ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 962

บทที่ 962 การร่วมมือจากอดีตถึงอนาคต ขอขมาด้วยเรื่องใด

แค่นี้เองหรือ

ทำเอาผู้เฒ่าตกใจหมด!

หานเจวี๋ยสถบอยู่ในใจ

เมื่อครู่ตอนเห็นค่าตัวหนึ่งแสนล้านล้านปี จิตใจเขาสั่นไหวจริงๆ

ยังมีอีก เทวีตราวินัย เจ้ามันสุนัขร้ายโดยแท้!

ต่อหน้าทำมาเป็นหวังดีกับข้า ลับหลังกลับสร้างปัญหาให้เช่นนั้นหรือ

หานเจวี๋ยนึกโมโหอยู่ในใจ มีโอกาสจะต้องกำจัดนางทิ้งเสีย

เขาไม่คิดมากอีก ฝึกบำเพ็ญต่อไป ถึงอย่างไรก็มีร่างแยกคอยจัดการเรื่องราวภายนอกอยู่

ในช่วงเวลานี้ ปรมาจารย์ฟ้าทลายก็เรียนรู้วิธีทำลายล้างสรรพสิ่งแล้ว พร้อมสร้างความประหลาดใจให้ฟ้าบุพได้ตลอดเวลา

หานเจวี๋ยกำลังรอคอยอยู่

รอคอยโอกาสที่จะเผชิญหน้ากับเจตจำนงฟ้าบุพกาล!

ถึงอย่างไรเขาก็ไม่รีบร้อนอยู่แล้ว อีกทั้งตอนนี้ก็มีคนมาหาเรื่องเขาน้อยลงไปเรื่อยๆ พอดี มรรคาสวรรค์ก็กลับมาสงบสุขอีกครั้งแล้วเช่นกัน

แม้สรรพสิ่งจะเกลียดชังหานเจวี๋ย แต่เมื่อหาเรื่องหานเจวี๋ยไม่ได้ก็ย่อมเลิกราไปเอง

ศิษย์นับร้อยล้านในอาณาเขตเต๋าหลักออกไปไม่ได้ ทำได้เพียงข่มกลั้นอารมณ์ไว้แล้วเริ่มฝึกบำเพ็ญ

ส่วนอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามนั้นกลับสงบสุขอย่างยิ่ง

….

เหนือฟ้าบุพกาล ด้านล่างเจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุด

เทวีตราวินัยนิ่งงัน แหงนหน้ามองเจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุด ดวงจิตมหามรรคทยอยปรากฏตัวขึ้น ในบรรดานั้นรวมห้าเทวทัณฑ์ด้วย

“เฮอะ ท่านเทพหวาดกลัวอริยะสวรรค์เกรียงไกร หน้าที่ปกป้องฟ้าบุพกาลคงพึ่งพาได้เพียงพวกเราแล้ว!”

ดวงจิตมหามรรครายหนึ่งแค่นเสียงเอ่ย ดวงจิตที่เหลือพยักหน้ารับ

พวกเขาล้วนเคยชินกันไปแล้ว ก่อนหน้านี้ที่เผชิญหน้ากับดวงจิตบรรพกาลและอริยะสวรรค์เกรียงไกร เทพมหาทัณฑ์ล้วนยอมลงให้ทั้งสิ้น

ถึงแม้เทพมหาทัณฑ์จะนำความสงบสุขมาให้ฟ้าบุพกาล แต่เหล่าดวงจิตต่างคิดว่าเขายังสู้บรรพชนเทพปฐมกาลไม่ได้

ในอดีตบรรพชนเทพปฐมกาลเผด็จการถึงเพียงใดกันเล่า ไม่ยอมให้มีสิ่งใดระคายสายตาเลย ไหนเลยจะไม่ได้เรื่องเหมือนเทพมหาทัณฑ์

