รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 232

ตอนนี้เมื่อจี้หลิงชวนนึกขึ้นได้ เขาคิดว่าคุณย่าคงสังเกตเห็นตั้งแต่ที่เขารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ไม่น่าล่ะเมื่อคุณย่ากลับจากโรงพยาบาลพอถึงบ้านปุ๊บก็สั่งให้คุณแม่จางเลือกผู้ชายที่อายุเหมาะสมกับมู่ซีซี และรีบนัดมู่ซีซีออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ ที่แท้ก็เพราะอยากให้เธอไปดูตัวกับชายอื่นนี่เอง

ในขณะที่จี้หลิงชวนคิดอยู่นั้นคิ้วของเขาก็ขมวดแน่นขึ้นทันที แววตาจ้องมองไปที่คุณนายหญิงจี้: "คุณย่าครับ ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบันมีลูกพี่ลูกน้องที่แต่งงานกันตั้งมากมาย ถ้าเป็นเช่นนั้นผมและมู่ซีซีเราทั้งสองก็สามารถคบกันได้เช่นกัน”

ทันทีที่จี้หลิงชวนพูดจบ คุณนายหญิงจี้มีสีหน้าที่เคร่งขรึมทันที หากเธอไม่กังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของจี้หลิงชวนแล้วล่ะก็ เกรงว่าในตอนนี้ไม้ค้ำในมือของเธอจะขว้างใส่ร่างกายของจี้หลิงชวน คุณนายหญิงจี้ตบโต๊ะอีกครั้ง มองจี้หลิงชวนอย่างดุเดือดพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว และอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด: "จี้หลิงชวน! ย่าจะบอกแกไว้ตอนนี้เลยนะ คนอื่นสามารถทำได้ แต่ตระกูลจี้ของเราทำไม่ได้เด็ดขาด! แกจำไว้ให้ดี! ซีซีเป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของแก！ในชีวิตนี้เธอสามารถเป็นได้แค่น้องสาวลูกพี่ลูกน้องของแกได้เท่านั้น!"

ในขณะที่คุณนายหญิงจี้* พูดด้วยน้ำเสียงที่หอบและพูดต่อว่า: "จี้หลิงชวน ตอนนี้แกก็ไม่ใช่เด็กแล้ว พรุ่งนี้ย่าจะให้ซินแสดูคนที่ดวงสมพงษ์กับแก แล้วเลือกคนที่คู่ควรให้แต่งงานกับแก!"

เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินสิ่งนี้ คิ้วของเขาก็ขมวดแน่นมากยิ่งขึ้น และเขาเงยหน้าขึ้นมองคุณนายหญิงจี้ และยืนกรานว่า: "คุณย่าครับ ผมไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนอีก! ผมต้องการแค่มู่ซีซีเท่านั้น!"

เมื่อคุณนายหญิงจี้ได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวน เธอโกรธจนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เธอตบโต๊ะอย่างแรง หัวใจแทบวาย แล้วเธอก็เป็นลมล้มไปทันที

“คุณย่า!!!” จี้หลิงชวนตกใจจนหน้าซีดเซียว และรีบเข้าไปพยุงตัวของคุณนายหญิงจี้ทันที *

มู่ซีซียังคงยืนอยู่ข้างนอกเมื่อเธอได้ยินเสียงตื่นตระหนกเอะอะโวยวายของจี้หลิงชวนดังมาจากห้องเก็บหนังสือ เธอก็ตกใจจนสั่นเทาและไม่สนใจความตื่นตระหนกอื่น ๆรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ประตูถูกผลักเปิดออก เธอก็เห็นจี้หลิงชวนกำลังพยุงตัวของคุณนายหญิงจี้ที่เป็นลมไม่ได้สติอยู่ แล้วเธอก็รีบเดินเข้าไปในห้องเก็บหนังสืออย่างรวดเร็ว

จี้หลิงชวนขับรถไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

คุณนายหญิงจี้ซึ่งอยู่ในอาการโคม่าถูกส่งตัวไปที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลอีกครั้ง

จี้หลิงชวนและมู่ซีซีทั้งสองคนกำลังรออยู่นอกห้องฉุกเฉินอย่างใจจดใจจ่อ

ผ่านไปชั่วโมงกว่าในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก ทันทีที่คุณหมอเดินออกมา เขาก็ถูกห้อมล้อมด้วยจี้หลิงชวนและมู่ซีซี คุณหมอมองคนทั้งสองคนที่มีอาการตื่นตระหนกตกใจก็รีบพูดเพื่อให้พวกเขาสบายใจว่า: “คุณชายจี้ครับ คุณหนูซีซีครับ หลายเดือนมานี้คุณนายหญิงจี้สุขภาพร่างกายดีขึ้นมาก ดังนั้นอาการของเธอพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ ตอนนี้เธอฟื้นแล้ว แต่คืนนี้ต้องให้นอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลเพื่อสังเกตการณ์สักคืนก่อนนะครับ”

หลังจากที่จี้หลิงชวนและมู่ซีซีได้ยินสิ่งที่คุณหมอพูดแล้ว พวกเขาจากที่ตื่นตระหนกตกใจกลัวค่อย ๆโล่งใจอีกขึ้นทันที

ในขณะที่พูดอยู่นั้นคุณนายหญิงจี้ที่นอนอยู่เตียงคนไข้ก็ถูกเข็นออกจากห้องฉุกเฉิน

จี้หลิงชวนและมู่ซีซีทั้งสองคนรีบมองไปที่คุณนายหญิงจี้ซึ่งอยู่บนเตียงคนไข้อย่างรวดเร็ว

แค่เหลือบมองไปที่คุณนายหญิงจี้แวบหนึ่ง จี้หลิงชวนและมู่ซีซีก็สบตากัน ทั้งคู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่ามู่ซีซีรู้สึกไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าการฟื้นคืนมาคราวนี้ของคุณนายหญิงจี้มันแปลก ๆไป

เห็นเพียงแค่คุณนายหญิงจี้ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ซึ่งเพิ่งถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินนั้นมีสีหน้าที่ซีดเซียว ก่อนหน้านี้เธอมีดวงตาที่สดใส แต่ตอนนี้ดวงตาเป็นเหมือนดวงดาวที่หรี่ลงและสลัวยังไงยังงั้นแหละ เธอจ้องมองไปที่เพดานทางเดินของโรงพยาบาลอย่างเหม่อลอย