่ง”

พอได้ยินคำพูดที่แสนอ่อนโยนของบิดา หานฮวงสูดหายใจเข้าลึกๆ พยักหน้ารับอย่างเชื่องช้า

สองพ่อลูกพูดคุยกันต่อไปอีกสักพัก หานฮวงเดินออกไปนอกอาราม ไปหาหานชิงเอ๋อร์

ไม่ได้พบกันห้าปี หานชิงเอ๋อร์สัมผัสได้ชัดเจนว่าหานฮวงแข็งแกร่งขึ้นมากนัก กลิ่นอายทั่วร่างทำให้เหล่าศิษย์ที่อยู่ไกลออกไปขวัญผวากันทั้งสิ้น

“เป็นอะไร พี่ดูไม่มีความสุขเลย”

หานชิงเอ๋อร์ถาม นางมองแวบเดียวก็ทราบถึงสภาพอารมณ์ของหานฮวงแล้ว

ในใจนางไม่สบอารมณ์ยิ่ง เจ้ามีคุณสมบัติเลิศล้ำถึงเพียงนี้แล้ว ยังไม่มีความสุขอีกหรือ

หานฮวงนั่งลงตรงหน้านาง เอ่ยว่า “ข้าแพ้เจียงเจวี๋ยซื่อ”

หานชิงเอ๋อร์ได้ฟังก็ตกใจ

นางยอมรับว่าเจียงเจวี๋ยซื่อแข็งแกร่งมากจริงๆ แต่พอได้ยินผลลัพธ์นี้ ก็ยังคงตกใจมากอยู่ดี

ถึงอย่างไรในใจของนาง พี่รองคนนี้ของนางก็คือสัตว์ประหลาด ไอรีนโนเวล

หานชิงเอ๋อร์เอ่ยปลอบใจ “ไม่เป็นไรหรอก ถึงอย่างไรเจียงเจวี๋ยซื่อก็ฝึกบำเพ็ญมาหลายหมื่นปี พี่เพิ่งบำเพ็ญได้แค่ไม่กี่ปีเท่านั้น”

หานฮวงกล่าวว่า “ไม่เลย เขาร้ายกาจจริงๆ แต่ข้าจะก้าวข้ามเขาไปให้ได้ ข้ามาเพื่อบอกลาเจ้า ต่อไปนี้ข้าจะไม่มาเล่นเป็นเพื่อนเจ้าแล้ว ข้าเตรียมจะปิดด่านฝึกบำเพ็ญ เช่นเดียวกับท่านพ่อในสมัยก่อน”

หานชิงเอ๋อร์จ้องมองหานฮวงด้วยความแปลกใจ พบว่าเด็กคนนี้เอาจริง

นางอดสงสัยไม่ได้ ที่แท้เจียงเจวี๋ยซื่อแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่ ไม่น่าเชื่อว่าจะกระตุ้นเด็กคนนี้ได้ถึงเพียงนี้

หานฮวงลุกขึ้น มุ่งหน้าไปหาสิงหงเสวียนและชิงหลวนเอ๋อร์ แจ้งเรื่องนี้ต่อท่านแม่ทั้งสอง ถึงอย่างไรเขาก็ยังเยาว์วัย กำลังเตรียมจะปิดด่านเป็นครั้งแรก ย่อมรู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต

สิงหงเสวียนและชิงหลวนเอ๋อร์ล้วนรู้สึกขบขัน แต่ยังคงเอ่ยกำชับเขาอย่างเป็นจริงเป็นจังหลายประโยค