รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 238

จี้หลิงชวนและชูเหยาต่างก็ค่อยๆลงจากรถ คฤหาสน์หลังนี้ก่อนหน้านี้นั้นว่างเปล่าไร้คนอาศัย ก่อนหน้าที่จี้หลิงชวนจะพาชูเหยากลับมา เขาก็ได้โทรหาฟางเซิ่ง เขาให้ฟางเซิ่งจัดเตรียมคนมาทำความสะอาดบ้านที่ว่างเปล่าหลังนี้ตั้งแต่ภายนอกคฤหาสน์กระทั่งภายในของคฤหาสน์ จากนั้นก็ซื้อของใช้ในชีวิตประจำวันมาอีกมากมายแถมยังให้แม่บ้านป้าหลี่มาคอยรับใช้ดูแลชูเหยาอีกด้วย

ทันทีที่จี้หลิงชวนและชูเหยาเดินเข้าไปด้านใน ป้าหลี่สาวใช้ที่ดูซื่อสัตย์ก็รีบกล่าวทักทายอย่างเคารพว่า "คุณชายจี้ คุณหนูชู สวัสดีค่ะ"

ขณะพูด ป้าหลี่ก็หันไปทางชูเหยาและพูดอย่างเคารพอีกว่า "คุณหนูชู ห้องของคุณคือห้องนอนมาสเตอร์ที่อยู่บริเวณชั้นสอง ฉันได้จัดเตรียมทุกอย่างและทำความสะอาดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว"

จี้หลิงชวนผายมือไปทางป้าหลี่และแนะนำกับชูเหยาว่า "นี่คือป้าหลี่ ป้าหลี่จะคอยดูแลการเป็นอยู่ในชีวิตประจำวันของเธอ หลังจากนี้มีเรื่องอะไรเธอก็สามารถเรียกป้าหลี่ได้เลย"

ชูเหยายิ้มให้จี้หลิงชวนและพยักหน้า หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่น เธอไม่คาดคิดเลยว่าภายในเวลาเพียงสิบชั่วโมงจี้หลิงชวนจะจัดการและเตรียมทุกอย่างให้กับเธอ เพียงพอแล้วที่จะเห็นได้ว่าถึงแม้เวลาจะผ่านไปห้าปี แต่เธอผู้ซึ่งอยู่ภายในใจของจี้หลิงชวนก็ยังคงอยู่ในใจของเขาและไม่มีใครที่จะมาแทนที่เธอได้

"หลิงชวน คุณพาฉันไปดูห้องหน่อยได้ไหม?" ชูเหยาจ้องมองจี้หลิงชวนด้วยรอยยิ้ม

จี้หลิงชวนพยักหน้า เขาพาชูเหยาขึ้นไปยังชั้นสองและเข้าไปภายในห้องนอนมาสเตอร์ จี้หลิงชวนหันไปและพูดกับชูเหยาว่า "วันนี้ค่อนข้างเร่งรีบ เธอก็พักที่นี่ไปก่อน หากว่าเธอต้องการอะไรเพิ่มเติมก็สามารถบอกกับป้าหลี่ได้เลย"

ชูเหยาพยักหน้า สายตาของเธอจ้องมองจี้หลิงชวนและค่อยๆพูดว่า "หลิงชวน ห้าปีที่ผ่านมานี้ พ่อแม่ของฉันยังสบายดีอยู่หรือเปล่า?"

เมื่อห้าปีก่อน ตระกูลชูเป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้นๆของเมืองหรง ชูเหยาเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลชู ตั้งแต่เธอยังเล็ก เธอก็ได้รับความรักมากมายจากผู้คนนับร้อยพัน

แต่สุดท้าย เมื่อห้าปีก่อนเป็นเพราะว่าชูเหยาและจี้หลิงชวนนั้นทะเลาะกันในเรื่องเล็กน้อยจึงทำให้ชูเหยาตัดสินใจบินไปสหรัฐอเมริกาเพื่อบรรเทาความเบื่อหน่ายของเธอ

เมื่อได้ยินชูเหยาพูดเรื่องนี้ จี้หลิงชวนขมวดคิ้วแน่นโดยไม่รู้ตัว เขาก้มศีรษะมองใบหน้าที่ยังคงซีดเซียวของชูเหยา จากนั้นจี้หลิงชวนพูดกับชูเหยาว่า "ชูเหยา ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เธอนั่งเครื่องบินมายังไม่ได้พักผ่อนเลย เธอพักผ่อนก่อนเถอะไม่งั้นเดี๋ยวจะเจ็ตแล็ก เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันค่อยเข้ามาคุยกับเธอ"

เมื่อชูเหยาได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวน หัวใจของเธอก็กระตุกในทันที สีหน้าของเธอซีดลงยิ่งกว่าเก่า เธอเอื้อมมือออกไปคว้าแขนของจี้หลิงชวนไว้แน่นโดยไม่รู้ตัวและถามว่า "หลิงชวน คุณพูดกับฉันมาตามตรง เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพ่อแม่ของฉันใช่หรือเปล่า?!"

ชูเหยาเห็นท่าทีที่ไม่ตอบโต้ของจี้หลิงชวน น้ำตาของเธอรินไหล เธอสะอื้นไห้พลางจ้องมองจี้หลิงชวน "หลิงชวน คุณพูดมาเถอะ ต่อให้คำตอบจะแย่หรือเลวร้ายแค่ไหนฉันก็รับไหว"

เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินคำพูดของชูเหยา เขายกมือขึ้นและสัมผัสคิ้วที่กำลังขมวดแน่น เขารู้ดีว่าเรื่องนี้ชูเหยาก็สามารถสอบถามจากคนอื่นได้ เขาปกปิดมันไม่ได้หรอก เขาจึงมองชูเหยาและพูดว่า "ชูเหยา เมื่อสามปีก่อนพ่อและแม่ของเธอนั้นเจ็บป่วยและจากโลกนี้ไปแล้ว บริษัทตระกูลชูก็ล้มละลายไปตั้งแต่สามปีก่อน"

การที่ชูเหยาหายตัวไปอย่างกะทันหัน สองสามีภรรยาแห่งตระกูลชูมีลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงหนึ่งคน การหายตัวไปของชูเหยานั้นส่งผลที่รุนแรงต่อสองสามีภรรยาเป็นอย่างมาก สองสามีภรรยานั้นไม่สนใจเรื่องของบริษัทอีกต่อไป พวกเขาบินตรงไปยังสหรัฐอเมริกาเพื่อตามหาตัวของชูเหยา

แต่สหรัฐอเมริกานั้นใหญ่โตมาก หากว่ามีใครต้องการซ่อนคนคนหนึ่ง จะตามหากันเจอง่ายๆได้อย่างไร!

คู่สามีภรรยาตระกูลชูใช้เวลาในการค้นหาสามปีเต็มแต่ก็ไม่พบลูกสาว สองสามีภรรยาโศกเศร้าและเจ็บปวดจนตรอมใจ หลังจากนั้นไม่นานนักทั้งสองก็เจ็บป่วยและเสียชีวิตลง บริษัทของตระกูลชูก็ประกาศล้มละลาย

เมื่อชูเหยาได้ยินในสิ่งที่จี้หลิงชวนพูด ใบหน้าเล็กๆที่ซีดเซียวนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา ร่างกายของเธออ่อนแรงและเซเข้าสู่อ้อมแขนของจี้หลิงชวน เธอกอดเอวจี้หลิงชวนไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมา