เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 544

บทที่544 นอนหลับตามที่บอกดีๆ เดี๋ยวมีรางวัลให้

หานชิง “…”

เขานึกว่าตัวเองฟังผิดไป

ไม่อย่างนั้น หญิงสาวเมาเหล้าตรงหน้าคงไม่กล้ายื่นข้อเสนอแบบนี้ออกมาได้

โตมาจนถึงตอนนี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดกับเขาแบบนี้เลย

หานชิงยืนนิ่ง มองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า หญิงสาวทำสีหน้าน่าสงสารมองมาที่ตัวเอง จนสุดท้ายก็เม้มปากแน่น

เขาคงจะเข้าใจผิดไปเอง

เธอแอบจูบเขาก็กล้าทำ นี่ก็แค่ข้อเรียกร้องเท่านั้นเอง ทำไมถึงทำไม่ได้

“จูบไหม”

ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่ เสี่ยวเหยียนก็รีบเร่งเขา

หานชิงหมดคำพูดไปอีกครั้ง

เขามองเสี่ยวเหยียนอย่างจนใจ และเริ่มหมดความอดทน “จะกลับไหม”

“ตกลงคุณจะจูบไม่จูบ”

หานชิงตัดสินใจไม่พูดอีก สายตาเคร่งขรึม ก่อนจะจับแขนเรียวของเธอไว้ แล้วดึงเธอขึ้นมา มืออีกข้างจับรองเท้าของเธอไว้

“อ๊ะ”

เสี่ยวเหยียนถูกเขาดึงให้เดินต่อ พอเดินได้สองก้าวก็ร้องออกมา

หานชิงหันกลับมามอง “เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เจ็บเท้า” เสี่ยวเหยียนส่ายขาไปทางเขา ที่จริงแล้วถึงแม้หานชิงไม่มองก็รู้ ตอนที่ช่วยเธอถอดรองเท้าเขาก็เห็นแล้วว่าเท้าของเธออาการหนักมาก แต่เขาไม่เคยอุ้มผู้หญิงคนไหนมาก่อน

หานชิงนิ่งคิด ก่อนจะก้มตัวลง “ขึ้นมา”

“หืม”เสี่ยวเหยียนส่งเสียงอย่างแปลกใจ เธอมองแผ่นหลังเขา ก่อนจะรีบกระโดดขึ้นหลังเขา

เสี่ยวเหยียนเบามาก เธอกระโดดขึ้นหลัง ตอนที่หานชิงยืดตัวตรง เสี่ยวเหยียนก็ยื่นมือมากอดคอของเขาไว้ แล้วตะโกนออกมา “กลับบ้านกัน”

“…”หานชิงกลั้นอารมณ์อยากจะปล่อยเธอลงบนพื้นไป ก่อนจะแบกเธอเดินไป

ถึงแม้เสี่ยวเหยียนจะเมาแล้ว แต่เธอก็สร้างเรื่องปวดหัวได้ โชคดีที่หานชิงแรงเยอะ ไม่อย่างนั้นทั้งสองคนคงจะล้มลงบนพื้นแน่ๆ

อุตส่าห์พาเธอกลับมาถึงห้องพักรับแขก สีหน้าของหานชิงก็แทบจะแย่มากแล้ว โชคดีที่เจอคนรับใช้ในบ้านเดินมาพอดี “คุณท่านคะ คุณเสี่ยวเหยียนเป็นอะไรไปคะ”

“ดื่มเยอะไป”เขาอธิบายด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ช่วยผมพาเธอไปพักที่ห้องรับแขกที”

“ได้ค่ะ”

คนรับใช้ทั้งสองรีบเดินเข้ามา แล้วพยุงร่างของเสี่ยวเหยียนไปในห้อง แต่ใครจะไปรู้ว่าเสี่ยวเหยียนจะอาละวาดออกมา “คุณ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”

หานชิงจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะเตรียมเดินออกไป แต่กลับถูกเธอชี้หน้าตะโกนเรียกไว้ก่อน “คุณยังไม่ได้จูบฉันเลย”

คนรับใช้ทั้งสองคนยืนตัวแข็งอยู่กับที่ กรอกสายตามองกันไปมา

เสี่ยวเหยียนกระดิกนิ้วเรียกหานชิง “เร็วเข้า”

คนรับใช้ที่พยุงเธอเข้ามายืนนิ่งไม่รู้ว่าจะต้องถอยออกไปหรือยืนนิ่งอยู่ที่เดิมดี

ปกติหานชิงคือเจ้าของบ้านหลังนี้ พวกเธอจะฟังคำสั่งของเขาแค่คนเดียว ดังนั้นพอหานชิงไม่เอ่ยปากสั่ง พวกเธอจึงไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

บรรยากาศรอบข้างตกอยู่ในความเงียบ หานชิงเม้มปาก ก่อนจะสั่งเสียงเข้ม

“ยังไม่รีบพาเธอเข้าไปอีก”

คนรับใช้ทั้งสองคนได้สติกลับมาทันที “ค่ะค่ะ คุณท่าน พวกเราจะพาคุณเสี่ยวเหยียนเข้าห้องเดี๋ยวนี้ค่ะ”

พอเสี่ยวเหยียนเห็นว่าหานชิงจะเดินออกไป เธอก็รีบผลักคนรับใช้ทั้งสองออก แล้ววิ่งเข้าไปหาหานชิง