รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 48

บทที่ 48 เธอกำลังยั่วยวนฉัน

โชคดีที่จี้หลิงชวนเอื้อมมือออกรับเธอได้ทัน จึงทำให้มู่ซีซีไม่ได้รับบาดเจ็บ

จี้หลิงชวนสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มของอะไรบางอย่างกระทบเข้ามาโดนหน้าอกของเขา สายตาของเขาดูขรึมขึ้น เขาค่อยเคลื่อนสายตาลงมองมู่ซีซีที่กำลังตื่นตระหนกในอ้อมแขนของเขา จี้หลิงชวนจ้องมองเธอด้วยสายตาอันเย้ายวนพร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปาก

น้ำเสียงที่ดูสุขุมและคำพูดที่มีความหมายคลุมเครือของจี้หลิงชวนดังเข้ามาในหูของมู่ซีซี “มู่ซีซี นี่เธอกำลังยั่วฉันอยู่เหรอ”

เมื่อได้ฟังคำพูดของจี้หลิงชวน ใบหน้าของมู่ซีซีก็ร้อนขึ้นมาในทันที เธอรีบดีดตัวออกมาจากอ้อมแขนของจี้หลิงชวน และยืนห่างจากเขาสองถึงสามก้าว พร้อมกับทำท่าทางอธิบายกับจี้หลิงชวนว่า“ไม่นะ ไม่มี เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ……”

มู่ซีซีจ้องไปที่สายตาอันสุขุมคู่นั้นของจี้หลิงชวน ความรู้สึกครั้งนี้ราวกับว่าต่อให้เธอจะอธิบายยังไงมันก็ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลย！

จี้หลิงชวนค่อยๆเดินหน้าเข้าหาเธอทีล่ะก้าวๆ พร้อมกับพูดออกมาช้าๆว่า“เธอล้มเอนตัวเข้ามาในอ้อมแขนของฉันเอง อย่างนี้ไม่เรียกว่ายั่วฉันหรอกเหรอ？”

ทันทีที่จี้หลิงชวนพูดจบ ตอนนั้นมู่ซีซีก็ถูกเขาต้อนจนหลังของเธอชนเข้ากับกำแพงของห้องครัวแล้ว สายตาอันสุขุมของเขามองไปยังมู่ซีซี ในพริบตาเดียวฝ่ามือขนาดใหญ่ก็จับเข้าไปที่เอวอันเรียวบางของมู่ซีซีพร้อมกับค่อยๆดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

ในทันทีที่เขาก้มศีรษะลง จี้หลิงชวนก็ขโมยจูบอันหอมกรุ่นบนริมฝีปากที่น่าดึงดูดใจของมู่ซีซี จากนั้นค่อยๆปล่อยเธอ พร้อมกับพูดประโยคที่มีความหมายคลุมเครือข้างหูของมู่ซีซีว่า“รอให้เธอกินอิ่มก่อน ฉันค่อยจัดการเธอ”

หลังจากพูดจบ จี้หลิงชวนก็ก้มตัวลงเล็กน้อยพร้อมกับสีหน้าที่ดูนิ่งเฉย และชี้ไปที่ผ้ากันเปื้อนที่อยู่ในมือของมู่ซีซีพร้อมกับพูดว่า“ผูกให้ฉันหน่อย！”

มู่ซีซีมองดูจี้หลิงชวนพร้อมกับสงสัยว่า ทำไมครั้งนี้เขาถึงยอมย่อตัวลงมา หรือว่าเมื่อกี้จี้หลิงชวนจะตั้งใจจะแกล้งเธอ รู้ทั้งรู้ว่าเธอเตี้ยทำไมถึงไม่ก้มตัวลงมา แถมยังจงใจขยับไปมา……จนทำให้เธอต้องล้มลงไป

แต่มู่ซีซีไม่กล้าที่จะถาม ทำได้เพียงแต่พูดพึมพำในใจ พร้อมกับผูกผ้ากันเปื้อนให้กับจี้หลิงชวน

นึกไม่ถึงว่าจี้หลินชวนที่ปกติมีจะใบหน้าเย็นชา ใครๆก็ไม่กล้าเข้าใกล้ จะยอมสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายน่ารักและกำลังยุ่งกับการทำอาหารอยู่ในครัว

เมื่อเห็นภาพแบบนี้แล้ว มู่ซีซีพยายามกัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้หัวเราะออกมา

เธออดขำอยู่นาน เห็นจี้หลิงชวนสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูน่ารักแบบนี้ แม้ว่าจะดูตรงข้ามกับความเป็นจริงแต่ก็！ อืม ดูดีๆจี้หลิงชวนก็ดูน่ารักขึ้นมาทันที เป็นแบบนี้ได้ยังไง？

มู่ซีซีกลั้นหัวเราะจนไหล่ทั้งสองข้างของเธอขยับไปมา นี้เป็นครั้งแรกที่เธอกลั้นหัวเราะแล้วรู้สึกทรมานมาก

ในช่วงเวลานั้น สายตาที่ไม่อาจเดาได้ของจี้หลิงชวนก็มองมาทางด้านมู่ซีซี มู่ซีซีจึงรีบยกมือขึ้นมาปิดที่ปากอย่างรวดเร็ว

เรื่องนี้จะตำหนิเธอไม่ได้จริงๆ ก็มันดูตลกมากนี่นา ภาพลักษณ์ของจี้หลิงชวนในตอนนี้จากเป็นชายร่างใหญ่ที่แข็งแรงตอนนี้กลับมาสวมชุดเจ้าหญิง！

ขณะที่มู่ซีซีหัวเราะอยู่นั้น เธอไม่ได้ตระหนักถึงอันตรายที่กำลังค่อยๆคืบคลานเข้ามาถึงตัวทีละก้าวๆ

ในวินาทีต่อมา เสียงหัวเราะที่ร่าเริงหยุดลงกะทันหัน！

ดวงตาอันกลมโตของมู่ซีซีเบิกกว้างและมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของจี้หลิงชวนซึ่งอยู่ใกล้เธอแค่เอื้อม จี้หลิงชวนใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวของมู่ซีซีพร้อมกับโน้มตัวลงมาจูบริมฝีปากของเธออย่างดุเดือด และพูดเตือนเธอว่า“มู่ซีซี ไม่อนุญาตให้เธอหัวเราะ！”