รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 282

ชูเหยาจ้องมองจอแสดงผลด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ร่างกายของเธอยื่นนิ่งงันอยู่เช่นเดิม หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวังและไม่ยินยอม!

เป็นแบบนี้ได้อย่างไร! ทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้! จี้หลิงชวนไล่เธอออกจริงๆ!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ชูเหยาก็ขมวดคิ้วแน่นและเดินกลับไปหาบอดี้การ์ดที่เพิ่งพูดกับเธอเมื่อก่อนหน้านี้ เธอจ้องมองบอดี้การ์ดด้วยแววตาเย็นชาและเอ่ยว่า "นอกจากฉันที่ถูกไล่ออกแล้วยังมีใครถูกไล่ออกอีกบ้าง! มู่ซีซีถูกไล่ออกด้วยหรือเปล่า?"

หากชูเหยาถามคนในบริษัท ทุกคนต่างก็รู้เรื่องนี้ มันไม่ใช่ความลับ ดังนั้นบอดี้การ์ดจึงพูดกับชูเหยาว่า "มีคนหลายคนถูกไล่ออก แล้วก็ยังมีลินดาจากแผนกการลงทุนรวมถึงพนักงานสี่คนที่สร้างปัญหาในร้านอาหารพนักงาน สำหรับมู่ซีซีที่คุณพูดถึงนั้นไม่ได้ถูกไล่ออกอย่างแน่นอน ในตอนนี้มู่ซีซีเป็นภรรยาของประธานบริษัทเราจะถูกไล่ออกได้อย่างไร?"

หัวใจของชูเหยาสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเช่นนั้น เป็นดั่งที่คาดไว้ มีเพียงพวกเธอไม่กี่คนเท่านั้นที่ถูกไล่ออก!

จี้หลิงชวนกำลังระบายความโกรธแทนมู่ซีซี!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ นิ้วทั้งสิบที่อยู่ข้างกายของชูเหยาก็กำแน่น

ภายในใจของเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย้ยหยัน ครั้งนี้เธอประเมินสถานะของมู่ซีซีที่อยู่ภายในใจของจี้หลิงชวนต่ำไป!

เดิมทีเธอคิดว่าจี้หลิงชวนนั้นจะไม่รู้เรื่องอะไร แต่คาดไม่ถึงเลยว่าไม่เพียงแต่จี้หลิงชวนจะรู้ แถมเขายังประกาศข่าวว่าเขาและมู่ซีซีแต่งงานกันต่อหน้าสาธารณชนอีกด้วย

เพียงแค่เธอคิดเช่นนี้ หัวใจของชูเหยาก็แทบจะระเบิด! ท้ายที่สุดแล้วทุกสิ่งที่เธอทำไม่เพียงแต่ไร้ประโยชน์ แต่ยังทำให้ตัวเองถูกจี้หลิงชวนไล่ออกด้วย ส่วนมู่ซีซีนั้นไม่ได้รับความเดือดร้อนหรืออะไรเลยแม้แต่น้อยและทุกคนต่างก็ได้รับรู้ว่าเธอเป็นภรรยาของจี้หลิงชวน ภรรยาของประธานอย่างเป็นทางการ

ในตอนนี้แม้ว่าชูเหยาจะไม่เห็นสถานการณ์ภายในบริษัท แต่เธอก็สามารถจินตนาการได้ว่าภายในบริษัทตอนนี้ทุกคนก็คงจะชมชอบมู่ซีซี!

ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ ไฟที่แผดเผาภายในใจของชูเหยาก็ยิ่งโหมกระหน่ำมากยิ่งขึ้น

เธอกัดริมฝีปากของตัวเองไว้แน่น ชูเหยาควบคุมสีหน้าของตัวเองไว้และไม่เผยร่องรอยของความแปลกประหลาดบนใบหน้าของเธอ

บริษัทจี้ซือในตอนนี้เธอไม่สามารถก้าวเข้าไปได้เลย ชูเหยาจึงเดินตรงเข้าไปภายในร้านกาแฟที่อยู่ข้างๆกับบริษัท

ในตอนนี้เป็นเวลาเช้าและเป็นเวลาเข้าทำงาน ชูเหยาไม่ได้นอนทั้งคืนและเธอยังตรงดิ่งจากโรงพยาบาลมาที่นี่ตั้งแต่เช้าอีกต่างหาก นี่เพิ่งจะเป็นเวลา8โมงเช้า

บริษัทจี้ซือเริ่มงาน9โมงเช้า หลังจากที่ชูเหยาพบที่นั่งบริเวณมุมหน้าต่างในร้านกาแฟและนั่งลง เธอมองดูพนักงานของบริษัทจี้ซือหลายคนกำลังเดินเข้าไปทำงาน

ชูเหยาจิบกาแฟในมือของเธอ สายตาของเธอกลับจ้องมองไปยังประตูใหญ่ของบริษัทจี้ซือที่อยู่ด้านนอกหน้าต่างอย่างไม่ละสายตา

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ดวงตาที่เฉียบคมของชูเหยาก็มองเห็นมายบัคสุดหรูของจี้หลิงชวน

สายตาของชูเหยาจ้องมองรถของจี้หลิงชวน มือของเธออดไม่ได้ที่จะจับแก้วกาแฟไว้แน่น

วินาทีถัดมา ชูเหยาเห็นว่ารถมายบัคคันนั้นจอดไม่ไกลจากประตูใหญ่ของบริษัทจี้ซือ

ช่างบังเอิญที่มายบัคคันนั้นจอดอยู่บริเวณด้านหน้าของชูเหยา

ชูเหยาสามารถมองเห็นจี้หลิงชวนและมู่ซีซีจากกระจกหน้ารถได้อย่างชัดเจน

เมื่อเห็นว่ามู่ซีซีกำลังใช้มือข้างหนึ่งผลักประตูรถ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังจะลงจากรถ แต่จี้หลิงชวนที่นั่งอยู่เบาะคนขับกลับคว้าข้อมือของมู่ซีซีไว้ไม่ให้เธอลงจากรถ ร่างสูงใหญ่ทาบร่างกายลงบนร่างกายของมู่ซีซีจากนั้นก็กดร่างกายของมู่ซีซีลงบนเบาะรถ

ในวินาทีถัดมา ชูเหยาเห็นจี้หลิงชวนใช้มือข้างหนึ่งจับคางของมู่ซีซีไว้เบาๆจากนั้นเขาก็มอบจูบที่ลึกล้ำให้แก่เธอ

จูบนั้นช่างยาวนานเหลือเกิน จูบที่มอบให้แก่กันอย่างจริงจัง เป็นการจูบที่ตั้งใจและให้เกียรติ แม้ระยะทางไกลเช่นนี้ แต่เพียงแค่ชูเหยามองไปก็สามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันแสนหวานระหว่างมู่ซีซีและจี้หลิงชวน