รักแท้แพ้ขาโหด นิยาย บท 2

“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอคอยกดดันผมคงไม่แต่งกับเธอหรอก” จัสตินพ่นคำพูดออกมาไม่ยั้ง

จากนั้นเขาก็พลิกตัวเปลี่ยนท่าแล้วกดร่างมาเบลไว้ใต้ร่างเขา

“ที่รัก คู่หมั้นคุณอยู่นี่แล้วจริงๆ”

มาเบลยกมือยันหน้าอกเขาไว้แล้วชี้ไปทางประตูห้องนอน

“เป็นไปไม่ได้ ผมเพิ่งส่งเธอออกไปเองแล้วเธอจะมาได้ยังไง...” ขณะพูดอยู่จัสตินก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ประตู “แอนนาทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

นาทีที่เขามองเห็นฉันเขาก็ตัวแข็งทื่อทันที

เขารีบตะเกียกกายผละออกจากมาเบล สายตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกขณะพูดกับฉัน

ในเวลานั้นอารมณ์ปรารถนาของเขาหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย เขาตื่นกลัวจนไม่มีกระทั่งเวลาจะปกปิดร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง

ตรงกันข้ามกับมาเบลที่ดึงผ้าคลุมเตียงมาห่อตัวไว้แล้วมองฉันด้วยรอยยิ้มแสยะมุมปากอย่างเย้ยหยัน

ถึงตอนนั้นใบหน้าของฉันก็น้ำตานองเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและเกลียดชัง ฉันอยากจะระเบิดกับความจริงอันแสนโหดร้ายนี่เหลือเกินแต่ทำได้แค่เพียงหมุนตัวเพื่อจะเดินจากไป

จัสตินรีบเดินตามฉันมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว สายตาของเขาส่อแววสำนึกผิด “ผมอธิบายได้นะแอนนา...”

“มีอะไรจะอธิบายอีก ฉันเห็นทุกอย่างชัดแจ๋วเลยตอนนี้ คุณจะพูดอะไรได้อีกล่ะ”

ขณะที่ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากเสียจนแทบจะหายใจไม่ออก คำขออธิบายของเขายังให้แสงแห่งความหวังของฉันบ้าง

แต่ถึงตอนนั้นมาเบลที่สวมเสื้อเชิ้ตของจัสตินก็เข้ามา ลอนผมของเธอยาวพาดไหล่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ในเวลานั้นเธอดูจะเย้ายวนยิ่งขึ้นไปอีก

เธอเดินนวยนาดตรงมาหาฉันด้วยสายตาท้าทาย “รีสคือลูกของจัสติน”

เธอพูดอะไรของเธอน่ะ รีสเหรอ ลูกวัยสามขวบเธอคือลูกของจัสตินงั้นเหรอ

พวกเขาทรยศฉันโดยการทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนี้ได้ยังไง เจ็ดปีที่ผ่านมาฉันคิดว่าเขาคือชายที่ฉันรักมากที่สุด ส่วนอีกคนก็เป็นเพื่อนรักที่สุดของฉัน แต่พวกเขาแอบมีอะไรๆ กันลับหลังฉันแถมยังมีลูกด้วยกันอีก