รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 186

เช้าวันต่อมาที่มู่อวี๋เฟยตื่น ไม่สนว่าตัวเองมีแผลเต็มตัว พยายามฝืนนั่งขึ้นมา แล้วรีบส่งข้อมูลของมู่ซีซีไปให้หยวนลี่

หยวนลี่ก็รักษาคำพูด ไม่นานก็ใช้เงินไปจ้างนักสืบชื่อดังไปสืบเรื่องของมู่ซีซีทันที

แต่ว่าเพราะแม่มู่ไม่ยอมให้ความร่วมมือ บวกกับเรื่องก็ผ่านมานานหลายปีแล้ว เพราะฉะนั้นถ้าจะสืบคงต้องใช้เวลานาน

นักสืบคนนั้นบอกว่าอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาครึ่งเดือน

มู่อวี๋เฟยคิดว่านานเกินไป แต่ก็ไม่มีวิธีอื่น ตอนนี้เธอจึงต้องนั่งรอไปอีกครึ่งเดือน

เวลาเดียว อีกฝั่งมู่ซีซีเริ่มทำงานในบริษัทจี้ซือได้หลายวันแล้ว ยังทำงานเป็นล่ามเหมือนเดิม นอกจากจะโดนจี้หลิงชวนเรียกเข้าไปส่งกาแฟในห้องทำงาน แถมยังโดนเขากอดเขาจูบอีก

จี้หลิงชวนเหมือนโรคจิต ชอบดูท่าทางที่มู่ซีซีหน้าแดงเพราะโดนเขาแกล้งแล้วรีบหนีออกไป

ใกล้จะถึงเวลามื้อเที่ยงแล้ว จี้หลิงชวนจึงเรียกมู่ซีซีมากินมื้อเที่ยงในห้องทำงานเขาด้วยกัน

มู่ซีซีจึงโดนจี้หลิงชวนเอาเปรียบ เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ จี้หลิงชวนค่อยยอมปล่อยเธออย่างอิ่มเอมใจ

มู่ซีซีที่หน้าแดง รีบหนีออกจากห้องทำงานจี้หลิงชวนอย่างลนลาน

โชคดีที่ชั้นนี้มีแค่ห้องทำงานของฟางเซิ่งไม่มีคนอื่นทำงานที่นี่ ไม่งั้นเดี๋ยวทุกคนเห็นทุกครั้งที่มู่ซีซีออกมาจากห้องทำงานผู้บริหารต้องหน้าแดงตลอด เดี๋ยวทุกคนจะรู้สึกผิดปกติแล้วดูออก

พอพักกลางวันแล้ว จี้หลิงชวนก็กลับไปบ้างานเหมือนเดิม เอาแต่ยุ่งกับการเคลียร์งาน รอเคลียร์งานเรียบร้อยแล้ว จี้หลิงชวนค่อยวางปากกาในมือลง นวดระหว่างคิ้วเบาๆ จากนั้นโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆก็ดัง

มือจี้หลิงชวนหยุดชะงัก หยิบโทรศัพท์มาดู นายหญิงจี้เป็นคนโทรมา

จี้หลิงชวนจึงรีบรับสายทันที

ผ่านวันครบรอบวันที่คุณป้าเสียไปหลายวันแล้ว เมื่อวานจี้หลิงชวนก็เพิ่งไปเยี่ยมนายหญิงจี้ที่โรงพยาบาล อารมณ์ท่านก็เริ่มดีขึ้น นี่จึงทำให้จี้หลิงชวนรู้สึกโล่งใจไม่น้อย

พอกดรับสาย เสียงอ่อนโยนของนายหญิงจึงลอยมาทันที "หลิงชวน ยังทำงานอยู่หรือเปล่า? ย่าโทรมารบกวนงานของหลานหรือเปล่า?"

จี้หลิงชวนได้ยินน้ำเสียงที่เป็นห่วงของคุณย่า สีหน้าเย็นชาของเขาจึงดูอ่อนโยนไม่น้อย แล้วพูดตอบว่า "คุณย่า ผมยุ่งเสร็จพอดีเลยครับ ไม่ได้รบกวนงานของผมครับ"

จากนั้นจี้หลิงชวนจึงเปลี่ยนประเด็น "คุณย่าครับ กี่วันนี้ร่างกายคุณย่าเป็นยังไงบ้างครับ?"

"ร่างกายดีขึ้นแล้ว หลานไว้ใจเถอะ ตอนนี้ย่าดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้ว หลานไม่ต้องเป็นห่วงย่าหรอก หลานเป็นห่วงเรื่องสำคัญของตัวเองเถอะ"

กี่วันนี้นายหญิงจี้เดินออกมาจากความเสียใจที่เสียลูกตัวเองได้แล้ว จึงรู้สึกเหงามากกว่าเดิม