รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 272

ได้ยินเสียงโอดครวญทุกข์ทรมานของผู้หญิงคนนั้น ในใจทุกคนก็เริ่มใจสั่นแล้วรู้สึกหวาดกลัวกัน

ชัดเจนมากแล้ว คุณชายจี้……ตอนนี้คุณชายจี้โกรธจริงๆ……

พนักงานที่ทำงานในบริษัทจี้ซือมาหลายปี ปกติที่เห็นคุณชายจี้ เขาก็จะทำหน้าเข้มขรึมเย็นชาตลอด แล้วให้ความรู้สึกไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ครั้งนี้กลับเป็นครั้งแรกที่สีหน้าคุณชายจี้เยือกเย็นน่ากลัวขนาดนี้

แล้วบางคนก็เห็นความอาฆาตจากสายตาคุณชายจี้ด้วย

ก่อนหน้านั้นพนักงานที่เห็นสภาพมู่ซีซีทุลักทุเลที่ยังหัวเราะเยาะกันตอนนี้หัวเราะไม่ออกเลย

สีหน้าแต่ละคนก็ตกใจแล้วรีบหุบปากทันที รอยยิ้มเยาะเย้ยของลินดายิ้มค้างอยู่บนหน้า สายตาก็มองภาพเหตุการณ์อย่างไม่อยากเชื่อ

แม้แต่ชูเหยาที่อยู่ข้างๆก็เพิ่งตั้งสติจากความตกใจได้ เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าจี้หลิงชวนจะโผล่มาที่นี่ตอนนี้!!!

ความมั่นใจที่รอดูมู่ซีซีหน้าแตกตอนนี้ชูเหยากลับรู้สึกใจสั่น แล้วมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีทันที

พอคิดแบบนี้ชูเหยาจึงแอบสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรีบปรับสีหน้าตัวเอง เปลี่ยนมาเป็นสีหน้าที่ตกใจเป็นห่วง แล้วชูเหยาก็ค่อยรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปทางมู่ซีซี

ชูเหยาเดินตรงไปหามู่ซีซีที่โดนน้ำส้มสาดเต็มหน้า แล้วรีบจับมือมู่ซีซีพร้อมถามอย่างเป็นห่วงว่า "ซีซี เธอเป็นอะไรหรือเปล่า บาดเจ็บที่ไหนไหม? รีบเช็ดสิ"

ขณะพูดชูเหยาก็รีบล้วงทิชชูออกมา แล้วถือทิชชูจะไปเช็ดหน้าของมู่ซีซีที่มีแต่น้ำส้มไหลลงมา แต่ว่าทันใดนั้น ไม่รอให้ชูเหยาถือทิชชูไปแตะหน้าของมู่ซีซี ก็โดนมู่ซีซีปฏิเสธแล้วเดินหลบถอยหลังไปก่อน

สายตามู่ซีซีหันมองไปทางชูเหยาที่เป็นห่วง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "ไม่ต้องค่ะ"

เมื่อกี้มู่ซีซีโดนผู้หญิงสี่คนนั้นล้อมไว้ตั้งนาน แต่เจ้าตัวกลับนั่งกินข้าวอยู่ไม่ไกลมาก ไม่มีทีท่าที่จะมาช่วยเธออธิบายเลย ปล่อยให้เธอโดนล้อมดูเหมือนคนโง่ แล้วโดนหัวเราะเยาะเย้ย

ความจริงสถานการณ์เมื่อกี้ ขอแค่ชูเหยาลุกขึ้นมาช่วยมู่ซีซีอธิบาย มู่ซีซีก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพที่ทุลักทุเลแบบนี้

ตอนนี้เห็นจี้หลิงชวนมาแล้วชูเหยาค่อยแสร้งเป็นห่วงแล้วเดินมาหาเธอ เธอมู่ซีซีกับชูเหยาก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น!

ในใจมู่ซีซีรู้ดี ที่ตอนนี้ชูเหยาทำแบบนี้ก็แค่อยากทำให้จี้หลิงชวนดู

ชูเหยาคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อกี้มู่ซีซีจะหลบหลีก มือของเธอจึงค้างอยู่กลางอากาศอย่างหน้าแตก ถึงแม้ชูเหยาจะพยายามควบคุมสีหน้าตัวเองแล้ว แต่ใบหน้าที่ชูเหยาแต่งหน้ามาสวยๆก็แฝงไปด้วยความเสียหน้า

แต่ว่าทุกคนก็ไม่มีเวลามาสังเกตสีหน้าชูเหยา สายตาทุกคนเอาแต่จ้องมองไปที่จี้หลิงชวน

สายตาที่เยือกเย็นของจี้หลิงชวนมองกวาดผู้หญิงที่ใบหน้าเจ็บปวดคนนั้น สายตาที่ลึกลับแฝงไปด้วยความรังเกียจ ทันใดนั้น จี้หลิงชวนจึงปล่อยมือออก ผู้หญิงที่เจ็บปวดคนนั้นจึงกอดแขนไว้แล้วเซล้มลงไปที่พื้น