รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 1

เมืองเดอะซี ต้นเดือนสิบสอง อากาศหนาวเย็นกว่าปีที่ผ่านมา

มายมิ้นท์ซุกตัวอยู่ในโซฟาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ฟังเสียงก่นด่าของพิศมัยผู้เป็นแม่สามีจากด้านล่าง

“มายมิ้นท์เธอจะท้องไม่ได้ก็ช่างเถอะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว! เธอจะให้ฉันกับปีโป้หิวตายหรือไง?”

เธอแต่งงานกับเปปเปอร์มาหกปี แม่สามีด่าลับหลังทั้งวันว่าเป็นแม่ไก่ที่ไม่ออกไข่

แต่ใครเลยจะรู้ว่า สามีไม่แตะต้องตัวเธอตั้งแต่แรก

“รีบลงมาช่วยฉันจัดกระเป๋านักเรียนเร็วเข้า ฉันต้องไปโรงเรียนแล้ว” เด็กวัยรุ่นเร่งรัดตามมาติดๆ

ปีโป้เป็นน้องชายของเปปเปอร์ เป็นปีศาจตัวน้อยจอมชั่วร้ายเสียจริง ตั้งแต่แรกก็ทำให้มายมิ้นท์ลำบากไม่น้อย

ในสายตาของเขา พี่ชายแต่งพี่สะใภ้คนนี้เข้ามาน่ากลั่นแกล้งเสียจริง

มายมิ้นท์ลงมาชั้นล่าง เดินเข้าไปในห้องครัวราวกับหุ่นยนต์ ทำอาหาร จัดกระเป๋าและเตรียมข้าวกล่องให้น้องชายสามี

“แม่ กับข้าวเสร็จแล้วค่ะ”

พิศมัยเห็นท่าทางตายทั้งเป็นของมายมิ้นท์ก็โมโห กระแทกแก้วน้ำลงบนโต๊ะ “มายมิ้นท์เธอกล้านักใช่ไหม? ใช้เงินลูกชายของฉัน อยู่ในบ้านลูกชายของฉัน ไม่คิดว่าจะกล้าชักสีหน้าใส่ฉันอีก? เชื่อไหมว่าฉันจะโทรไปหาเปปเปอร์ตอนนี้เลย บอกให้เขาหย่ากับเธอ!”

จานอาหารในมือของมายมิ้นท์สั่น สูดลมหายใจเข้าลึก ฉีกยิ้มออกมา “แม่ ฉันเปล่านะคะ”

พิศมัยไม่เชื่อ เธอกล่าวอย่างมีเลศนัย “มายมิ้นท์ อย่าคิดว่ามีท่านย่าหนุนหลัง แล้วเธอจะนั่งในตำแหน่งคุณนายตระกูลนวบดินทร์อย่างมั่นคงได้จริงๆ อยู่ต่อหน้าส้มเปรี้ยวเธอมันไม่มีอะไรทั้งนั้น”

ได้ยินชื่อผู้หญิงคนนั้น มายมิ้นท์หน้าซีดเผือด

ปีโป้กลอกตา มองเห็นอะไรบางอย่าง เขาแสยะปากยิ้ม “นี่เธอยังไม่รู้ใช่ไหม? พี่ส้มเปรี้ยวกำลังจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว พี่ชายของฉันจะรับพี่ส้มเปรี้ยวกลับมาอยู่กับพวกเรา”

หนังตาของมายมิ้นท์กระตุก วางจานอาหารมือสั่น

พิศมัยทนไม่ไหวกับท่าทางคับข้องใจที่แสร้งทำของมายมิ้นท์ ส่งเสียงเย็นชา โบกมืออย่างรำคาญ “อย่ามายืนตรงหน้าฉัน! ฉันจะกินข้าวไม่ลง รีบไสหัวไปซะ!”

มายมิ้นท์ก็ไม่หยุดอยู่ตรงนั้น หันตัวเดินขึ้นข้างบน ซุกตัวในโซฟาใหม่อีกครั้ง

เกือบจะพลบค่ำ รถมายบัคคันหนึ่งจอดที่ประตู