เทวีตราวินัยไม่สนใจเหล่าดวงจิตที่ห้อมล้อมอยู่ เริ่มร่ายเวท วารีสีเงินยวงหยดหนึ่งลอยออกไปจากฝ่ามือนาง ขยายใหญ่อย่างรวดเร็ว ผสานเจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดเข้าไว้ด้วย

สายตาที่หานทั่วมองเทวีตราวินัยเต็มไปด้วยความลุ่มลึก

‘ดวงจิตยุคโบราณท่านนี้ลึกล้ำเกินหยั่งจริงๆ ที่แท้นางมีบทบาทอย่างไรกันแน่’

หานเจวี๋ยสงสัยอยู่ในใจ ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น เทวทัณฑ์คนอื่นๆ ก็สงสัยมากเช่นกัน

กลับเป็นดวงจิตรุ่นอาวุโสที่เคยชินกันหมดแล้ว

ดวงจิตที่ควบคุมระเบียบวินัยได้ ไหนเลยจะใช่ดวงจิตธรรมดา

จู่ๆ อี๋เทียนพลันเอ่ยเตือนว่า “เทวี ท่านอย่าได้เชิญอริยะสวรรค์เกรียงไกรในอนาคตมาด้วยเล่า!”

ประโยคนี้ของเขาทำให้เหล่าดวงจิตกระวนกระวายขึ้นมาทันที

อริยะสวรรค์เกรียงไกรคนเดียวก็ทำให้พวกเขาสิ้นหวังมากพอแล้ว หากมีเพิ่มมาอีก…

“วางใจเถอะ เราได้ตัดอริยะสวรรค์เกรียงไกรออกไปแล้ว”

เทวีตราวินัยตอบกลับ น้ำเสียงราบเรียบ

เหล่าดวงจิตเริ่มตั้งตารอแล้ว ขณะเดียวกันก็เฝ้าระวังเผื่ออริยะสวรรค์เกรียงไกรจะมาโจมตี

เวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หนึ่งพันปีผ่านไปเร็วยิ่ง

เทวีตราวินัยพลันชักมือกลับ วารีสีเงินยวงที่ครอบคลุมเจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดอยู่พลันระเบิดกระจายตัว แสงศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีสาดส่องห้วงอวกาศ มหามรรคสามพันวิถีเปลี่ยนสีสันไป

ดวงจิตทั้งหมดมองขึ้นไป เจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดผสานรวมเป็นกฎเกณฑ์เจ็ดสีสายหนึ่ง บิดตัวไปมาราวกับมังกร รัศมีอันยิ่งใหญ่ที่แผ่ออกมานั้นทำให้เหล่าดวงจิตบังเกิดความยำเกรงขึ้นในใจ

“ตัวข้าเทวีตราวินัยขอวอนให้อำนาจศักดิ์สิทธิ์ฟ้าบุพกาลเปิดเส้นทางแห่งอนาคต เพื่อช่วยคลายทุกข์ภัยให้โลกนี้ด้วยเถิด!”

เสียงของเทวีตราวินัยแว่วดังขึ้นมา ศักดิ์สิทธิ์ทรงอำนาจ

อำนาจศักดิ์สิทธิ์สั่นสะท้านอย่างรุนแรง แสงเจ็ดสีเข้มข้นยิ่งขึ้น

ดวงจิตทั้งหมดรอคอยด้วยความประหม่า

นี่คือความหวังเพียงหนึ่งเดียวของฟ้าบุพกาล ไอรีนโนเวล

อารมณ์ของหานทั่วกลับซับซ้อนขึ้นมา หากเป็นไปตามที่เทวีตราวินัยว่ามาจริงๆ บิดาของเขาต้องถึงแก่ความตายแน่นอน

