รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 104

เมื่อคุณนายราศรีเห็นว่าทั้งๆที่ลาเต้มีการหวั่นไหว สุดท้ายก็ดูเหมือนจะยอมแพ้ อดไม่ได้ที่จะจิ้มหน้าผากของเขา“แกน่ะ ก็เป็นเพราะแกเคร่งครัดเกินไป ขี้ขลาดเกินไป ดังนั้นถึงได้ปล่อยให้มิ้นท์หลุดมือไปอยู่เสมอ”

“นี่จะโทษผมได้ยังไง”ลาเต้ค่อนข้างลำบากใจ

คุณนายราศรีกลอกตาขาวใส่เขา“จะไม่โทษแกได้ยังไง? ถ้าเมื่อก่อนแกก็ตามจีบมิ้นท์ตรงๆ ไม่แน่มิ้นท์ก็จะยอมรับแกแล้ว”

“ง่ายดายที่ไหนกัน”ลาเต้มองต่ำแล้วยิ้มอย่างขมขื่น“ไม่ใช่ว่าเด็กผู้หญิงทุกคนจะยอมรับเพื่อนสนิทชายได้”

“แกก็ไม่เคยถามมิ้นท์มาก่อน แกรู้ยังไงว่ามิ้นท์ยอมรับไม่ได้?” คุณนายราศรีเบะปาก

ลาเต้สำลักหนึ่งที

คุณนายราศรีโบกมืออย่างโกรธเคือง“เอาล่ะๆ แกรีบออกไปเถอะ ยืนอยู่ที่นี่ก็เกะกะ มองดูก็น่ารำคาญ”

“ทั้งๆที่แม่ให้ผมเข้ามา”ลาเต้เบิกตากว้าง

คุณนายราศรีขี้เกียจที่จะสนใจเขา ผลักเขาออกจากห้องครัว

“เด็กคนนี้ หมดทางเยียวยาจริงๆ กลัวนั้นกลัวนี่ วิตกกังวลจนไม่กล้าทำอะไรเลย ไม่ได้เรื่องจริงๆ!” คุณนายราศรีส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ดูเหมือนยังต้องให้แม่อย่างฉันลงมือ สร้างโอกาสให้กับเขา”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ คุณนายราศรีหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรออกไป“ฮัลโหล ชัช ได้ยินมาว่าคุณมีสนามขี่ม้าใช่มั้ย?”

“ใช่ ทำไมเหรอ?”เสียงชายวัยกลางคนดังก้องกังวานขึ้นมาจากในโทรศัพท์

คุณนายราศรียิ้มเล็กน้อย“สุดสัปดาห์นี้ยืมให้ฉันเล่นสองวันหน่อยสิ ฉันเตรียมที่จะใช้มาจับคู่ลูกชายของฉันและลูกสะใภ้ในอนาคต”

เธอตั้งใจจะหลอกลาเต้และมายมิ้นท์ไปขี่ม้าที่นั่น ค่อยจัดเตรียมเซอร์ไพรส์เล็กๆและกระตุ้นอะไรเล็กน้อย

ไม่แน่ความรู้สึกของทั้งสองคนก็จะก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามประธานชัชวาลกลับตอบกลับอย่างขอโทษว่า: “เกรงว่าคงจะไม่ได้ มีคนจองไว้แล้ว”

คุณนายราศรีขมวดคิ้ว ในใจก็ค่อนข้างไม่พอใจ

ใครไร้ศีลธรรมขนาดนี้

ไม่นึกว่าจะแย่งอยู่ก่อนหน้าของเธอ?

“มีกี่คน?” คุณนายราศรีถาม

ประธานชัชวาลตอบกลับอย่างยิ้มแย้ม: “สองคน เหมือนว่าก็ไปพัฒนาความรู้สึกเหมือนกัน”

“แค่สองคนเองนะ”ดวงตาของคุณนายราศรีเปล่งประกาย “งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า คุณบอกกับพวกเขา จัดเตรียมการไปอีกสองคน ฉันรับรองว่าลูกชายของฉันและลูกสะใภ้ในอนาคตไม่มีทางไปรบกวนพวกเขา”

“นี่…….”ประธานชัชวาลค่อนข้างลำบากใจ

คุณนายราศรีเท้าเอว“ชัช คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อก่อนนี้ฉันช่วยคุณยังไง?”

ประธานชัชวาลก็ยิ้มอย่างเบิกบานใจในทันที“ได้ๆ ผมทุ่มสุดตัวหน้าด้าน ไปพูดกับพวกเขาดู อย่างนี้พอใจหรือยัง?”

“แบบนี้ก็ถูกแล้ว” คุณนายราศรีวางสายโทรศัพท์ไปอย่างพึงพอใจ ต่อจากนั้นเรียกทานอาหาร

หลังอาหาร มายมิ้นท์ลูบท้องที่ยื่นออกมาเล็กน้อย และทรุดตัวลงบนโซฟาย่อยอาหาร“คุณป้าค่ะ ฝีมือทำอาหารของป้ายังดีเหมือนเดิม”

คุณนายราศรียิ้มจนตาแทบเอียงแล้ว“ในเมื่อรู้สึกว่าฝีมือทำอาหารของป้าดี งั้นจากนี้ไปก็กลับกับเต้บ่อยๆ ป้าจะทำให้ลูกทาน”

“ได้ค่ะ”มายมิ้นท์พยักหน้า“งั้นหนูก็ไม่เกรงใจคุณป้าแล้วนะคะ”

“ไม่เกรงถึงจะถูก ป้าชอบทำอาหารมากที่สุด แต่ว่าเต้เหมือนกับคุณลุงของลูกไม่ชอบอยู่บ้าน ป้าทำอาหารก็ไม่มีใครกิน” คุณนายราศรีบ่นว่า

ลาเต้ที่กำลังปลอกแอปเปิลอยู่ได้ยินคำพูดนี้ ก็กลอกตาขาวใส่“แม่ครับ แม่ปั้นเรื่องขึ้นมา ทั้งๆที่แม่วิ่งไปช็อปปิ้งเที่ยวบ่อยๆ ไม่มีเวลาทำอาหาร ทำไมยังโทษผมกับพ่อของผมด้วย?”

“เด็กบ้าพูดมากอะไร ฉันว่าแกอยากโดนตี!” คุณนายราศรีโกรธจนชกหมัดออก

ลาเต้ก็ไม่ปลอกแอปเปิลแล้ว รีบกระโดดขึ้นมาหลบออกไป

เขาหลบไปด้วย ในปากก็ยังพูดอวดดีไปด้วย“ตีก็ตีไม่โดน”

มายมิ้นท์เห็นลูกแม่ลูกตีกัน ก็จับท้องหัวเราะเสียงดัง

บรรยากาศในห้องโถงก็อบอุ่นมีความสุขมาก

ในไม่ช้า ฟ้ามืดแล้ว

มายมิ้นท์มองดูเวลา จะสองทุ่มแล้ว ก็พูดบอกลา

คุณนายราศรีอยากจะรั้งเธอให้พักอยู่ที่นี่ แต่ถูกเธอปฏิเสธ

“เต้ ส่งมิ้นท์กลับไป” คุณนายราศรีผลักลาเต้ไป