รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 55

มู่ซีซีทำไมถึงได้โชคดีขนาดนี้ด้วยนะ ทั้งที่เป็นเพียงแค่นักศึกษาปีหนึ่งก็สามารถเข้ามาทำงานในบริษัทจี้แห่งนี้ได้เลย?

อีกทั้งยังสามารถนั่งทำงานในสำนักงานที่พิเศษเช่นนี้อีกด้วย เมื่อก่อนก็ไม่เคยได้ยินข่าวว่าทางบริษัทจี้ต้องการรับสมัครพนักงานล่ามนี่นา？

ยิ่งไปกว่านั้นการเป็นพนักงานล่ามนั้นทำไมถึงไม่ไปนั่งทำงานในแผนกอื่น？ ทำไมต้องมาทำงานใกล้สำนักงานของจี้หลิงชวนขนาดนี้ด้วยนะ?

มู่อวี๋เฟยยิ่งคิดยิ่งรู้สึกหวั่นๆในใจยังไงก็ไม่รู้ เหตุการณ์ในวันนั้นมันผุดขึ้นในใจของเธออีกครั้ง เธอก็ยิ่งแปลกใจว่าทำไมจี้หลิงชวนต้องซื้อสร้อยข้อมือเพชรสีชมพูนับสิบล้านมอบให้มู่ซีซีด้วยนะ…… และในครั้งนั้นมันเป็นความบังเอิญหรือจงใจกันแน่นะ... …

และถ้ามันเป็นการจงใจ... ... มู่อวี๋เฟยจ้องมองมู่ซีซีอย่างไม่ละสายตา และเยาะเย้ยในใจ เธอมองใบหน้าของมู่ซีซีแล้วคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเสี้ยนหนามตำอกของเธอจริงๆ!

มู่อวี๋เฟยกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างโกรธแค้น เธอกัดจนริมฝีปากห้อเลือดโดยไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ

ทางที่ดีขออธิษฐานอย่าให้มู่ซีซีมีความเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายที่เธอแอบรักเลย มิฉะนั้น!

ในขณะที่มู่อวี๋เฟยกำลังคิดอยู่นั้นเธอก็จ้องมองไปที่มู่ซีซีอย่างอาฆาต ไม่เช่นนั้นเราจะได้เห็นดีกันมู่ซีซี!

มู่ซีซีสัมผัสได้ถึงสายตาจ้องมองของมู่อวี๋เฟย และทันใดนั้นหัวใจก็เหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ และเธอก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย......ไม่ใช่ว่ามู่อวี๋เฟยรู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้วนะ……

คนบ้าอย่างจี้หลิงชวน! อยู่ดีดี จะให้เธอเอากาแฟอะไรไปเสิร์ฟตอนนี้ด้วยนะ!

ในขณะที่มู่ซีซีกำลังคิดอยู่นั้น สายตาของฟางเซิ่งก็มองมาที่เธอ หลังจากนั้นเสียงของฟางเซิ่งก็ดังก้องในหูของเธอ: "คุณหนูมู่ซีซีครับ ได้โปรดรีบไปชงกาแฟแล้วรีบนำไปให้คุณชายจี้โดยเร็วเถอะครับ อย่าให้คุณชายจี้ต้องรอนานเกินไปนะครับ ”

สายตาของฟางเซิ่งและมู่อวี๋เฟยกำลังจ้องมองมาที่เธอ มู่ซีซีทำได้เพียงตอบรับแล้วรีบลุกขึ้นทันที และถ้าในเวลานี้เธอไม่เต็มใจทำและไม่ยอมไปทำแล้วล่ะก็ มันจะยิ่งทำให้มู่อวี๋เฟยสงสัยมากกว่าเดิมแน่นอน

มู่ซีซีรีบเดินตรงไปที่ห้องชงชา หยิบเมล็ดกาแฟที่จี้หลิงชวนชอบดื่มเป็นประจำบดให้ละเอียด เติมน้ำตาลหนึ่งช้อนโต๊ะตามที่ฟางเซิ่งได้กำชับไว้ แล้วรีบเดินไปที่ห้องทำงานของท่านประธานทันที

“ก๊อกๆๆ” มู่ซีซีเอื้อมมือไปเคาะประตูด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างในห้อง มู่ซีซีทำได้เพียงกัดริมฝีปากของตัวเอง และกัดฟันพูดขึ้นว่า: "คุณชายจี้คะ ฉันคือมู่ซีซีค่ะ ฉันนำกาแฟมาให้เสิร์ฟให้คุณค่ะ ”

ข้างในห้องทำงานของจี้หลิงชวน หลังจากที่จี้หลิงชวนได้ยินเสียงของมู่ซีซีแล้ว เขาก็หยุดเล่นปากกาที่อยู่ในมือของเขาทันที

เขาทำท่ายกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี แล้วเอนหลังพิงเบาะหนังที่แสนสบายอย่างเกียจคร้าน ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่หน้าประตูห้องทำงาน แล้วค่อยๆตอบกลับว่า: "เข้ามาสิ !"

ทันทีที่เขาพูดจบ มู่ซีซีก็บีบถ้วยกาแฟในมือของเธอไว้แน่นพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นมู่ซีซีก็ผลักประตูห้องทำงานและก้มศรีษะเดินเข้าไป

ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในห้องทำงาน แม้ว่าเธอจะก้มหน้าอยู่แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าจี้หลิงชวนนั้นกำลังจ้องมองเธอโดยที่ไม่ละสายตาเลย

เธอตื่นเต้นจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

มู่ซีซีระงับความอยากที่จะรีบคว้าประตูแล้วเดินออกไปทันที กำลังจะก้าวเดิน น้ำเสียงที่เย็นชาของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้น: "ปิดประตู!"

“ค่ะ......” มู่ซีซีตอบกลับ และเธอทำได้เพียงหันหลังไปปิดประตู

ในใจของเธอก็รู้สึกประหม่ามากขึ้นไปอีก อยู่ดีดี ทำไมจี้หลิงชวนต้องให้เธอปิดประตูด้วยนะ ……

ในขณะที่มู่ซีซีกำลังคิดอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยของจี้หลิงชวนดังขึ้นในห้องทำงานที่เงียบสงบ