รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 227

จากนั้นแม่บ้านจางก็หันกลับมาและกล่าวอย่างคร่าวๆ ว่า “อันที่จริงจะว่าไปแล้วคุณชายจี้กับคุณหนูมู่ซีซีไม่ใช่ว่าจะไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้... ครอบครัวของคนสมัยก่อนมีจำนวนไม่น้อยที่ให้ความสำคัญกับเรื่องการแต่งงานระหว่างญาติมิตรไม่ใช่เหรอคะ ? แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แต่กรณีลูกพี่ลูกน้องแต่งงานกันก็มีให้เห็นอยู่มากมาย...”

ทันทีที่คำพูดของแม่บ้านจางแผ่วเบาลง นายหญิงจี้ก็มีสีหน้าที่เคร่งขรึมขึ้นและกระแทกไม้เท้าลงพื้นสองถึงสามครั้ง ก่อนที่จะจ้องไปที่แม่บ้านจาง และพูดว่า “ไม่ได้！คนอื่นทำได้แต่สิ่งนี้ในบ้านตระกูลจี้ของพวกเราจะทำแบบนั้นไม่ได้อย่างแน่นอน！ หลิงชวน และซีซีเป็นญาติกัน! พวกเขาจะแต่งงานกันได้อย่างไร! และแม้ว่าฉันจะอนุญาต แต่กฎหมายก็ไม่สามารถอนุญาตพวกเขาได้! ดังนั้นพวกเขาทั้งสองไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้!”

นายหญิงจี้พูดขึ้นพลางสูดหายใจเข้าลึกๆหลายครั้งติดต่อกัน ทำแบบนี้เธอจึงจะสามารถสงบสติอารมณ์ลงได้ จากนั้นเธอก็มองมาที่แม่บ้านจางอีกครั้งและพูดขึ้นว่า “แม่บ้านจาง สักพักเธอไปสั่งให้คนจัดการเรื่องนี้หน่อย ให้ไปคัดเลือกหาเด็กผู้ชายทั่วเมืองหรงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับมู่ซีซีมา พร้อมเตรียมเอกสารและรูปภาพมาด้วย ฉันจะเป็นคนเลือกด้วยตัวฉันเอง ”

แม่บ้านจางรับใช้กับนายหญิงจี้มาเกือบทั้งชีวิต ทันทีที่นายหญิงจี้พูดออกมา แม่บ้านจางก็เดาเจตนาของนายหญิงจี้ออก แม่บ้านจางไม่กล้าที่จะปฏิเสธ เธอจึงก้มศีรษะลงเล็กน้อยและตอบรับทันทีว่า "ได้ค่ะนายหญิง ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้"

เวลาผ่านไปเร็วราวกับโกหก เมื่อถึงเวลาช่วงหัวค่ำ นายหญิงจี้เห็นว่ามู่ซีซีอยู่ในโรงพยาบาลและยังไม่กลับมาอีก หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ นายหญิงจี้ก็ขมวดคิ้วและมองไปยังแม่บ้านจางพร้อมกับพูดขึ้นว่า "แม่บ้านจาง เธอบอกให้คนขับรถไปส่งเธอที่โรงพยาบาลหน่อย จากนั้นเธอก็อยู่ดูแลหลิงชวนที่โรงพยาบาล และให้ซีซีกลับมาที่บ้าน "

แม่บ้านจาง ไม่กล้าขัดใจนายหญิง ดังนั้นเธอจึงรีบขึ้นรถและออกจากบ้านไป

หนึ่งชั่วโมงต่อมา แม่บ้านจางมาเคาะประตูห้องVIP ของห้องพักโรงพยาบาล

ทันทีที่เธอเข้ามาในห้องผู้ป่วย เมื่อจี้หลิงชวนเห็นแม่บ้านจางเขาก็ขมวดคิ้วและพูดขึ้นว่า "แม่บ้านจางดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะ?"

แม่บ้านจางเดินเข้าไปหาจี้หลิงชวนและมู่ซีซี จากนั้นก็ตอบกลับด้วยความเคารพว่า “คุณชายจี้ นายหญิงขอให้ฉันมาดูแลคุณตอนกลางคืน”

แม่บ้านจางพูดขึ้นพลางมองไปที่มู่ซีซีที่อยู่ทางด้านข้าง “คุณซีซีคะ นายหญิงยังบอกอีกด้วยว่า สักพักให้คุณกลับไปพร้อมกับคนขับรถ เรื่องของที่นี่ ฉันดูแลคุณชายจี้ต่อเองค่ะ”

เมื่อได้ฟังสิ่งที่แม่บ้านจางพูด มู่ซีซีก็รู้สึกใจหายเล็กน้อย วันนี้เป็นเพราะเธอกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของจี้หลิงชวน เธอจึงได้ลืมเรื่องของเวลาไป!

เธอใช้เวลาทั้งวันเพื่ออยู่เป็นเพื่อนจี้หลิงชวนในโรงพยาบาล! เธอรู้ว่าตอนนี้ในสายตาของนายหญิงจี้นั้น เธอกับ จี้หลิงชวน เป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทสนมกันเท่านั้น!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้มู่ซีซีก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว จี้หลิงชวนมองไปที่แม่บ้านจางด้วยความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นไม่กี่วินาที จี้หลิงชวนก็มองไปที่มู่ซีซีและกล่าวขึ้นว่า “กลับตอนกลางคืนบอกให้คนขับรถค่อยๆขับนะ ระวังความปลอดภัยด้วย แล้วเมื่อเธอกลับถึงบ้านโทรมาบอกฉันด้วย ”

แม่บ้านจางรู้เรื่องของจี้หลิงชวนและมู่ซีซีแล้ว ดังนั้นต่อหน้าแม่บ้านจางจี้หลิงชวนจึงไม่มีอะไรต้องปิดบังเธอ

มู่ซีซีพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็เหลือบมองจี้หลิงชวนและกล่าวขึ้นว่า “งั้นฉันกลับก่อนนะ คุณดูแลตัวเองด้วย...”

หลังจากพูดจบ เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองจี้หลิงชวน มู่ซีซีรีบเปิดประตูออกจากห้องผู้ป่วยพิเศษไปในทันที

ทันทีที่มู่ซีซีออกไป เหลือเพียงแม่บ้านจางและจี้หลิงชวนเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องผู้ป่วยพิเศษ

จี้หลิงชวนหันไปมองแม่บ้านจางพร้อมกับขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นไม่นานจี้หลิงชวนก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "แม่บ้านจาง คุณย่ารู้เรื่องอะไรแล้วใช่ไหม？"