รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 166

ขณะพูดมู่ซีซีจึงจับถุงไว้แน่นกำลังจะเดินจากไป แต่วินาทีต่อมา อีกฝั่งของถุงก็มีฝ่ามือมาจับไว้ แล้วไม่ให้ฝีเท้าของมู่ซีซีเดินไป

มู่ซีซีตกใจแล้วเงยหน้าหันมองไปทางจี้หลิงชวน เธอจึงสบตากับแววตาที่มีรอยยิ้มของเขา

มู่ซีซีจึงอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่น่าฟังของจี้หลิงชวนดังขึ้น "มู่ซีซี เสื้อสูทตัวนี้ที่เธอซื้อฉันฉันชอบมาก"

อื้อ ความจริงคือชอบมากๆเลยแหละ

ไม่ว่ามู่ซีซีจะซื้อเสื้อสูทอะไรมา จี้หลิงชวนก็รู้สึกชอบมาก เพราะนี่เป็นเสื้อผ้าที่มู่ซีซีซื้อให้เขา!

ฟังคำตอบที่คาดไม่ถึงของจี้หลิงชวน มู่ซีซีจึงอึ้งนิ่งไปหลายวินาที พอตั้งสติได้ สายตาจึงอดมองไปทางใบหน้าของจี้หลิงชวนไม่ได้ เห็นบนใบหน้าเขามีรอยยิ้มที่มีความสุข มู่ซีซีค่อยแน่ใจว่าเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้หูฝาด……

นี่เป็นครั้งแรกที่มู่ซีซีเห็นรอยยิ้มแบบนี้บนใบหน้าจี้หลิงชวน เมื่อก่อนเธอแค่เคยเห็นรอยยิ้มที่จี้หลิงชวนยิ้มมุมปากอ่อนๆ

แต่ว่า……เหมือนจี้หลิงชวนยังไม่ได้เอาเสื้อสูทนี้ออกมาดูเลย……

พอคิดแบบนี้ใบหน้าขาวๆของมู่ซีซีก็เริ่มแดง แล้วมองไปทางจี้หลิงชวนอย่างทำตัวไม่ถูก "นายยังไม่ได้ดูเลย……รู้ได้ยังไงว่าตัวเองชอบหรือเปล่า?"

ฟังสิ่งที่มู่ซีซีพูด จี้หลิงชวนจึงยิ้มชัดเจนกว่าเดิม แล้วร่างกายก็เร็วกว่าสมอง จึงยื่นมือออกไปดึงมือเล็กๆของมู่ซีซีมากุมไว้

ทันใดนั้น มู่ซีซีจึงได้ยินเสียงจี้หลิงชวนดังขึ้นที่ข้างหูตัวเองอีกครั้ง "เพราะแค่เธอเลือกให้ฉัน ฉันก็ชอบหมด"

มู่ซีซีฟังน้ำเสียงจี้หลิงชวนเหมือนกำลังพูดจาหวานๆหยอกล้ออยู่ หน้าที่แดงอยู่แล้วจึงแดงก่ำมากกว่าเดิม

มู่ซีซีที่ทำตัวไม่ถูกได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเองที่เต้นเร็วเต้นถี่

คำพูดเมื่อกี้ของจี้หลิงชวน มู่ซีซีไม่รู้เลยว่าควรตอบยังไง จึงต้องเปลี่ยนประเด็น "คือ เหมือนเราเดินไปทั่วถนนช็องเซลีเซแล้ว ตอนนี้เรากลับไปที่โรงแรมก่อนไหม?"

มู่ซีซีเพิ่งพูดเสนอ จี้หลิงชวนก็รีบพยักหน้าให้เธอทันที "งั้นเรากลับโรงแรมกันเถอะ!"

ตอนนี้จี้หลิงชวนอยากเห็นใจจะขาดแล้วว่าเสื้อสูทที่มู่ซีซีซื้อให้เป็นยังไง!

ทั้งสองคนเดินเที่ยวไปนานแล้ว ขับรถไปอีกประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าๆ พอถึงที่โรงแรมก็ตกบ่ายพอดี

จี้หลิงชวนกับมู่ซีซีเดินกลับเข้าไปในโรงแรม

พอถึงห้องปุ๊บ จี้หลิงชวนจึงรีบหยิบเสื้อสูทในถุงออกมา

สีแดงไวน์ ถึงจี้หลิงชวนไม่เคยซื้อสีโทนนี้ แต่อาจจะเพราะมู่ซีซีเป็นคนเลือกให้เขาเอง จี้หลิงชวนจึงรู้สึกดูแล้วสบายตามาก

เหมือนเด็กที่ได้เสื้อผ้าที่ตัวเองชอบ จี้หลิงชวนจึงรีบเอาไปลองที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น มู่ซีซีจึงเห็นจี้หลิงชวนที่ใส่เสื้อสูทสีแดงไวน์เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอมองสำรวจเขาแล้วรู้สึกอึ้ง ดวงตาสวยๆคู่นั้นรู้สึกเป็นประกาย