ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 958

บทที่ 958 ศัตรูของเหล่าสรรพสิ่ง ร่างจำแลงสูงสุด

หานเจวี๋ยยังอยู่ระหว่างปิดด่าน แต่แจ้งเตือนที่เด้งขึ้นมาอย่างกะทันหันได้ขัดจังหวะการฝึกบำเพ็ญของเขา

[จอมอริยะเสวียนตูสหายของท่านเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 6 ดาว]

[หานทั่วบุตรชายของท่านเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 6 ดาว]

[หานฮวงบุตรชายของท่านเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 6 ดาว]

[โจวฝานศิษย์ของท่านเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 6 ดาว]

[จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายสหายของท่านเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 6 ดาว]

[จี้เซียนเสินศิษย์ของท่านเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 6 ดาว]

[เจียงเจวี๋ยซื่อศิษย์ของท่านเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 6 ดาว]

[หวงจุนเทียนสหายของท่านเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 6 ดาว]

….

แจ้งเตือนความเกลียดชังแถวแล้วแถวเล่าเด้งขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ไม่ได้มีเพียงแต่สหายเท่านั้น ยังมีรายชื่ออีกมากมายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว เจตจำนงฟ้าบุพกาลเริ่มลงมือแล้วหรือ

เขาเรียกหน้าต่างค่าสถานะออกมาตรวจสอบดู ตอนนี้เขาเพิ่งอายุ 10,372,308 ปีเท่านั้น ยังเหลือเวลาอีกกว่าสี่แสนปีหนังสือยอดชะตาถึงจะใช้งานได้อีกครั้ง

ภัยพิบัตินี้มาเยือนเร็วเกินไป ทำให้เขาค่อนข้างตั้งตัวไม่ทัน

หานเจวี๋ยสังเกตเห็นเรื่องหนึ่ง

ผู้ที่เคยผ่านการสยบจากคุกสวรรค์อนธการล้วนไม่เกิดความเกลียดชังเลย

ดูเหมือนคุกสวรรค์อนธการจะยังคงยอดเยี่ยมมาก สามารถป้องกันอิทธิพลจากเจตจำนงฟ้าบุพกาลได้

หานเจวี๋ยรับรู้ได้ว่าสิงหงเสวียนและชิงหลวนเอ๋อร์ล้วนเกิดความเกลียดชังระดับหกดาวแล้ว แต่เหล่าศิษย์ในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามกลับไม่ได้เปลี่ยนไป เนื่องจากจักรวาลดาราแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นโดยหานเจวี๋ย พวกเขาอยู่ในอาณาเขตเต๋าแห่งนี้มาตั้งแต่ก่อนจะถือกำเนิด ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับฟ้าบุพกาล

หานเจวี๋ยถอนหายใจคราหนึ่ง ออกไปผนึกสิงหงเสวียนและชิงหลวนเอ๋อร์ไว้

จากนั้นเขาไปเข้าฝันบุคคลที่ผ่านการสยบทาสจากคุกสวรรค์อนธการ แจ้งเรื่องเจตจำนงฟ้าบุพกาลให้ทราบ ให้พวกเขาปกปิดไว้ให้ดี เรื่องนี้ยกให้เป็นหน้าที่เขาเอง

บุคคลที่ผ่านการสยบทาสจากคุกสวรรค์อนธการได้แก่ บรรพจารย์ซานชิง เทพสูงสุดอู๋ฝ่า ฉิวซีไหล เจ้านิกายเทียนเจวี๋ย มหาจักรพรรดิเทียนเอ้อ ฟางเหลียง ผานซิน สวีตู้เต้า มหาอริยะสวีหุน นักพรตเต๋าเสินเผา หงหยวน หยางเช่อ เทพมหาทัณฑ์และปรมาจารย์ฟ้าทลาย

ปรมาจารย์ฟ้าทลายก็อยู่ในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามเช่นกัน ขณะนี้ยังไม่ได้รับมอบหมายหน้าที่ใดๆ จากหานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยเข้าฝันเทพมหาทัณฑ์เป็นรายสุดท้าย ถือโอกาสสอบถามเรื่องราวบางอย่างจากเทพมหาทัณฑ์ด้วย

