รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 103

“ฉันไม่ได้หาแก ฉันหามิ้นท์ เธออยู่ข้างกายแกใช่มั้ย?” คุณนายราศรีถามกลับ

ลาเต้มองไปทางมายมิ้นท์“อยู่ครับ”

“เอาโทรศัพท์ให้มิ้นท์”

ลาเต้อือคำหนึ่ง ยื่นโทรศัพท์ให้กับมายมิ้นท์“ให้ แม่ฉันนะ”

มายมิ้นท์รับโทรศัพท์มา“คุณป้าค่ะ”

“มิ้นท์ ป้าคิดถึงลูกจะตายแล้ว”เมื่อได้ยินเสียงของมายมิ้นท์ คุณนายราศรีก็ยิ้มจนตาหยี

มายมิ้นท์ก็ยิ้มขึ้นมาเช่นกัน“คุณป้า หนูก็คิดถึงป้าเหมือนกันค่ะ”

“คิดถึงป้าก็ไม่มาหาป้าเลย” คุณนายราศรีแกล้งทำเป็นบ่นว่า

มายมิ้นท์ก็แลบลิ้น“ขอโทษด้วยค่ะคุณป้า ช่วงนี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลา”

“งั้นตอนนี้มีเวลามั้ย มาทานข้าวที่บ้านป้า ป้าจะทำของอร่อยให้ทาน” คุณนายราศรีพูดเชิญชวน

มายมิ้นท์กำลังจะพูด ลาเต้ที่แอบฟังอยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดว่า“แม่ครับ ผมจะพาที่รักไปทานอาหารทะเล”

“อาหารทะเลข้างนอกมีอะไรน่ากิน ไม่สดด้วย จะกินก็กินที่แม่ทำ” คุณนายราศรีตอบ

มายมิ้นท์เอ่ยปากพูด“งั้นก็รบกวนคุณป้าแล้ว”

“ไม่รบกวนเลยไม่รบกวน งั้นพวกลูกมาเช้าหน่อยนะ” คุณนายราศรีได้ยินมายมิ้นท์ตกลงมาที่บ้าน ก็หัวเราะอย่างมีความสุข

ต่อจากนั้นก็วางสาย ลาเต้หยิบโทรศัพท์กลับมา มองไปที่มายมิ้นท์อย่างช่วยไม่ได้“ช่วยไม่ได้ อาหารทะเลข้างนอกกินไม่ได้แล้ว”

“ไม่เป็นไร ครั้งหน้าค่อยไปนะ ไป ไปซื้อของขวัญให้คุณลุงกับคุณป้ากัน”มายมิ้นท์ดึงแขนของเขาเดินไปที่รถ

ทั้งสองคนมาถึงที่ห้างสรรพสินค้า หลังจากที่ดูไปหนึ่งรอบ ซื้อเสื้อคลุมให้คุณนายราศรีหนึ่งผืน และซื้อเนกไทให้ คุณท่านตระกูลตระกูลรัตติพีระหนึ่งเส้น ถึงได้ขับรถไปที่บ้านของตระกูลรัตติพีระ

ตระกูลรัตติพีระและตระกูลกิตติภัคโสภณเมื่อก่อนนี้คบกันหลายชั่วคน และมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก

คุณนายราศรีและแม่ของเธอก็เป็นเพื่อนสนิทกัน

ตั้งแต่ที่แม่ของเธอเสียชีวิต คุณนายราศรีก็เลี้ยงดูเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆ เรียกได้ว่าอยู่ในใจของเธอ คุณนายราศรีก็เป็นแม่คนที่สองของเธอ

ในไม่ช้า ก็มาถึงตระกูลรัตติพีระแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหกปีที่มายมิ้นท์มาที่นี่ ที่นี่ยังเหมือนกับเมื่อก่อนนี้ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

ก็ด้วยเหตุนี้ มายมิ้นท์ไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรทั้งนั้น

“มิ้นท์!” คุณนายราศรีอยู่ในห้องได้ยินเสียงรถ เร่งรีบวิ่งออกมาต้อนรับ ดวงตาที่เห็นมายมิ้นท์ก็เปล่งประกายในทันที และอ้าแขนออกเข้าไปกอด

“คุณป้าค่ะ”มายมิ้นท์ก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองคนกอดอยู่ด้วยกัน

ลาเต้ที่อยู่ข้างกายก็มองดูจนอิจฉาตาร้อน“แม่ แม่ก็ละเลยผมแล้วใช่มั้ย?”

คุณนายราศรีกลอกตาขาว“ฉันเห็นแกอยู่ทุกวัน ก็เห็นจนเบื่อตั้งนานแล้ว คนที่ฉันอยากจะเห็นมากที่สุดคือมิ้นท์ มามิ้นท์ ให้ป้าดูดีๆหน่อยสิ ”

เธอจับมองสองข้างของมายมิ้นท์ไว้ ให้มายมิ้นท์หมุนตัวหนึ่งรอบ ค่อนข้างเอ็นดู“ผอมแล้ว”

มายมิ้นท์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก“คุณป้า หนูผอมที่ไหนกันค่ะ”

“ผอมทุกที่ เมื่อก่อนนี้บนใบหน้ายังมีเนื้อมีหนังอยู่บ้าง” คุณนายราศรีพูด

มายมิ้นท์ตอบกลับ: “เมื่อก่อนนั้นเป็นแก้มอ้วนเหมือนเด็ก ดังนั้นมองดูมีเนื้อมีหนังบ้าง เอาล่ะคุณป้า พวกเราเข้าบ้านก่อนเถอะค่ะ”

“ใช่ๆๆ เข้าบ้านก่อนนะเข้าบ้านก่อน” คุณนายราศรีดึงมือของเธอเข้าไปในคฤหาสน์

เข้าไปที่คฤหาสน์แล้ว มายมิ้นท์พบว่าไม่มีคนอื่น อดไม่ได้ที่จะถามว่า: “คุณลุงไม่อยู่เหรอคะ?”

“เขาอยู่เล่นกอล์ฟอยู่ข้างนอกกับคนอื่น ไม่สนใจเขาแล้ว มิ้นท์ ลูกเล่าให้ป้าสิว่าหกปีนี้เป็นยังไงบ้าง” คุณนายราศรีดูงานแถลงข่าวนั้นแล้ว และอยากจะรู้เรื่องราวของเธออย่างเร่งด่วน

“ค่ะ”มายมิ้นท์พยักหน้า ต่อจากพยายามเล่าชีวิตในตระกูลนวบดินทร์ อย่างเรียบง่าย ทั้งนี้จะไม่ทำให้คุณนายราศรีเป็นห่วง

แต่คุณนายราศรีฟังจบ ก็ยังโกรธมาก อดไม่ได้ที่จะตบโต๊ะกาแฟ“ตระกูลนวบดินทร์ไม่มีอะไรดีจริงๆ มิ้นท์ พวกเขาทำแบบนั้นกับลูก ทำไมลูกไม่บอกคุณลุงคุณป้า ลูกบอกพวกเรา พวกเราก็จะได้เป็นกำลังเสริมให้ลูก พวกเขาคงจะไม่กล้ารังแกลูกอย่างแน่นอน”

“นั่นนะสิ ก่อนหน้านี้ผมเคยพูดกับเธอ”ลาเต้กัดแอปเปิลพยักหน้าคล้อยตามไปด้วย

สำหรับพฤติกรรมการของมายมิ้นท์ที่ในระหว่างแต่งงานนั้นถูกรังแกก็ไม่บอกเขา ในใจของเขาก็โกรธมากมาโดยตลอด