รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 137

ถ้าคุณพ่อนั่งอยู่ตรงนี้เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ เธอจึงทำได้เพียงแค่เก็บเสื้อผ้าและเดินออกไปที่ห้องน้ำสาธารณะข้างนอกบ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

มู่อวี๋เฟยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและกลับบ้านอย่างรวดเร็ว จากนั้นมู่อวี๋เฟยก็รีบนั่งลงบนโต๊ะอาหาร หยิบกระจกบานเล็กมาวางบนโต๊ะ หยิบเครื่องสำอางออกมาและแต่งหน้าอย่างระมัดระวัง นั่นเป็นเพราะเธอไม่ได้ออกไปกินข้าวข้างนอกเป็นเวลานานแล้ว

คุณพ่อที่เมาเหล้าอยู่ทางด้านข้าง เงยหน้าขึ้นมาแล้วเหลือบมองไปที่มู่อวี๋เฟยซึ่งกำลังแต่งหน้าอย่างระมัดระวังอยู่ไม่ไกล คุณพ่อกะพริบตาขึ้นลง และมองมู่อวี๋เฟยด้วยสายตาเย้ยหยัน พร้อมพูดด้วยความโกรธผสมกับความมึนเมาว่า "โอ้ เธอจะแต่งตัวดีไปทำไม？หรือว่าเธอตัดสินใจได้แล้วว่าจะไปเป็นผู้หญิงขายบริการกับคนที่ชื่อลี่อะไรนั่น?"

คุณพ่อกอดขวดพลางหัวเราะเยาะเย้ยเธอขึ้นอีกครั้ง "มู่อวี๋เฟย! ถ้าไปขายได้จะดีมาก! หากเธอได้เงินมา ก็จะได้มาซื้อเหล้าให้ฉันเพิ่มเยอะๆ!"

มู่อวี๋เฟยที่อยู่ข้าง ๆ พอได้ฟังคำพูดของคุณพ่อ เธอก็ตกตะลึงในทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ เธอจ้องไปที่คุณพ่อและตะคอกออกมาด้วยความโมโหว่า "พ่อ! พ่อรู้ไหมว่าเมื่อกี้พ่อพูดว่าอะไร ! พ่อยังมีความเป็นคนอยู่ไหม!ทำไมถึงพูดแบบนี้ออกมาได้!"

พูดไปพลางมู่อวี๋เฟยรู้สึกโกรธมาก เธอหยิบขวดเหล้าเปล่าที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะ กระแทกลงกับพื้นไปทางด้านข้างของคุณพ่อ

จริงๆแล้วภายในใจของมู่อวี๋เฟยหวังว่าจะโยนขวดให้กระแทกไปโดยคนเป็นพ่อให้ตายในคราวเดียวถึงจะดี!

น่าเสียดายที่ขวดเหล้าไม่สามารถที่จะกระแทกโดยคนเป็นพ่อให้ตายในครั้งเดียวได้ หรือไม่แม้แต่จะโดนตัวผู้เป็นพ่อได้ ขวดเหล้ากระแทกลงที่ด้านข้างของคุณพ่อและแตกออกเป็นหลายๆชิ้น

ไม่ได้ทำให้คุณพ่อบาดเจ็บแต่อย่างใด มากที่สุดก็เพียงแค่ทำให้คุณพ่อตกใจ และเขาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสร่างเมาเล็กน้อย

สายตาที่งุนงง จับจ้องไปที่มู่อวี๋เฟย และไม่กี่วินาทีต่อมา คุณพ่อของตระกูลมู่ ก็พยายามพยุงตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงเหล็กพร้อมกับหนีบเอาขวดเหล้าขึ้นมาด้วย คุณพ่อไม่ทันได้พูดอะไรออกมา และโยนขวดเหล้าไปทางมู่อวี๋เฟยในทันที

ขวดเหล้าที่โยนออกจากมือถูกกระแทกอย่างแรงเสียงดังสนั่น มู่อวี๋เฟยกรีดร้องขึ้นและรีบหลบออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

หลบขวดถือว่าหลบพ้นไปได้ แต่ตอนนี้คุณพ่อตระกูลมู่ได้เดินเข้ามาถึงตรงหน้าของมู่อวี๋เฟยแล้ว ร่างกายของคุณพ่อส่ายไปมา จากนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปคว้าผมของมู่อวี๋เฟยอย่างแรง

คุณพ่อที่กำลังมึนเมาแยกแยะไม่ออกระหว่างหนักเบา เขาคว้าเอากระจุกผมของมู่อวี๋เฟยจำนวนมากและดึงออกมาอย่างแรง จนหนังศีรษะของมู่อวี๋เฟยเกือบจะฉีกออกมา

มู่อวี๋เฟยที่เจ็บปวดที่ศีรษะ จนกรีดร้องออกมา "อ้า!!! จะบ้าไปแล้วหรือไง! รีบปล่อยหนูเดี๋ยวนี้เลยนะ! ปล่อยหนู!"

ความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของมู่อวี๋เฟยค้ำเขียวไปหมด แรงดึงของคุณพ่อเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ มู่อวี๋เฟยไม่สามารถสลัดให้หลุดได้ ไม่เพียงแค่นั้น ยังมีกำปั้นของคุณพ่อที่ชกเข้ามาตามร่างกายของมู่อวี๋เฟยอย่างต่อเนื่อง

ห้องแคบๆในเวลานั้น เต็มไปด้วยเสียงตะโกนของคุณพ่อและเสียงกรีดร้องของมู่อวี๋เฟย

“สองแม่ลูกเฮงซวย! ทั้งหมดเป็นเพราะพวกแกสองคนแม่ลูก! ทำไมพวกแกสองคนแม่ลูกถึงไม่ตายไปเลยตอนนี้! ฉันจะฆ่าลูกที่ไม่กตัญญูอย่างแกซะ!!!”

"ไอ้ขี้เมา! พ่อเป็นบ้าอะไร! ปล่อยหนูนะ! หนูจะไปแจ้งความ!! ไอ้คนบ้า!"