รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 113

“ประธานเปปเปอร์โทรบอกฉัน ดังนั้นฉันก็เลยเข้ามาเยี่ยมท่าน” มายมิ้นท์ตอบกลับ

ท่านย่าแกล้งทำโมโห ฮึ แล้ว ฮึ อีก “ไอ้หนุ่มคนนั้น เขาไม่ใช่ไม่ให้บอกแกเหรอ?”

“ท่านย่า” มายมิ้นท์ไม่พอใจโบกมือของเธอโบกแล้วโบกอีก “ท่านไม่บอกฉัน ไม่ชอบฉันแล้วใช่หรือไม่ล่ะ?”

“ที่ไหน” ท่านย่ารักและเมตตาลูบผมของมายมิ้นท์ ลูบแล้วลูบอีก “ท่านย่าเพียงแค่ไม่อยากให้แกเป็นห่วง”

“แต่ท่านย่าไม่บอกฉัน จึงจะเรียกว่าให้ฉันเป็นห่วงล่ะ ถ้าหากท้ายสุดฉันจึงได้รู้ว่าท่านหกล้มแล้ว ย่อมเสียใจภายหลังทำไมไม่รู้เร็วกว่านี้จะได้เข้ามาเยี่ยมท่าน” มายมิ้นท์ลูบหลังมือของท่านย่าลูบแล้วลูบอีก “ท่านย่าวันหลังจะทำอย่างนี้ไม่ได้อีกนะ มีเรื่องอะไร จะต้องบอกกับฉันอย่างแน่นอน”

“ก็ใช่สิ ฉันก็รู้สึกว่ามายมิ้นท์พูดถูกเช่นกัน” ป้าแดงเสียบดอกไม้เสร็จ ก็เห็นด้วยพูดไปคำหนึ่งเช่นกัน

ท่านย่าดีใจหัวเราะจนปากล้วนหุบไม่ได้ “ได้ๆๆ วันหลังบอกกับแกเร็วหน่อย”

“นี่จึงจะถูกล่ะ” มายมิ้นท์ก็หัวเราะออกมาแล้วเช่นกัน

“ท่านย่า งั้นให้มายมิ้นท์อยู่เป็นเพื่อนท่าน ฉันไปหาหมอตรงนั้นสักหน่อย ถามดูว่าท่านมีตรงไหนที่จะต้องระวังบ้าง ” ป้าแดงเช็ดมือแล้วเช็ดมืออีกพูด

“ไปเถอะ” ท่านย่าพยักหน้า

ป้าแดงออกไป ท่านย่าจับมือของมายมิ้นท์ไว้ “มิ้นท์เอ่ย เล่าให้ฉันฟังว่าช่วงนี้ แกเป็นยังไงบ้างล่ะ?”

“ได้” มายมิ้นท์ขานรับเสียงหนึ่ง

จากนั้น เธอก็เลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้บ้างอย่างง่ายๆ

ล้วนพูดไปในทางที่ดี สิ่งที่มีความเกี่ยวข้องกับการพุ่งเป้ามาของตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เธอล้วนไม่พูดสักนิด ก็คือไม่อยากให้ท่านย่าเป็นห่วง

ไม่รู้พูดไปนานขนาดไหน อยู่ดีๆนอกห้องผู้ป่วยส่งเสียงหัวเราะเข้ามาสองเสียง

แป๊บเดียวมายมิ้นท์ก็ฟังออกว่าเป็นพิสมัยกับส้มเปรี้ยว

ท่านย่าก็ฟังออกแล้วเช่นกัน ความเมตตาและอ่อนโยนที่อยู่บนใบหน้าชั่วพริบตาเดียวก็หายไปแล้ว กลายเป็นเย็นชา

ไม่นาน ประตูเปิดออกแล้ว พิสมัยกับส้มเปรี้ยวพูดไปหัวเราะไปเข้ามา

มายมิ้นท์ไม่สุขใจเลยขมวดคิ้วขึ้นมา

คนทั้งสองนี้เป็นอะไรกันแน่?

ท่านย่าป่วยแล้ว พวกเธอกลับดี ยังหัวเราะจนมีความสุขขนาดนี้

“คุณมายมิ้นท์เหรอ?” ส้มเปรี้ยวพบเห็นมายมิ้นท์ก่อนใคร สีหน้าที่อยู่บนใบหน้าแปลกใจอย่างมาก

พอพิศมัยได้ยินคำพูดนี้ หันหน้าไปมอง มองเห็นมายมิ้นท์ที่นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยของท่านย่า สีหน้าขึงลับลงทันที เสียงแหลมคมพูดว่า “คุณอยู่นี่ได้ยังไง ใครให้คุณมาล่ะ?”

