รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 281

จี้หลิงชวนพึงพอใจ ในขณะนั้นเขาก็ไม่ได้คิดจะกลั่นแกล้งมู่ซีซี เขาค่อยๆวางมู่ซีซีลงบนเตียงใหญ่อย่างเบามือจากนั้นเขาก็ค่อยๆเอนกายนอนลงข้างกายมู่ซีซี เขากอดมู่ซีซีไว้แน่นและเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมๆกับเธอ

ในขณะนั้น ณ โรงพยาบาลอีกแห่งหนึ่ง ในช่วงบ่ายชูเหยาเพิ่งฟื้นคืนสติจากอาการโคม่า แม้แต่อาหารเย็นก็ยังลงไม่ถึงท้องของเธอ เธอลืมตารอกระทั่งเวลาเที่ยงคืนแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของจี้หลิงชวน ในตอนนั้นสีหน้าของชูเหยาก็แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าโกรธเคือง

ป้าหลี่ที่อยู่ด้านข้างและคอยดูแลเธอมองเห็นสีหน้าที่น่าเกลียดของชูเหยา เธอจึงเอ่ยเบาๆอย่างระแวดระวังว่า "คุณหนูชู ตอนนี้ดึกมากแล้ว คุณนอนพักสักหน่อยไหม?"

เมื่อชูเหยาได้ยินเสียงของป้าหลี่ราวกับว่าเธอนั้นได้สติกลับคืนมา เธอจ้องมองป้าหลี่ด้วยแววตาที่ว่างเปล่าและถามอย่างไม่รู้ตัวว่า "ป้าหลี่ ตลอดทั้งวันนี้จี้หลิงชวนยังไม่มาหาฉันเลยหรือ?"

ป้าหลี่มองชูเหยาด้วยสีหน้าลังเล สุดท้ายเธอก็ตอบด้วยความสัตย์จริงว่า "คุณชูเหยา วันนี้คุณชายจี้มาส่งคุณที่โรงพยาบาลจากนั้นเขาก็เรียกให้ฉันมาดูแลคุณและเขาก็จากไป..."

ทันทีที่เสียงของป้าหลี่สิ้นสุดลง ดวงตาของชูเหยาจมลึกลงไป เธอไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใดๆใช้มือของเธอพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง แววตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยหมอกแห่งความทุกข์ โดยที่ไม่รอให้ป้าหลี่ได้สติ ในวินาทีถัดมา สีหน้าของชูเหยานั้นโกรธเกรี้ยว เธอเหยียดมือออกมาและปัดดอกไม้และผลไม้ทั้งหมดที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงลงไปบนพื้น

ป้าหลี่ตกใจจนรีบก้าวเท้าถอยหลังพร้อมกับจ้องมองชูเหยาและเอ่ยว่า "คุณชูเหยา คุณใจเย็นก่อน หมอบอกว่าร่างกายของคุณยังไม่แข็งแรงดีนัก คุณอย่าใส่อารมณ์เลย...."

"ไสหัวออกไป! ออกไปให้พ้นหน้าฉัน!" ชูเหยาโกรธเป็นอย่างมาก เธอชี้นิ้วไปทางประตูของห้องพักผู้ป่วยและตะโกนใส่หน้าป้าหลี่อย่างไร้ซึ่งความสุภาพ

ป้าหลี่ตกใจมาก เธอก้าวเท้าถอยหลังออกจากห้องพักผู้ป่วยอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเธอเห็นว่าเธอไม่สามารถเกลี้ยกล่อมชูเหยาได้

ชูเหยาอาละอาดอยู่ภายในห้องพักผู้ป่วย สิ่งนี้สามารถบรรเทาความโกรธเคืองที่อยู่ภายในใจของเธอออกไปได้บ้าง

เธอนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ทันทีที่ฟ้าสว่างในวันรุ่งขึ้น ชูเหยาก็เปิดผ้านวมออกและลงจากเตียง ป้าหลี่ที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจึงผลักประตูห้องพักผู้ป่วยเข้ามา

สีหน้าของชูเหยาในตอนนี้เป็นปกติแล้ว เมื่อเหลือบมองป้าหลี่และออกคำสั่งว่า "ป้าหลี่ ไปหยิบกระจกให้ฉันหน่อย!"

“ได้ค่ะ คุณชูเหยา” ป้าหลี่ไม่กล้าขัดคำสั่ง เธอจึงรีบตอบรับ หลังจากที่ออกจากห้องพักผู้ป่วยได้ไม่นานนัก ป้าหลี่ก็เข้ามาพร้อมกับกระจก

ชูเหยานั่งพักผ่อนอยู่บนโซฟาด้านข้าง เธอหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางออกมาจากกระเป๋า จากนั้นเธอก็รับกระจกในมือของป้าหลี่

เมื่อคืนนี้ชูเหยานอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ในตอนนี้แม้เธอจะยังไม่ส่องกระจกแต่เธอก็สามารถคาดเดาได้ว่าใบหน้าของเธอในตอนนี้จะต้องน่าเกลียดอย่างแน่นอน

ในขณะที่ครุ่นคิด สายตาของชูเหยาจ้องมองไปยังใบหน้าของตนเองในกระจก เพียงแค่ชำเลืองมอง ร่างกายของเธอก็ตกตะลึงในทันที!

ภาพสะท้อนในกระจกนั้นสะท้อนภาพใบหน้าที่ขาวนวลของเธอและบนใบหน้าของเธอนั้นมีรอยกรีดและรอยเลือดทั่วใบหน้า

จากนั้นชูเหยาก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานนี้ใบหน้าของเธอถูกทำร้าย!

เมื่อเธอครุ่นคิด ในขณะนั้นชูเหยาก็กรีดร้องออกมาพร้อมกับเขวี้ยงกระจกลงบนพื้น

เธอชี้นิ้วไปทางป้าหลี่ที่อยู่ด้านข้างและพูดอย่างรวดเร็วว่า "รีบไปเลย! ไปเรียกหมอมาพบฉัน! ฉันต้องการพบหมอ!!!"

ป้าหลี่ตกใจกับท่าทางของชูเหยาเป็นอย่างมาก เธอรีบพยักหน้าและก้าวเท้าออกไปด้านนอกพร้อมกับเรียกให้หมอเข้ามา