รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 101

“ยังจะมีอะไรอีก ขนมผิงอยากจะถูกปลดปล่อยอย่างไม่มีความผิดมาโดยตลอด ดังนั้นถึงได้ยืนกรานที่จะยื่นอุทธรณ์พิจารณาคดีครั้งที่สอง แต่ว่าต่อให้ผลของการพิจารณาคดีครั้งที่สองก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง การคุมขังก็ยังต้องคุมขัง ดังนั้นตอนนี้แม่ของเธอมา คงจะขอให้เธอถอนฟ้อง”ลาเต้แนบติดข้างหูของมายมิ้นท์แล้วพูด

แม้ว่าเสียงของเขาจะเบา แต่คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาก็ได้ยิน สีหน้าค่อนข้างกระอักกระอ่วน“คุณมายมิ้นท์ เอ่อ……คุณลาเต้พูดถูก ฉันหาคุณ เพื่อเรื่องนี้จริงๆ”

“เห็นมั้ย ฉันพูดถูกแล้ว”ลาเต้ยกมือสองข้างขึ้นทำท่าทางก็ไม่รู้สินะ

มายมิ้นท์กลอกตาขาวใส่เขาแวบหนึ่ง ต่อจากนั้นก็มองไปทางคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนา ด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น“ขอโทษด้วยค่ะคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนา ฉันไม่มีทางถอนฟ้อง”

คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาคาดไม่ถึงว่าเธอจะปฏิบัติได้ตรงขนาดนี้ ใบหน้าก็แข็งทื่อในทันที ในใจก็ค่อนข้างรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

แต่ว่าในไม่ช้า คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาก็เก็บอาการอย่างดี และพูดอ้อนวอนว่า: “คุณมายมิ้นท์ ฉันรู้ว่าครั้งนี้ผิงทำมากเกินไป แต่เธอรู้ตัวว่าผิดแล้ว ดังนั้นคุณจะ……”

“ไม่ได้!”มายมิ้นท์พูดขัดจังหวะเธอด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนา คุณบอกว่าเธอรู้ตัวว่าผิดแล้ว งั้นฉันขอถามคุณหน่อย ทำไมเธอไม่ขอโทษฉันสักที? อีกอย่างคนเป็นพ่อแม่อย่างพวกคุณ ในเมื่อก็รู้ว่าเธอผิดแล้ว แต่ทำไมถึงไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเลย?”

“นั่นนะสิ”ลาเต้กอดอก และพูดอย่างสบายๆว่า: “จนถึงตอนนี้พิจารณาคดีขั้นสุดท้าย รู้ว่าขนมผิงจะถูกตัดสินว่ามีความผิดพวกคุณถึงได้มาหาที่รัก ยังไม่นำของขวัญมาด้วย ก็อยากจะให้ที่รักปล่อยขนมผิงไป ไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย พูดออกไปก็ไม่กลัวคนจะหัวเราะ”

“……”คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาจับหูกระเป๋าแน่นด้วยมือทั้งสอง และถูกทั้งสองคนพูดจนอายจนจะแทรกแผ่นดินหนีไม่ทัน เสียหน้าจนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

เดิมทีเธอคิดว่าตัวเองจะพูดกับมายมิ้นท์ได้อย่างง่ายดายมาก

คาดไม่ถึงว่าหนุ่มสาวสองคนนี้ ไม่นึกเลยว่าจะไม่มีหัวใจขนาดนี้

“เอาล่ะ พวกเราไปกันเถอะ”มายมิ้นท์ไม่อยากที่จะพัวพันกับคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนา และพูดกับลาเต้ประโยคหนึ่ง

เมื่อตอนที่ทั้งสองคนกำลังจะหันไป คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาก็จับมือของมายมิ้นท์ไว้อย่างกะทันหัน“คุณมายมิ้นท์ ฉันขอร้องคุณล่ะ ปล่อยลูกสาวฉันไปสักครั้งหนึ่งได้มั้ย”

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว อยากจะดึงออกมา

แต่คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาจับไว้อย่างแน่น ไม่ยอมปล่อย“คุณมายมิ้นท์ เห็นแก่ที่ฉันขอร้องด้วยความจริงใจ คุณก็รับปากเถอะ ตราบใดที่คุณรับปาก ฉันจะพาผิงมาขอโทษคุณถึงที่บ้านอย่างแน่นอน คุณมายมิ้นท์ ขอร้องคุณล่ะ”

“คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนา เมื่อกี้นี้ฉันพูดชัดเจนมากแล้วนะ ฉันจะไม่ถอนฟ้อง ดังนั้นคุณขอร้องฉันไปก็ไม่มีประโยชน์ คุณกรุณาปล่อยมือได้หรือเปล่า?”มายมิ้นท์พูดอย่างหงุดหงิด

คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาท่าทางราวกับฟังไม่รู้เรื่อง มองดูเธอด้วยท่าทางใบหน้าเล่นกับความรู้สึก“คุณมายมิ้นท์ คุณโหดเหี้ยมขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ที่รักของพวกเราโหดเหี้ยมเหรอ? ทั้งๆที่ขนมผิงที่เป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง!”ลาเต้ถูกคำพูดของคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาทำให้โกรธมาก

แต่คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนากลับไม่ได้สนใจเขา และมุ่งความสนใจไปที่บนตัวของมายมิ้นท์“คุณมายมิ้นท์ ฉันคุกเข่าให้คุณยังไม่ได้อีกเหรอ?”

เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็ปล่อยมือของมายมิ้นท์ และคุกเข่าลงมาให้มายมิ้นท์จริงๆ

มายมิ้นท์และลาเต้ต่างตกใจกับการกระทำของเธอ หลังจากที่ดึงสติกลับมา ก็รีบประคองคนขึ้นมา

“คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนา คุณอย่าทำแบบนี้!”มายมิ้นท์นวดขมับ และปวดหัวมาก

ลาเต้ก็เบะปาก“คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนา นี่คุณอ้างหลักศีลธรรมมาบังคับผู้อื่นรู้หรือเปล่า?”

ไม่รับปากก็จะคุกเข่าลง นี่ไม่แตกต่างอะไรกับพวกอันธพาล ยิ่งไปกว่านั้นนี่ไม่ใช่แค่อ้างหลักศีลธรรมมาบังคับผู้อื่น ก็เป็นการข่มขู่และบีบบังคับ

แน่นอนว่าเป็นแม่ลูกกับขนมผิง มีแม่คนหนึ่งที่ทัศนคติทั้งสามไม่ปกติไม่แยกผิดถูก ขนมผิงเป็นแบบนี้ก็ไม่น่าแปลกเลย

คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาก็ยังไม่สนใจลาเต้ เมื่อเห็นท่าทางของมายมิ้นท์ค่อนข้างอ่อนข้อ กลอกตาไปมา และถือโอกาสถาม: “คุณมายมิ้นท์ คุณรับปากแล้วใช่มั้ย?”

ริมปีของมายมิ้นท์ขยับ“ขอโทษด้วยค่ะคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนา ฉัน……”

เธอยังพูดไม่จบ ก็เห็นคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาสลัดหลุดจากการประคองของลาเต้ และเตรียมตัวที่จะคุกเข่าลงให้เธออีกครั้ง

แต่ในครั้งนี้คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนายังไม่ได้คุกเข่าลง ก็ถูกคนประคองขึ้นมาแล้ว