รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 102

ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ ในใจก็กลุ้มจะแย่แล้ว ก็ไม่มีอารมณ์ไปดูขนมผิงพิจารณาคดีครั้งที่สองแล้ว และหันหลังเดินจากไป

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เธอมาถึงนวบดินทร์กรุ๊ป

“เปปเปอร์……”ส้มเปรี้ยวก็ไม่สนใจว่าจะมีใครอยู่ในห้องทำงานของประธาน ก็เดินตรงไปที่หลังโต๊ะของเปปเปอร์ด้วยดวงตาที่แดง ต่อจากนั้นก็นั่งอยู่บนขาของเขา กอดคอของเขาไว้ด้วยแขนสองข้าง เอาหัวเอนลงอยู่บนหน้าอกของเขา และสะอื้นเสียงเบาขึ้นมา

ร่างกายของเปปเปอร์แข็งทื่อในทันที หลังจากที่ดึงสติกลับมา ก็ขมวดคิ้วมองดูผู้หญิงในอ้อมกอด

ถ้าไม่ใช่ว่าได้ยินเธอกำลังร้องไห้อยู่ เขาถึงขนาดในชั่วพริบตาเดียวนั้น อยากจะผลักเธอออกไป

“เอาเอกสารวางไว้ที่นี่ก่อนเถอะ เดี๋ยวผมดูเสร็จค่อยให้พวกคุณเข้ามา พวกคุณออกไปก่อนนะ”เปปเปอร์วางเอกสารในมือลง นวดขมับ และพูดกับชายหญิงอีกด้านหนึ่งของโต๊ะทำงาน

ชายหญิงพยักหน้า“ได้ครับประธานเปปเปอร์”

ต่อจากนั้น ทั้งสองคนก็หันหลังออกไป

หลังจากปิดประตู หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะพูดวิจารณ์เสียงเบา“นั่นก็คือคู่หมั้นของประธานเปปเปอร์เหรอ ทำไมไม่มีมารยาทขนาดนี้ ขนาดไม่เคาะประตูก็เข้ามา ยิ่งไปกว่านั้นไม่เห็นเหรอว่าพวกเรากำลังคุยเรื่องธุรกิจกันอยู่? ไม่นึกเลยว่าจะกอดประธานเปปเปอร์ในทันที และก็ไม่สนว่าจะถูกกาลเทศะหรือเปล่า”

ชายคนนั้นยักไหล่ “ใครให้ประธานเปปเปอร์รักเธอ”

ผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ต่อให้รักก็แบ่งแยกกาลเทศะหน่อยไม่ได้เหรอ”

“เอาล่ะ พูดน้อยๆหน่อย ถูกคนได้ยินคนเข้าที่เสียเปรียบก็ยังเป็นพวกเรา”

“……”หญิงสาวเบ้ปาก ไม่พูดอะไร

ในห้องทำงาน เปปเปอร์ค่อยๆผลักผู้หญิงในอ้อมกอดออก“เอาล่ะส้มเปรี้ยว เธอลงมาก่อน”

“ฉันไม่!”ส้มเปรี้ยวก็เอาหัวเอนกลับไปที่หน้าอกของเขาอีก

เปปเปอร์ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงตามใจเธอ“ว่ามา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

ส้มเปรี้ยวเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำ “เปปเปอร์ ทำไมพวกเธอต้องว่าฉันแบบนั้นด้วย?”

“ใคร?”เปปเปอร์หรี่ตา

ส้มเปรี้ยวสูดจมูก“คุณมายมิ้นท์และคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนา เดิมทีวันนี้ฉันเตรียมตัวไปดูผิงพิจารณาคดีครั้งที่สอง ปรากฏว่าเห็นคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาคุกเข่าลงให้คุณมายมิ้นท์ที่หน้าประตู ขอร้องให้คุณมายมิ้นท์ยกโทษให้ผิงด้วย คุณมายมิ้นท์พูดอะไรก็ไม่ยอม ฉันก็ช่วยคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาโน้มน้าวไม่กี่คำ……”

“เดี๋ยวก่อน โน้มน้าวไม่กี่คำเหรอ?”เปปเปอร์ยกมือขึ้นขัดจังหวะเธอ“เธอโน้มน้าวให้มายมิ้นท์ยกโทษให้ขนมผิงเหรอ?”

“อือ”ส้มเปรี้ยวพยักหน้า“ฉันเห็นคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาคุกเข่าลงอ้อนวอน ดังนั้นก็เลย……”

“ส้มเปรี้ยว เรื่องนี้เธอผิดแล้ว เธอไม่ควรทำแบบนั้น”ดวงตาคมเข้มของเปปเปอร์มองดูเธอ

ส้มเปรี้ยวดูเหมือนจะค่อนข้างไม่สามารถยอมรับได้ สีหน้าท่าทางเศร้าโศก“ฉันผิดตรงไหน?”

“เธอผิดทุกที่ เรื่องนี้ขนมผิงเป็นคนก่อขึ้นมา มายมิ้นท์เป็นเหยื่อ เธอจะยกโทษให้หรือไม่ยกโทษให้ก็เป็นสิทธิ์ของเธอ เธอในฐานะผู้ยืนดูไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องกับเธอ เธอเข้าใจมั้ย?”เปปเปอร์พูดด้วยเสียงทุ้ม

ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปาก“แต่ว่า……”

“เอาล่ะ ฉันรู้ว่าเธออยากจะบอกว่าคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาก็คุกเข่าให้มายมิ้นท์แล้ว มายมิ้นท์ยังไม่ยกโทษให้ก็ค่อนข้างทำมากเกินไป แต่เธอเคยคิดบ้างมั้ยว่า การคุกเข่าของคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาไม่ใช่การอ้อนวอนที่แท้จริง แต่เป็นการบีบบังคับ?”

“บีบบังคับเหรอ?”ส้มเปรี้ยวท่าทางราวกับประหลาดใจมาก

เปปเปอร์พยักหน้า“ถูกต้อง คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาสามารถไปหามายมิ้นท์เป็นการส่วนตัวได้ แต่เธอดันเลือกคุกเข่าให้มายมิ้นท์ในที่สาธารณะ เห็นได้ชัดว่าอยากจะใช้ผู้คนไปบีบบังคับให้มายมิ้นท์รับปาก”

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง”ส้มเปรี้ยวก้มหน้าลง ท่าทางเสียใจมาก “มิน่าล่ะฉันประคองคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาขึ้นมา คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาไม่ชอบฉันขนาดนั้น เพราะว่าฉันทำลายแผนการของเธอ”

“เอาล่ะ จากนี้ไปให้ความสนใจมากกว่านี้ก่อนที่จะช่วยเหลือก็พอแล้ว” เปปเปอร์ลูบผมของเธอด้วยการกระทำที่อ่อนโยน “อีกอย่าง พฤติกรรมของคนในตระกูลมหาเอกรัตนาก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จากนี้ไปเธอก็ติดต่อกับเขาให้น้อยหน่อย”

“ฉันรู้แล้ว”ส้มเปรี้ยวฝืนยิ้ม

ในไม่ช้า เธอก็นึกถึงอะไรบางอย่างอีกครั้ง มองที่ชายหนุ่มอย่างมีความหวัง “เปปเปอร์ วันหยุดสุดสัปดาห์พวกเราออกไปเที่ยวกันดีมั้ย?”

“วันหยุดสุดสัปดาห์เหรอ?”

“อือๆ”