จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 107

บทที่ 106 ฉันตบแกตายได้ในฝ่ามือเดียว

"เธอบอกว่าเธอไม่คุ้นกับแก นี่แกหูหนวกหรือไง?"

หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เดิมทีเขาไม่อยากจะไปก้าวก่ายเรื่องของอีหลิงนัก แต่เพราะเริ่มจะทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ

ใครจะรู้ว่า ทันทีที่หลินหยุนเอ่ยปากออกมา อีหลิงก็พลันรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาแล้ว รีบพูดขึ้นอย่างร้อนรนว่า "นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเขา นายไม่ต้องเข้ามายุ่ง”

พูดจบ คล้ายว่าเธอจงใจเปลี่ยนประเด็น พูดกับเติ้งเจียหลุนไปว่า "นายล้มเลิกความคิดนี้ซะเถอะ ฉันไม่มีวันไปกับนายหรอก!"

แต่ถึงอย่างนั้น การกระทำของอีหลิงก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรไปเลย

สายตาของเติ้งเจียหลุนในเวลานี้ เอาแต่จ้องไปที่หลินหยุนเขม็ง

ดวงตาเรียวยาวที่ดูราวกับงูพิษ จ้องมองหลินหยุนอย่างมาดร้าย

"แกมันเป็นแค่ตัวอะไร? ถึงกล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้มาพูดกับชั้น!"

หลินหยุนจ้องมองเขากลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ไม่ต้องมาแสร้งทำท่าเป็นหยิ่งยโสโอหัง เพื่อกลบเกลื่อนปิดบังแผนการในใจลึก ๆ ของแกไปหน่อยเลย"

“เมื่อกี้แกก็จงใจคุยกับอีหลิงแค่คนเดียว แล้วแกล้งทำเป็นไม่สนใจฉัน ก็เพราะอยากจะยั่วโมโหฉันเท่านั้นอยู่แล้วนี่”

"พอแกเห็นว่าไม่สำเร็จ ตอนนี้ก็เลยเบนเข็มมาโจมตีฉันอย่างโจ่งแจ้งแทน"

"แกนี่มันเจ้าเล่ห์มากแผนการเสียจริงนะ แต่ฉันจะบอกแกให้ว่า ลูกไม้ตื้นๆทั้งหลายของแก มันเป็นแค่เรื่องตลกกระจอก ๆ เมื่อมาอยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง"

เติ้งเจียหลุนแอบผงะไปเล็กน้อย จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงดัง

จากนั้นไม่นาน รอยยิ้มของเขาก็จางหายไป สีหน้าบึ้งตึงก็พลันกลับมา

“ไอ้หนู แกพูดถูกแล้วล่ะ ลูกไม้ตื้น ๆ ทั้งหลายก็เป็นได้แค่เรื่องตลกกระจอก ๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง”

"แต่ในความคิดของฉัน แกนั่นแหละที่เป็นตัวตลกกระจอกๆ"

"เด็กๆ มาไล่มันออกไปเดี๋ยวนี้!

“แม้แต่ผู้หญิงที่เติ้งเจียหลุนคนนี้หมายตา แกยังกล้ายั่วโมโห ฉันว่าแกคงจะเบื่อชีวิตมากสินะ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนวิ่งเข้ามา ทำท่าคล้ายว่าจะไล่หลินหยุนออกไปจริงๆ

ที่มุมหนึ่ง พวกหลี่เหยนเผยสีหน้าสะใจ ที่แผนการสมรู้ร่วมคิดนี้ประสบความสำเร็จอย่างที่หวัง

“นิสัยแย่ๆของเติ้งเจียหลุนนี่ เป็นเหมือนที่เขาเล่าลือมาจริงๆเลยนะ!”

“แต่ในฐานะที่เป็นคุณชายใหญ่ตระกูลเติ้งแห่งซีไห่ เขาก็มีต้นทุนมากพอที่จะเย่อหยิ่งจองหองได้ล่ะนะ!”

หวางเสี่ยวซีอุทาน "นายบอกว่าเติ้งเจี๋ยหลุนเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลเติ้งแห่งซีไห่เหรอ? ตระกูลเติ้งแห่งซีไห่เป็นคนใหญ่คนโตระดับเดียวกับควีนจินเลยเชียวนะ!”

"ด้วยภูมิหลังขนาดนี้ ก็ไม่น่าแปลกใจหรอก ที่ในเหล่าดาราทั้งหลาย เขาจะหยิ่งผยองพองขนที่สุด แต่กลับแทบจะไม่มีข่าวด้านลบออกมาให้ได้ยินเลย"

ยังมีอีกประโยคที่หวางเสี่ยวซียังพูดไม่จบ ก็คือตราบใดที่ยังมีตระกูลเติ้งแห่งซีไห่ ต่อให้จะมีข่าวเสียๆหายๆแค่ไหน ก็ไม่มีใครกล้ารายงานออกมาอยู่แล้ว

เว่ยเทียนหมิงพูดเสียงขรึม "ครั้งนี้ แม้แต่คนอย่างเจี่ยงสงก็ยังไม่กล้าพูดอะไรต่อหน้าตระกูลเติ้งด้วยซ้ำ ดูซิว่าจะมีใครช่วยมันได้อีก!"

เซี่ยหยู่เวยมองดูหลินหยุนที่ถูกล้อมไปด้วยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เธอไม่ได้พูดอะไร แต่แอบคิดในใจว่า "หลินหยุน วันนี้โชคดีของนายคงต้องใช้หมดจนไม่มีเหลือแล้วล่ะนะ!"

“ครั้งนี้ เติ้งเจียหลุนคงจะทำให้นายรู้ตัวเองได้อย่างชัดเจนซะที หลังจากนี้ก็จงกลับมาทำตัวให้มันเหมาะกับสถานะของตัวเองหน่อย อย่าเอาแต่คิดเรื่องฉวยโอกาสอยู่อย่างนี้ อีหลิงไม่ใช่คนที่นายจะไปยุ่งเกี่ยวด้วยได้!”

ในช่วงที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวิ่งเข้ามา เสียงตะโกนอันโกรธเกรี้ยวเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“ฉันจะดูซิว่าใครจะกล้า!”

อีหลิงกางมือทั้งสองข้างออกกว้าง กั้นขวางไว้ตรงหน้าหลินหยุน พลางจ้องไปที่เติ้งเจียหลุนด้วยความโกรธเคือง พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า "เติ้งเจียหลุน ที่นี่เป็นงานประมูลเพื่อการกุศล ไม่ใช่บ้านของนาย นายไม่มีสิทธิ์มาไล่ใครออกไปทั้งนั้น!"

เติ้งเจี๋ยหลุนเย่อหยิ่งอวดดีจนเป็นนิสัย จึงไม่ไว้หน้าอีหลิงแม้แต่น้อย แต่กลับมองหลินหยุนด้วยแววตาที่แสดงความดูถูกเหยียดหยามเต็มที่ พูดด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง "ฉันจะไล่ซะอย่าง เธอจะทำอะไรฉันได้? "

"เมื่อกี้ไอ้เด็กนี่มันพูดเองนะ ว่าลูกไม้ตื้นๆมันก็เป็นแค่เรื่องตลกกระจอก ๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง"

"ตอนนี้ฉันคือผู้ที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง ส่วนแกมันก็เป็นแค่ตัวตลกเมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน ถ้าฉันสั่งให้แกไสหัวไป แกก็ต้องไสหัวไป!"