ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 960

บทที่ 960 ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันนับเป็นคนแรก

พอสิ้นเสียงของหานเจวี๋ย ในแต่ละทิศทางของอาณาเขตปฐมภพล้วนมีกลิ่นอายแกร่งกล้าเลิศล้ำสายแล้วสายเล่าปรากฏขึ้น

หานเจวี๋ยยังรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยด้วย

สิบสองบรรพชนจอมเวท!

เทพสูงสุดหยวนสื่อ!

ช้าก่อน!

เหล่าอริยะมหามรรคจากแดนเทพหวนปัจฉิมในอดีตก็มาด้วย

หลายล้านปีมานี้ สิบสองบรรพชนจอมเวทล้วนบรรลุมหามรรคแล้ว

เดิมทีอริยะมหามรรคเหล่านี้ก็มีความสัมพันธ์อันดีกับมรรคาสวรรค์เช่นกัน ยามนี้กลับกลายเป็นศัตรูคู่แค้นไป

สีหน้าหานเจวี๋ยไร้อารมณ์ เขาไม่มีทางไว้ไมตรี

มิใช่แค่อริยะมหามรรคเท่านั้น ยอดมหามรรคก็มาเช่นกัน!

เงาร่างน่าหวาดผวาร่างแล้วร่างเล่าที่ราวกับโผล่ออกมาจากยุคดึกดำบรรพ์พุ่งเข้ามาพร้อมพลังที่สามารถถล่มโลกาได้ ไอสังหารทั้งหมดพุ่งเป้ามาที่หานเจวี๋ย ทำให้อาณาเขตปฐมภพที่รกร้างพังทลายสั่นไหวขึ้นมา

ร่างจำลองเทพมารผสานขึ้นเหนือศีรษะหานเจวี๋ยร่างแล้วร่างเล่า

ชั่วพริบตาเดียว ร่างจำลองเทพมารห้าร้อยร่างก็ผสานกันเสร็จสิ้น แค่ห้าร้อยร่างก็เพียงพอแล้ว!

ศึกใหญ่กำลังจะอุบัติขึ้น!

ร่างจำลองเทพมารห้าร้อยร่างหันหลังชนกัน ร้องคำรามใส่แต่ละทิศทาง ต่างสำแดงพลังวิเศษออกมา

เทพมารขุนพลสวรรค์เหวี่ยงหมัดออกไป กระแสหมัดเพิ่งจะโถมออกไป ห้วงอวกาศก็พังถล่มว!

เทพมารเงาไพศาลชูสองแขนขึ้น เงาเทพมารนับไม่ถ้วนพุ่งโจมตีออกไปดั่งน้ำหลาก ยากจะหยุดยั้ง!

เทพมารสงครามควบรวมพลังแห่งทหารเทพที่เปี่ยมเจตจำนงในการต่อสู้ สั่นคลอนปราณฟ้าบุพกาล สะกดข่มกลิ่นอายของศัตรูทั้งหมดไว้!

….

ภายในอารามเต๋า

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น ความสามารถชำระล้างสมบูรณ์ที่ใช้กับสิงหงเสวียนเพิ่งสิ้นสุดลง

ใช้เวลานับร้อยปีแถมยังต้องถูกหักอายุขัย รวมถึงใช้ความสามารถชำระล้างสมบูรณ์ได้ครั้งละหนึ่งคนเท่านั้น

หากต้องการใช้ความสามารถชำระล้างสมบูรณ์ขจัดเจตจำนงฟ้าบุพกาลออกไปก็นับว่ายุ่งยากจริงๆ อย่างมากเขาก็ใช้ได้แค่กับญาติมิตรหรือเหล่าศิษย์สืบทอดเท่านั้น ไม่ต้องเอ่ยถึงมรรคาสวรรค์เลย จะช่วยสำนักซ่อนเร้นทั้งสำนักยังไม่ได้เลย

วิธีนี้ไม่ผ่าน

สิงหงเสวียนลืมตาขึ้น มองไปที่หานเจวี๋ย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความฉงน “ท่านพี่ เกิดอะไรขึ้น ข้ารู้สึกเหมือนหลับฝันไป ฝันว่าพวกเรากลายเป็นศัตรูคู่แค้น…”

นางย้อนนึกถึงความฝันนั้น หวาดกลัวขึ้นมาอย่างยิ่ง

สมจริงเกินไปแล้ว

โชคดีที่ไม่ใช่ความจริง!

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “นั่นไม่ใช่ความฝัน”

เขายกมือจิ้มหน้าผากสิงหงเสวียนเล็กน้อย

ฉากเหตุการณ์ในเขตเซียนร้อยคีรีหลั่งไหลเข้าสู่หัวของนาง ทำให้จิตใจนางเลื่อนลอยไปอย่างอดไม่อยู่

หานเจวี๋ยอธิบายต้นสายปลายเหตุทั้งหมดนี้กับนาง ทำให้นางตกตะลึงอย่างยิ่ง

“เจตจำนงฟ้าบุพกาล…”

สิงหงเสวียนพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงสั่นเครือไปหมด

ถึงแม้นางจะติดตามฝึกบำเพ็ญอยู่ข้างกายหานเจวี๋ยมาตลอด แต่หาได้เข้าใจโลกทัศน์ของหานเจวี๋ยไม่ ด้วยระดับตบะของนางทำให้นางยังไม่เข้าใจฟ้าบุพกาล

เรื่องควบคุมบงการจิตสำนึกของสรรพสิ่งเช่นนี้นางไม่กล้าจินตนาการถึงเลย

เจตจำนงฟ้าบุพกาลเป็นตัวตนเช่นใดกันถึงสามารถบงการสรรพสิ่งได้…

สิ่งมีชีวิตอย่างพวกนางนับเป็นอันใดกันเล่า

สิงหงเสวียนสับสนไปหมดแล้ว

จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าทุกอย่างล้วนไร้ความหมาย

จะบอกว่านางอ่อนแอก็คงไม่ได้ หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นก็คงเป็นเช่นเดียวกัน

เมื่อค้นพบว่าตนอาจจะถูกตัวตนบางอย่างควบคุมบงการได้ แล้วความหมายในการมีชีวิตจะไปอยู่ที่ใดกันเล่า

หานเจวี๋ยเอ่ยปลอบ “ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ทั้งคน”ไอรีนโนเวล

เสียงเขาเบายิ่ง แต่กลับมีน้ำหนักนัก ทำให้สิงหงเสวียนอดไม่ได้ที่จะช้อนตาขึ้นมอง พอเห็นสีหน้าที่สงบราบเรียบของหานเจวี๋ย นางก็รู้สึกอบอุ่นใจนัก ความรู้สึกปลอดภัยเช่นในอดีตหวนกลับมา

ใช่แล้ว

มีท่านพี่อยู่ นางยังต้องกลัวสิ่งใดอีก