รักแท้แพ้ขาโหด นิยาย บท 3

“คุณทำเกินไปแล้วนะแอนนา ตบเธอได้ยังไง คุณกลายเป็นคนชอบใช้ความรุนแรงตั้งแต่เมื่อไหร่”

จัสตินหันขวับมาจ้องหน้าฉัน ความโกรธแค้นและการตำหนิในสายตาของเขาเห็นได้อย่างชัดเจน

ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจถูกเฉือนเป็นชิ้นๆ ทันที ฉันอ้าปากค้างจ้องเขาด้วยใบหน้าถอดสี

ฮ่าฮ่าเห็นชัดเลยว่าฉันสู้มาเบลไม่ได้เลยในสายตาของเขา แต่ฉันคือคู่หมั้นเขานะพรุ่งนี้เราจะแต่งงานกันแล้วแต่เขากลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรที่จะมามีอะไรๆ กับผู้หญิงอีกคนในบ้านใหม่ของเรา แย่ยิ่งกว่าคือผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลับด้วยกัน

“ออกไปซะมาเบล ควินเทรลล์ นี่เรือนหอของฉัน ไปให้พ้น”

ฉันก้าวไปข้างหน้าแล้วคว้าแขนเธอเพื่อลากออกไปจากบ้านของฉันราวกับจะเสียสติ

“พอไปแล้ว หยุดเสียทีแอนนา การ์เซีย”

จัสตินพุ่งตัวเข้ามาผลักฉันล้มลงกับพื้นขณะที่ปกป้องมาเบลไว้ในอ้อมแขน

ความเจ็บปวดที่บั้นท้ายของฉันเทียบไม่ได้กับความทุกข์ทรมานในใจ พอลุกขึ้นยืนได้ฉันมองเขาพร้อมกับรอยยิ้มขมขื่น ทันใดนั้นเองฉันก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดว่าสำหรับเขาแล้วฉันแทบจะไม่มีความสำคัญเลยเมื่อเปรียบกับนังมือที่สามนั่น

แหมแหม..ตลกดีนะที่ฉันไปเห็นคู่หมั้นกับเพื่อนรักของฉันมั่วกันอยู่ในคืนก่อนวันแต่งงานของเราพอดี ฮ่าฮ่ามันช่างน่าตลกแถมน่าสมเพชจริงๆ ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยเฉลียวใจเลยสักครั้งว่าพวกเขาจะมีอะไรกัน เพราะทั้งคู่คือคนที่ฉันเชื่อใจที่สุด แต่ตอนนี้มันชัดเลยว่าทั้งสองคนหักหลังฉันในเวลาเดียวกัน จะมีใครในโลกนี้ที่จะน่าสมเพชไปกว่าฉันอีกล่ะ

ความคิดของฉันเต็มไปด้วยภาพของมาเบลที่ขย่มอยู่บนตัวของจัสตินอย่างเมามันด้วยร่างกายเปลือยเปล่า สีหน้าเปี่ยมสุขแต่ทั้งน่าขำและน่ารังเกียจของจัสติน

เออแล้วยังเรื่องเจ้าเด็กรีสนั่นอีก กลายเป็นว่ารีสคือลูกของจัสติน พวกเขาไม่ใช่แค่มีอะไรกันแต่ยังมีลูกด้วยกันอีก ฉันหลงคิดมาตลอดว่าที่มาเบลไม่ค่อยอยากคุยเรื่องพ่อของรีสเพราะรู้สึกเจ็บปวดฉันเลยระวังปากระวังคำไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องนั้น ตอนนี้ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่าตัวเองน่าขำแค่ไหน พวกเขาปกปิดเรื่องนี้ได้ดีมากหรือว่าฉันโง่เกินไปเอง มันตั้งหลายปีมาแล้วแต่ฉันไม่เคยเอะใจแม้แต่นิดเดียว

ขณะที่อารมณ์ของฉันปั่นป่วนวุ่นวาย ฉันก็แหงนหน้าขึ้นกระดกเหล้าร้อนแรง ความรู้สึกร้อนผ่าวอยู่ในลำคอขณะน้ำตาไหลรินลงมาตามใบหน้า แต่รู้สึกแน่นหน้าอกไม่หาย