รักแท้แพ้ขาโหด นิยาย บท 4

จู่ๆ สายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้ากับชายคนหนึ่งที่อยู่ห่างออกไป

ชายคนนั้นสวมชุดสูทสีดำ ดื่มอยู่ตามลำพังที่บาร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ฉันจำเขาได้ เขาคือไมเคิล ชอว์ หัวหน้างานหมาดๆ ของจัสติน

จัสตินเคยพาฉันไปงานสังสรรค์ของบริษัทครั้งหนึ่งและไมเคิลก็ได้กล่าวสุนทรพจน์ ฉันเลยจำเขาได้แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงมาในสถานที่แบบนี้เป็นประจำ

หือ คนที่ประสบความสำเร็จในหมู่คนชั้นสูงอย่างเขาก็มาเป็นลูกค้าของบาร์เพื่อฆ่าเวลาเหมือนกันเหรอ ในเวลาต่อมาความคิดหนึ่งก็แล่นผ่านสมองของเธอ ในเมื่อเธอทรยศฉัน จัสติน เซนาคิส ฉันก็จะทำแบบนั้นกับเธอเหมือนกัน

ฉันวางแก้วไวน์แล้วโซซัดโซเซลุกขึ้นและเดินเป๋ไปข้างหน้าอย่างมึนเมา พอใกล้ถึงตัวไมเคิลฉันก็สะดุดล้มลงในวงแขนของเขา

เขาเป็นชายหนุ่มที่ดูเหมือนอายุสามสิบเศษ

คอเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาแบะออกเล็กน้อยและแขนเสื้อก็ถูกม้วนขึ้นครึ่งแขนเผยให้เห็นผิวสีแทนของเขา ดั้งจมูกของเขาโด่งและเขามีริมฝีปากน่าหลงใหล เบ้าตาของเขาดูลึกล้ำแม้แววตาจะเฉยเมยไร้อารมณ์

อืมม...เป็นหนุ่มรูปหล่อและโดดเดี่ยวคนหนึ่งทีเดียว

ไมเคิลมองฉันอย่างเย็นชาด้วยความรังเกียจบนใบหน้าก่อนจะผลักฉันออกมา

“ไปค้างคืนกับฉันสิ” ฉันพึมพำอย่างราบเรียบขณะจ้องใบหน้าคมคายของเขา สายตาของฉันแวววาวเป็นประกาย

“อะไรนะ”

เห็นได้ชัดจากดวงตาเบิกโพลงของไมเคิลว่าเขาไม่คาดคิดว่าฉันจะตรงไปตรงมาขนาดนั้น

ไมเคิลจ้องมองฉันอย่างไม่ใยดี ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ แหม เขาต้องคิดว่าฉันเป็นพวกนังร่านที่ชอบมาจับหนุ่มๆ ในบาร์แน่เลย

ไม่มีชายคนไหนในโลกที่จะยอมรับการสบประมาทเรื่องที่จะมีใครคิดว่าเขาไร้น้ำยาหมดสมรรถภาพทางเพศได้หรอกโดยเฉพาะจากสาวๆ และฉันคิดว่าเขาก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเหมือนกัน