ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 98

บทที่ 98 เจ้าสำนักรุ่นถัดไป
ท่ามกลางหมู่เขา ปีศาจนับไม่ถ้วนกำลังล้อมโจมตีบุรุษสวมชุดสีทองคนหนึ่ง เขาก็คือตงหวางเซียนแห่งสำนักไร้ลักษณ์นั่นเอง

ตงหวางเซียนจับกระบี่ด้วยสองมือ เดินเหยียบอากาศไปด้านหน้า ร่มสีแดงคันหนึ่งกางออกและหมุนวนด้วยความรวดเร็วอยู่รอบตัวตงหวางเซียน หั่นสะบั้นปีศาจแต่ละตนที่โจมตีเข้ามาจนเลือดสาดกระเซ็นเต็มฟ้า

มองลงไปด้านล่าง ทั่วทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยศพของปีศาจที่สภาพไม่สมบูรณ์ น่าสยดสยองเป็นอย่างยิ่ง

“พวกเจ้ามีกำลังแค่นี้เองหรือ ราชาของพวกเจ้าเล่า”

ตงหวางเซียนหัวเราะอย่างโอหัง จิตใจฮึกเหิม ความกรุ่นโกรธคลายลงด้วยความตื่นเต้นจากการฆ่า

นี่ถึงจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการที่สุด!

กระทำผิดอย่างกำเริบเสิบสาน!

ไม่อาจหยุดยั้งได้!

ตู้ม!

ปลายเส้นขอบฟ้ามีไอปีศาจที่น่าหวาดกลัวทะลักขึ้นมา ก่อนพุ่งสู่ท้องฟ้า สะเทือนแม่น้ำและภูเขา ต้นไม้บนเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง ราวกับจะถูกพายุคลั่งที่เกิดจากไอปีศาจม้วนพัดไปได้ตลอดเวลา

ตงหวางเซียนหันหน้าไปทันที สีหน้าเคร่งขรึมยิ่ง

ไอปีศาจนี้…

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบเจอไอปีศาจน่ากลัวเช่นนี้ ทำให้เขาขนลุกชันอย่างอดไม่ได้

แต่ว่าเขาเป็นถึงใคร?

บุตรแห่งสวรรค์อันดับหนึ่งของสำนักไร้ลักษณ์จะหวาดกลัวได้อย่างไร

ตงหวางเซียนคำรามด้วยความโมโห “เฒ่าประหลาดอู้เต้าอาจารย์ของข้าถูกพวกเจ้าเหล่าปีศาจสังหารใช่หรือไม่”

เสียงหัวเราะของพญาอสรพิษหยกดังมา “เฒ่าประหลาดอู้เต้าตายแล้วหรือ ฮ่าๆๆ! เป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆ! เจ้าเป็นศิษย์ของเฒ่าประหลาดอู้เต้ารึ เช่นนั้นเจ้าก็อย่าคิดจะมีชีวิตอยู่เลย! ข้าจะต้มเจ้าตุ๋นน้ำแกง!”

ตงหวางเซียนได้ยินก็ตาแดงขึ้นมา!

ที่แท้ก็ถูกปีศาจที่นี่สังหารจริงๆ ด้วย!

“ข้าจะสู้แลกชีวิตกับเจ้า!”

……

ภายในถ้ำเทวาฟ้าประทาน

หลังจากสิงหงเสวียนจากไปแล้ว หานเจวี๋ยเริ่มฝึกบำเพ็ญต่อ บางครั้งก็รดน้ำให้หญ้าโลกาสวรรค์

พลังวิญญาณชนิดต่างๆ ที่ควรมีในถ้ำเทวาล้วนมีครบหมด ภายใต้ระยะเวลายาวนาน หญ้าโลกาสวรรค์เกิดความเคยชินในการดูดซับและคายพลังวิญญาณฟ้าดินแล้ว ความจริงไม่จำเป็นต้องให้หานเจวี๋ยดูแลเป็นพิเศษ เพียงแค่ไม่เหยียบโดนมันก็พอแล้ว

เวลาสองปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หญ้าโลกาสวรรค์สูงขึ้นไม่น้อย พลังวิญญาณของที่นี่ก็หนาแน่นกว่าแดนปีศาจที่มันเคยอยู่

หานเจวี๋ยเฝ้ารอคอยให้มันเกิดสติปัญญาขึ้นมา หากบ่มเพาะให้เป็นภูตต้นหญ้าได้ก็น่าสนใจอยู่บ้าง

สุนัขสวรรค์ ไก่ เถาน้ำเต้า ต้นฝูซัง โสมวิญญาณบรรพกาล ภูตต้นหญ้า…

จิ๊ๆ หานเจวี๋ยคิดว่าตัวเองสามารถเปิดสวนพฤกษศาสตร์ได้แล้ว

ในวันนี้ หลี่ชิงจื่อมาเยี่ยมเยียน

หานเจวี๋ยรออีกฝ่ายเข้ามาด้านในแล้วก็รีบถาม “สำนักไร้ลักษณ์มาแล้วหรือ”

หลี่ชิงจื่อส่ายหน้าบอก “มิใช่ แต่เป็น…ผู้อาวุโสสูงสุดใกล้จะถึงขีดจำกัดอายุขัยแล้ว”

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว

สำนักหยกพิสุทธิ์มีผู้อาวุโสสูงสุดแค่ท่านเดียว ซึ่งก็คืออาจารย์ของหลี่ชิงจื่อ แต่ก่อนก็เคยคบค้าสมาคมกับหานเจวี๋ย

ทว่านึกดูอย่างละเอียดก็เป็นเรื่องปกติ หานเจวี๋ยอายุสี่ร้อยกว่าปีแล้ว หลายปีมานี้ตบะของผู้อาวุโสสูงสุดแทบจะไม่เพิ่มขึ้นเลย จึงยากที่อายุขัยจะเพิ่มขึ้นด้วย

“ต้องการพบข้าหรือ” หานเจวี๋ยถาม

อย่างไรเสียก็นับว่าเป็นคนรู้จักเก่าแก่ หานเจวี๋ยไม่อยากเสียใจเหมือนคราวผู้เฒ่าเถี่ย

หลี่ชิงจื่อส่ายหน้ากล่าว “อาจารย์ไปจากสำนักหยกพิสุทธิ์แล้ว หากท่านไม่กลับมาภายในยี่สิบปี นั่นก็หมายความว่าท่านสิ้นแล้ว ท่านให้ข้ามาเอ่ยคำขอบคุณ ท่านบอกว่าหากไม่มีผู้อาวุโสหาน สำนักหยกพิสุทธิ์ก็คงไม่มีวันนี้”

หานเจวี๋ยนิ่งเงียบ

คำขอบคุณอาจจะมาจากใจจริง แต่เห็นได้ชัดว่าคำพูดนี้ยังมีความหมายแฝงอีกชั้นหนึ่ง

หานเจวี๋ยไม่ได้ปฏิเสธ เขาเองก็เข้าใจได้

ตอนนี้เขาอยู่ในสำนักหยกพิสุทธิ์อย่างสุขสบาย ไม่มีใครรบกวน เขาต้องการอะไรพวกหลี่ชิงจื่อก็พยายามทำให้เขาพอใจอย่างสุดความสามารถ

“ผู้อาวุโสหาน แม้ว่าตบะของข้าก็กำลังยกระดับขึ้น แต่รู้สึกว่าการจะสำเร็จระดับเปลี่ยนวิญญาณนั้นยากนัก หากวันใดข้าเผชิญหน้ากับขีดจำกัดของตัวเองเช่นกัน ท่านคิดว่าใครเหมาะสมจะเป็นเจ้าสำนักคนต่อไป” หลี่ชิงจื่อถาม