รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 10

ราเม็งพยักหน้าให้ทามทอยอย่างมีมารยาทมาก จากนั้น หันไปทางมายมิ้นท์ มุมปากยกขึ้นเบาๆ “ได้ยินลาเต้บอกว่าพี่เคยเรียนเต้นมาก่อน พี่สอนผมดีไหม?”

มายมิ้นท์กลับอารมณ์ดีเกินความคาดหมาย “ไม่มีปัญหา”

ทั้งสองจูงมือไปที่ฟลอร์เต้นรํา ทามทอยได้สติกลับมา ส่ายหน้าอีกครั้งและถอนหายใจ “นายแบบคนนี้ไม่ธรรมดาเลย”

เนื่องจากราเม็งมีอาชีพนายแบบ จึงเรียนเต้นได้ราบรื่น

ให้ดีเจเปลี่ยนสีแสงไปก่อนแล้ว เวทีจึงเต็มไปด้วยดวงดาว ทั้งสองเต้นเข้ากันได้ดีมาก

ลาเต้ดื่มไปผิวปากไปอยู่ด้านล่าง

อาจเพราะไม่ได้เต้นมานาน สุดท้ายส้นเท้าของมายมิ้นท์ไม่มั่นคง ล้มลงไปโดยพลัน

ราเม็งมือไวตาไว มือใหญ่โอบแผ่นหลังของเธอ คว้าทั้งตัวไว้ในอ้อมแขน

มายมิ้นท์แนบชิดกับร่างกายด้านหน้าของเขา เหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นรัว

เปปเปอร์เพิ่งจะเข้ามามองเห็นฉากนี้พอดี

ผู้หญิงที่ในวันธรรมดาอ่อนโยนและสวยเพรียบพร้อม ตอนนี้ฟุบอยู่ในอ้อมแขนชายอื่นอย่างไม่คาดคิด เหมือนปีศาจยั่วยวนเซ็กซี่น่าหลงใหล

“...” ใบหน้าของเปปเปอร์เย็นชาขึ้นในชั่วพริบตา มืดมนจนน่ากลัว

ราเม็งกระซิบข้างใบหูมายมิ้นท์ “พี่ครับ เขามาแล้ว”

มายมิ้นท์เห็นผู้ชายคนนั้นอยู่ก่อนแล้วจากกระจกบานใหญ่ฝั่งตรงข้าม เธอทำเป็นยิ้มเหมือนไม่เห็น ทัดปอยผมยุ่งๆ ไว้ข้างหู “ฉันหิวแล้ว ไปหาอะไรกินก่อน”

ราเม็งปล่อยเธอออก ลงมาจากฟลอร์เต้นรําด้วยกัน

เมื่อเดินผ่านด้านข้างเปปเปอร์ ชะงักไปเล็กน้อย ยกเปลือกตาขึ้น

ในสายตาของเปปเปอร์ เห็นได้ชัดว่าเป็นการยั่วยุ