ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 908

บทที่ 908 ปรมาจารย์ฟ้าทลาย ข้ามีโอกาสวาสนาประการหนึ่ง

‘หากหานฮวงเข้าร่วมงานชุมนุมฟ้าบุพกาล จะโดนผู้สร้างมรรคาเพ่งเล็งหรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

เมื่อเห็นข้อความนี้ หานเจวี๋ยเลือกดำเนินการต่ออย่างเงียบๆ

[ไม่โดน]

หานเจวี๋ยโล่งอก

จู่ๆ เขาก็นึกสนใจในมุมมองของผู้สร้างมรรคาขึ้นมา

สรุปแล้วว่าต้องเป็นอันตรายแบบไหนถึงจะทำให้พวกเขานั่งไม่ติดได้

ก่อนหน้านี้เขาทำลายล้างสองหมื่นขุนพลศักดิ์สิทธิ์ เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาลก็ยังไม่ลงมือ

เรื่องนี้กล่าวได้ว่าเป็นปัญหาอย่างหนึ่ง ความต่างชั้นระหว่างระดับยอดมหามรรคและผู้สร้างมรรคายากจะจินตนาการได้ เนื่องจากห่างชั้นกันมากเกินไป ผู้สร้างมรรคาถึงรู้สึกว่าทุกอย่างอยู่ในการควบคุมอย่างสมบูรณ์

หานเจวี๋ยไม่ขบคิดถึงปัญหานี้อีกต่อไป รอจนเขาบรรลุระดับผู้สร้างมรรคาแล้ว จะรู้เองในไม่ช้าก็เร็ว

เขาเริ่มตรวจดูจดหมาย ไม่ได้ตรวจดูจดหมายมานานมากแล้ว

[หวงจุนเทียนสหายของท่านได้รับพลังอธิษฐานอันยิ่งใหญ่ พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน]

[ผานซินสหายของท่านได้รับการชี้แนะจากผานกู่สหายของท่าน เรียนรู้พลังวิเศษมหามรรค]

[ฉู่ซื่อเหรินศิษย์หลานของท่านเข้าสู่แดนบรรพกาล]

[จอมเทพข่งเซวี่ยสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้ทรงพลังลึกลับ มรรคจิตได้รับความเสียหาย]

[จอมเทพข่งเซวี่ยสหายของท่านถูกช่วงชิงร่างต้นกำเนิดฟ้าประทาน สติปัญญาถูกผนึก]

[หานฮวงบุตรชายของท่านเข้าใจความหมายที่แท้จริงแห่งอนธการ สรรค์สร้างพลังวิเศษมหามรรคขึ้น พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน]

[จักรพรรดิเซียนกลับชาติมาเกิดสหายของท่านได้รับการชี้แนะจากผู้ทรงพลังลึกลับ ดวงชะตาเพิ่มพูน]

[เต้าจื้อจุนศิษย์ของท่านเข้าสู่ก้นบึ้งฟ้าบุพกาล]

….

จดหมายในระยะนี้กลับสงบดี จำนวนแจ้งเตือนการถูกโจมตีไม่มากนัก

หานเจวี๋ยถูกแจ้งเตือนของจอมเทพข่งเซวี่ยดึงดูดความสนใจ

คนผู้นี้ถูกสะกดไว้ระยะหนึ่งแล้ว ยังหนีออกมาไม่ได้อีกหรือ

ดูเหมือนจะปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว

ไม่ว่าจะพูดกันอย่างไร คนผู้นี้ก็เป็นหนึ่งในตัวหมากของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ ไม่อาจปล่อยให้สิ้นท่าได้

หานเจวี๋ยคิดเล็กน้อย เลือกเข้าฝันจอมเทพข่งเซวี่ย ใช้รูปลักษณ์ของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ

สติปัญญาของจอมเทพข่งเซวี่ยถูกผนึกไว้ แต่นั่นเพียงเพราะไม่สามารถผสานรวมกับกายเนื้อได้ ไม่ได้ถูกลบเลือนปัญญาไป

ภายในแดนความฝัน เมื่อจอมเทพข่งเซวี่ยเห็นหายเจวี๋ย ก็รู้สึกโล่งใจทันที จากนั้นก็มีสีหน้าอับอาย

หลายปีมานี้ เขาคิดหาสารพัดวิถีทาง ใช้สารพัดวิธีแล้ว แต่ก็ไม่สามารถหนีออกไปได้ เขาคิดจะขอความช่วยเหลือจากเจ้าแดนต้องห้ามอันธการนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็กลัวจะเสียหน้า จึงได้แต่อดทนไว้

หานเจวี๋ยถาม “เหตุใดเจ้าถึงไปแดนบรรพกาล ผู้ที่สะกดเจ้าไว้เป็นใคร”

จอมเทพข่งเซวี่ยไม่กล้าโอหังอีกต่อไป เล่าออกมาอย่างละเอียด

พอเล่าไปแล้วก็ยิ่งอับอาย เขาก็ไม่ทราบเช่นกันว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “รอประเดี๋ยว”

จากนั้นเขาก็สลายแดนความฝัน

หานเจวี๋ยเริ่มใช้ความสามารถวิวัฒนาการ เหตุผลที่เขาเข้าฝันก่อน เพราะจะให้จอมเทพข่งเซวี่ยได้รู้ว่าเป็นเขาที่ออกโรงช่วย ซื้อใจอีกฝ่าย

[จำเป็นต้องหักอายุขันหนึ่งแสนล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

อายุขัยหนึ่งแสนล้านปี…

เทียบเท่าเหล่าจื่อ!

ไม่คิดเลยว่าในแดนบรรพกาลจะมีตัวตนเช่นนี้หลบซ่อนอยู่!

ดำเนินการต่อ!

หานเจวี๋ยครุ่นคิดเงียบๆ หากอีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไป เช่นนั้นเขาก็ทำได้เพียงยอมสละจอมเทพข่งเซวี่ยแล้ว

ไม่จำเป็นต้องทุ่มสุดตัวเพื่อจอมเทพข่งเซวี่ย

เขาเคยช่วยเหลือจอมเทพข่งเซวี่ยแล้ว จนใจที่คนผู้นี้ทำตัวไม่ได้เรื่อง

หากมิใช่เพราะคำนึงถึงว่าในอดีตจอมเทพข่งเซวี่ยมีความดีความชอบจากการตามราวีเทพมารต้องสาป หานเจวี๋ยคงทอดทิ้งจอมเทพข่งเซวี่ยไปนานแล้ว

เงาร่างหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวหานเจวี๋ย ข้อความแถวหนึ่งเด้งขึ้นมาตรงหน้า

[ปรมาจารย์ฟ้าทลาย: ระดับยอดมหามรรคระยะสมบูรณ์ นักพรตเต๋าผู้หลุดพ้น ผู้บุกเบิกฟ้าดิน สิ่งมีชีวิตแรกฟ้าบุพกาล เคยบุกเบิกฟ้าดินแห่งแรกในฟ้าบุพกาล ภายหลังถูกบรรพชนเต๋าสะกดจองจำ ไม่มีวันหลุดพ้นออกมาได้]

ใช่จริงๆ ตบะเทียบเท่าเหล่าจื่อ!