ในแดนความฝัน

เทพมหาทัณฑ์ขมวดคิ้วกล่าวว่า “เจตจำนงฟ้าบุพกาล น่ากลัวจริงๆ ทั่วฟ้าบุพกาลนี้เว้นเพียงแต่สิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยได้ยินนามของท่านแล้ว ที่เหลือล้วนเกลียดชังในตัวท่านกันหมด อีกทั้งต้องการสู้จนตัวตายด้วย หากคิดจะเปลี่ยนแปลง จะต้องเอาชนะดวงชะตาฟ้าบุพกาลให้ได้ถึงครึ่งหนึ่ง ยิ่งตบะแก่กล้าแค่ไหน ยิ่งดวงชะตามากมายเพียงใด ก็แปลว่าท่านจะต้องเอาชนะผู้แข็งแกร่งที่มีชื่อเสียงทั้งหมดในฟ้าบุพกาลให้ได้ถึงจะแก้สถานการณ์นี้ได้”

หานเจวี๋ยพลันกระจ่างขึ้นมาในทันใด มิน่าเล่าความคิดที่ชนรุ่นหลังมีต่อผานกู่และบรรพชนเต๋าถึงหลงเหลือความเคารพเลื่อมใสอยู่ แปลว่าสองคนนี้ทำลายรูปการณ์ได้สำเร็จ

“ไม่ถูกสิ เช่นนั้นผานกู่และบรรพชนเต๋าพ่ายแพ้ได้อย่างไร” หานเจวี๋ยขมวดคิ้วเอ่ยถาม

เทพมหาทัณฑ์กล่าวว่า “นี่เป็นเพียงการทำลายรูปการณ์ที่ถูกสรรพสิ่งจ้องเอาชีวิตเท่านั้น หลังจากนั้นพวกเขาน่าจะต้องเผชิญกับบางอย่างต่อ เป็นเหตุให้ผานกู่สละตน บุกเบิกฟ้าดินขึ้น ส่วนบรรพชนเต๋าก็หมกตัวอยู่ในมรรคาสวรรค์ มรรคาสวรรค์แยกตัวสันโดษจากฟ้าบุพกาล หากว่ามรรคาสวรรค์พัฒนารุ่งเรืองอย่างต่อเนื่องมาตลอด คงกลายเป็นศูนย์กลางของฟ้าบุพกาลไปนานแล้ว กลายเป็นดินแดนสุดแข็งแกร่ง”

หานเจวี๋ยสั่งว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่งเรื่องของข้า เจ้าดูแลจัดการฟ้าบุพกาลต่อไปก็พอ”

“ท่านมีความมั่นใจหรือไม่ขอรับ”

“มี”

แดนความฝันสิ้นสุดลง

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น เขาเคลื่อนย้ายมาที่อาณาเขตเต๋าหลัก พบว่าอารามเต๋าของตนถูกปิดล้อมไว้แล้ว

ปัจจุบันนี้เขตเซียนร้อยคีรีมีจำนวนศิษย์ทะลุหลักร้อยล้านไปนานแล้ว ศิษย์ทั้งหมดล้วนต้องการบุกเข้ามาในอารามเต๋าของเขา แต่พลังของอาณาเขตเต๋าที่ได้มาจากระบบกลับทำให้พวกเขาอับจนหนทาง

ไม่ใช่แค่ในเขตเซียนร้อยคีรีเท่านั้น นอกเขตเซียนร้อยคีรีก็คึกคักมากเช่นกัน

ผู้บำเพ็ญทยอยเดินทางมาถึงอย่างต่อเนื่อง

หานเจวี๋ยสบถถึงความน่าหวาดกลัวของเจตจำนงฟ้าบุพกาลอยู่ในใจ ไม่มีผู้ใดเป็นตัวตั้งตัวตีเลย สรรพสิ่งล้วนมาด้วยตัวเอง ที่สำคัญคือสรรพสิ่งเหล่านี้ไม่รับรู้ถึงจุดนี้เลยแม้แต่น้อย ในความทรงจำของพวกเขา ต่างมีความชิงชังคั่งแค้นต่ออริยะสวรรค์เกรียงไกรสุดหัวจิตหัวใจ ไม่อาจลบเลือนไปได้

เพียงพวกเขาได้ยินว่าสรรพสิ่งในใต้หล้าต้องการกำจัดอริยะสวรรค์เกรียงไกร ถึงได้เดินทางมา

ส่วนใครเป็นผู้ริเริ่มนั้น สรรพสิ่งพูดต่างกันไป