มายมิ้นท์ยังไม่ทันได้ตอบกลับ ท่านย่าจับมือเธอไว้อย่างแน่น เอ่ยปากเสียงเย็นชาว่า “ฉันให้มิ้นท์มาล่ะ คุณมีความคิดเห็นไม่พอใจเหรอ?”

พิศมัยอึ้งชะงัก จากนั้นหัวเราะเยาะออกมาอีก “แม่ ดูคำพูดนี้ที่ท่านพูดสิ ที่ไหนฉันจะกล้ามีความคิดเห็นไม่พอใจอะไรล่ะ เพียงแค่เธอเป็นคนนอกคนหนึ่ง ท่านให้เธอเข้ามาไม่ดีมั้ง?”

ท่านย่า ฮึ เย็นชา “ใครบอกว่ามิ้นท์เป็นคนนอก ถึงแม้ว่าเธอถูกคนบางคนเบียดเสียดลงไปหย่าร้างกับเปปเปอร์แล้ว เธอก็ยังเป็นหลานสาวของฉันยายแก่คนนี้เช่นกัน”

“ท่านย่า……” มายมิ้นท์รู้สึกซาบซึ้งใจจ้องมองท่านย่าอยู่

ส้มเปรี้ยวที่อยู่ข้างๆก้มหัวลง ปิดคลุมความบิดเบี้ยวที่อยู่บนใบหน้า

อย่าคิดว่าเธอฟังไม่ออก คนบางคนที่ชี้ถึงอยู่ในปากของยายแก่คือเธอ

“ได้ๆๆ เป็นหลานสาวของท่าน เป็นหลานสาวของท่านก็ได้ล่ะ” พิศมัยทำใจดีสู้เสือพูด แต่ลับหลังกลับเหลือบมองมายมิ้นท์อย่างโหดร้ายหนึ่งที

ไม่รู้ว่ายายแก่คนนี้ตกลงชอบมายมิ้นท์อีนังเด็กคนนี้อะไรจริงๆ

อีนังเด็กคนนี้ล้วนออกจากตระกูลนวบดินทร์แล้วยังจะปกป้องขนาดนี้

“ท่านย่า เวลาสายแล้ว ฉันควรไปแล้ว” มายมิ้นท์จ้องมองนาฬิกาแล้วจ้องมองนาฬิกาอีก เอ่ยการบอกลาออกมา

เดิมทีเธอยังอยากจะอยู่เป็นเพื่อนท่านย่าไปอีกสักพัก

แต่ตอนนี้พิสมัยกับส้มเปรี้ยวคนที่เธอเกลียดที่สุดทั้งสองคนนี้อยู่ที่นี่ เธอก็ไม่อยากอยู่แล้ว

ท่านย่าจับมือของมายมิ้นท์ไว้ไม่ยอมปล่อย “อยู่อีกสักพัก อีกสักพักท่านย่ามีของจะให้แก”

“ของเหรอ?” แม้ว่ามายมิ้นท์สงสัยงงงวย แต่ก็ฉลาดไม่ได้ถามว่าเป็นของอะไรเช่นกัน

ส้มเปรี้ยวกลับกัดริมฝีปากขึ้นมา ในใจเต็มเปี่ยมด้วยความอิจฉาริษยา

ในช่วงเวลานี้ เธอมาเยี่ยมไม่น้อย ทั้งเอาใจยายแก่คนนี้ไม่น้อยเช่นกัน แต่ยายแก่คนนี้กลับไม่เย็นชาไม่ร้อนใจกับเธอเหมือนเดิม

แต่ตอนนี้พอเห็นมายมิ้นท์ ก็จะให้ของมายมิ้นท์ มีสิทธิ์อะไร!?

คนที่ไม่พอใจเหมือนกันยังมีพิสมัย พิสมัยทำตายี๋แล้วทำตายี๋อีก “แม่ ในเมื่อมีของดี ไม่ให้คนของพวกเราเอง ต้องเอาให้คนอื่นให้ได้ทำไมล่ะ”

“อีเหี้ยหน้าไม่อาย” ท่านย่าตีหน้าแก่ขรึมออกมา “ตาจ้องแต่กระเป๋าของคนอื่นจุดบกพร่องอย่างนี้แต่งเข้าตระกูลนวบดินทร์สิบกว่าปีมาแล้วล้วนแก้ไม่ได้ ยังมีอีก ของของฉันฉันอยากให้ใครก็ให้คนนั้น ยังไม่ถึงต้องให้คุณมาสงสัย ยิ่งกว่านั้นอีกนี่เดิมที ก็เป็นของของมิ้นท์อยู่แล้ว”