รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 100

เปปเปอร์ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน

มายมิ้นท์จึงไม่สามารถปิดประตูได้ เธอโมโหและพยายามผลักเขาออกไปเพื่อให้เขาไปจากตรงนั้น

แต่เธอลืมไปว่าขาข้างหนึ่งของเธอไม่อาจออกแรงได้ ดังนั้นการที่เธอผลักเขาไม่ทำให้เปปเปอร์ขยับเขยื้อนอีกครั้งตัวเธอเองกลับสูญเสียการทรงตัว จึงทำให้ร่างกายเอนไปทางด้านหลัง

เมื่อเปปเปอร์เห็นดังนั้นดวงตาของเขาก็หรี่ลงแล้วเอื้อมมือไปคว้าเธอเอาไว้

แต่มือของเขาก็ยังช้าไปอยู่ชั่ววินาที เขาไม่อาจประคองแขนเธอเอาไว้ทัน ไม่เพียงแต่จะรั้งเธอไว้ไม่ได้แม้แต่เขาเองก็เอนตัวลงไปทางเธอ

“ตุ๊บ!” เสียงดังสนั่น

มายมิ้นท์ล้มลงไปที่พรม มือทั้งสองข้างของเปปเปอร์สัมผัสไปยังบ่าของเธอ หัวเข่าข้างหนึ่งยันไว้ที่พื้นคร่อมอยู่บนร่างเธอ

ดวงตาของทั้งคู่ประสานกันและชะงักลง

มายมิ้นท์คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ ใบหน้าของเธอแดงเรื่อ หัวใจเต้นโครมคราม

แววตาอันเขินอายและโมโหของเธอจับจ้องไปที่เปปเปอร์ แต่ดวงตาของเปปเปอร์นั้นดูมืดมน เขาอดไม่ได้จะนึกถึงคืนที่เธอดื่มจนเมามายคืนนั้น

ตัวเธอในคืนนั้นช่างมีเสน่ห์น่าหลงใหล ราวกับแม่มดน้อยที่กระชากวิญญาณเขาออกจากร่าง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ร่างกายของเปปเปอร์ก็ร้อนผ่าว ลำคอของเขาขยับเขยื้อนกลืนน้ำลายลงไป ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปที่ริมฝีปากแดงเรื่องของเธอ เขาผ่อนคลายเปลือกตาและโน้มตัวลงไป

ทันใดนั้นเอง มายมิ้นท์ก็เอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “คุณทับฉันพอหรือยัง ลุกขึ้นได้หรือยังคะ?”

เปปเปอร์จึงได้สติกลับคืนมา เมื่อคิดได้ว่าเมื่อสักครู่ตนเองจะทำอะไร สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เม้มริมฝีปากพูดว่า “ขอโทษครับ”

เขาลุกขึ้นยืนและเอื้อมมือมาทางเธอเพื่อต้องการจะช่วยพยุงเธอขึ้น

แต่มายมิ้นท์ไม่รับความช่วยเหลือจากเขา เธอใช้มือทั้งสองข้างค้ำไปที่พื้นแล้วลุกขึ้นเอง

แววตาของเปปเปอร์หนักอึ้งลงเล็กน้อย มือที่ยื่นออกไปท่ามกลางอากาศกำแน่นแล้วหดกลับ

จู่ๆ มายมิ้นท์ก็ส่งเสียงซี๊ดออกมา

ใบหน้าของเปปเปอร์เผยถึงความกังวลใจโดยที่แม้แต่เขาก็ไม่รู้ตัว “เป็นอะไรครับ?”

มายมิ้นท์หายใจเข้าด้วยความโมโหและจ้องมองเขา “เปปเปอร์! เป็นเพราะคุณนั่นแหละ คนในบ้านนวบดินทร์เกิดมาเพื่อจะจัดการกับฉันหรือไง! เมื่อสักครู่ที่ฉันล้มลงทำให้ขาของฉันที่กว่าจะหายดีขนาดนี้เจ็บขึ้นอีกแล้วนะ”

ขณะที่เธอพูดไปน้ำตาก็คลอเบ้าแดงเรื่อ ในใจเธอรู้สึก น้อยเนื้อต่ำใจยิ่งนัก

ถ้าไม่เจอเขาเธอก็ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น

แต่ทุกครั้งที่พบกับเขา เธอก็จะต้องเกิดอุบัติเหตุทุกครั้ง มันน่าโมโหจริงๆ

เปปเปอร์ที่มองเห็นมายมิ้นท์แทบจะร้องไห้ออกมา ในใจของเขาก็ตึงเครียดขึ้นทันที แต่ไม่ได้สีแดงสีหน้าออกมา “ผมจะรับผิดชอบเอง”

เมื่อพูดจบเขาก็ก้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้น

มายมิ้นท์เบิกตากว้าง แล้วใช้มือจับไปที่ลำคอของเขาโดยสัญชาตญาณ

แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเขาอันอบอุ่นนั้น เธอก็รีบปล่อยมือออก

“ปล่อยฉันนะ” มายมิ้นท์พูดอย่างเยือกเย็น

เปปเปอร์ทำเป็นไม่ได้ยิน เขาอุ้มเธอเข้าไปเพียงสองสามเก้าก็ถึงห้องรับแขก จากนั้นวางเธอลงบนโซฟาก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ส่งแพทย์มาคนหนึ่ง มาที่คอนโดพราวฟ้า”

คอนโดพราวฟ้า?

ที่อยู่ของคุณมายมิ้นท์ไม่ใช่หรือไง?

ผู้ช่วยเหมันตร์ตกตะลึง แม้จะมีคำถามมากมายแต่ก็รู้ได้ว่าไม่ควรถามออกมา เขารีบตอบรับอย่างเร็วไว

ในไม่ช้าแพทย์ก็เดินทางมาถึง

เปปเปอร์ชี้ไปยังผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟา “ดูขาเธอให้หน่อย”

“ครับ” หมอพยักหน้าแล้วเดินตรงไปทางมายมิ้นท์

มายมิ้นท์เองก็ไม่อยากจะกลายเป็นคนขาพิการ เธอจึงได้ยื่นขาออกมาให้ดูอย่างว่าง่าย

หลังจากแพทย์ตรวจดูเรียบร้อยแล้วก็ได้เปิดกล้องยาออก

เปปเปอร์ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยถามว่า “เธอเป็นยังไงบ้าง?”

“คุณมายมิ้นท์ไม่เป็นอะไรมากครับ เพียงแค่บริเวณแผลที่รักษาแทบจะหายอยู่แล้วเกิดอักเสบขึ้นมาใหม่ คงจะต้องรักษาใหม่อีกครั้ง” แพทย์ค้นหายาสลายลิ่มเลือดออกมาแล้วตอบเขา

“ร้ายแรงขนาดนี้เชียวเหรอ?”

เปปเปอร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน

ท่าทางของมายมิ้นท์เองก็ไม่ต่างกันเท่าไรนัก

เดิมทีอีกประมาณสองสามวันเธอก็ไม่ต้องใช้ไม้เท้าแล้ว