ความเคลื่อนไหวของเหล่าดวงจิตมหามรรคดึงดูดอริยะมหามรรคที่ซ่อนเร้นอยู่ในฟ้าบุพกาลด้วยเช่นกัน มีอริยะมหามรรคเดินทางมาถึงมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาตกใจเมื่อพบได้เห็นตัวเอง ลูกศิษย์และศิษย์หลานในอนาคต ทั้งยังมิใช่แค่คนเดียวด้วย

ยกตัวอย่างเช่นตี้เจียง เขาได้พบกับตี้เจียงจากอนาคตที่ต่างยุคสมัยกันไปถึงห้าคน

อริยะมหามรรคที่อยู่ภายใต้อำนาจศักดิ์สิทธิ์ฟ้าบุพกาลมีจำนวนเกินหมื่นแล้ว แต่จำนวนยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ!

หานทั่วมองเห็นตัวเขาในอนาคต แต่ไม่ได้เข้าไปทักทาย กลับเป็นอี๋เทียนที่กระตือรือร้นยิ่ง

หานฮวงและเจียงเจวี๋ยซื่อก็มาด้วย ได้เห็นตัวพวกเขาจากอนาคตเหมือนกัน ทำให้พวกเขาประหลาดใจยิ่ง

“อริยะสวรรค์เกรียงไกรอย่างนั้นหรือ มิน่าเล่าพวกเจ้าถึงอัญเชิญพวกเรามา”

“ได้ยินว่าในอดีตกาลเมื่อเนิ่นนานมากแล้วเคยมีอริยะสวรรค์เกรียงไกรสะกดข่มฟ้าบุพกาล ภายหลังไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้หายตัวไป ที่แท้ก็ถูกพวกเราร่วมมือกันจัดการ”

“ฮ่าๆๆ อริยะสวรรค์เกรียงไกรกล้ามุ่งร้ายต่อฟ้าบุพกาล เช่นนั้นก็ต้องตาย!”

“ศึกในวันนี้ จะต้องถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ฟ้าบุพกาล!”

“ตัวข้าจากอนาคต เจ้ามีตบะระดับใดหรือ”

“น่าอับอายนัก ในช่วงล้านปีมานี้ตบะของข้าเพิ่มขึ้นมาเพียงหนึ่งขั้นเล็กเท่านั้น ตอนนี้อยู่ในระดับมหามรรคเบิกฟ้าระยะปลาย”

ห้วงอวกาศด้านล่างอำนาจศักดิ์สิทธิ์ฟ้าบุพกาลคึกคักขึ้นเรื่อยๆ

ความคึกคักนี้ทำให้หานทั่วและหานฮวงอึดอัด

ถึงอย่างไรคนที่พวกเขาต้องการกำจัดทิ้งก็คือบิดายังเกิดเกล้าของตน

ในเวลานี้เอง ชายหนุ่มองอาจในชุดขาวพาดลายมังกรแดงคนหนึ่งพลันเหาะเข้ามาหยุดตรงหน้าหานฮวงและหานทั่ว ประสานมือกล่าวว่า “ทายาทหานเหยามาเพื่อขอขมาต่อบรรพชนทั้งสองโดยเฉพาะ”

หานทั่วผงะไป เอ่ยถาม “ขอขมาด้วยเรื่องใด”

หานฮวงมองพินิจหานเหยา ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

หานเหยาเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง “ลูกหลานมาขอขมาที่ไม่อาจให้ความช่วยเหลือบรรพชนทั้งสองได้!”

“ขออภัยด้วย หานเหยาไม่อาจปล่อยให้ผู้ใดมาทำร้ายท่านปฐมบรรพชนได้ ต่อให้เป็นท่านบรรพชนทั้งสองก็ไม่ได้เช่นกัน!”

พอพูดจบหานเหยาก็หันหลังจากไป

หานทั่วและหานฮวงตกตะลึง

ดวงจิตมหามรรคที่อยู่รอบข้างมีสีหน้าแปลกใจ เหตุใดถึงอัญเชิญคนทรยศมาด้วยเล่า

………………………………………………………………