รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 112

มายมิ้นท์ดูออกว่าเขามีความโมโหเล็กน้อย เก็บสายตายิ้มบางๆหนึ่งที “ขอโทษนะประธานเปปเปอร์ นี่ก็คือนิสัยที่แท้จริงของฉัน สำหรับคนที่ยืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับฉัน โดยทั่วไปฉันล้วนมีท่าทีแบบนี้”

ฝ่ายตรงข้ามเหรอ?

เปปเปอร์แอบกำกำปั้นขึ้นมา

ที่แท้ เธอยังเห็นเขาเป็นศัตรูอยู่

ก็คือไม่รู้ว่า เป็นเพราะส้มเปรี้ยวเธอจึงเห็นเขาเป็นศัตรู หรือว่าเป็นเพราะตัวเขาเอง

“ผมจะไม่เตะคุณออกจากรายชื่อผู้ถูกคัดเลือกในการร่วมกิจกรรม ผมเคยบอกแล้ว การคัดเลือกในการร่วมกิจกรรมครั้งนี้ไม่มีเบื้องหลัง” เปปเปอร์นวดระหว่างคิ้วนวดแล้วนวดอีกตอบกลับ

มายมิ้นท์ลูบผมแล้วลูบผมอีก “ใช่เหรอ งั้นฉันก็วางใจแล้ว งั้นประธานเปปเปอร์รอฉันตกลงว่าเพื่ออะไรล่ะ?”

“พาคุณไปเยี่ยมท่านย่าที่โรงพยาบาล ” เปปเปอร์ตอบกลับ

มายมิ้นท์อึ้งชะงักไปหนึ่งที นึกไม่ถึงจะเป็นเพราะว่าเรื่องนี้?

“ขอโทษประธานเปปเปอร์ ฉันจะไม่ไปด้วยกันกับคุณ ฉันมีรถตนเอง จะขับรถเข้าไป” เธอปฏิเสธเสียงเย็นชา

เปปเปอร์ขมวดคิ้วอย่างแน่น เพิ่งว่าจะพูดอะไร ประตูลิฟต์ที่อยู่ข้างหลังเธอ ตึ่ง เสียงหนึ่งเปิดออกแล้ว รถเข็นคันหนึ่งออกมาจากข้างใน

บนรถเข็นมีกล่องกระดาษกองเต็มอยู่ กองอย่างสูงมาก บังจนมองไม่เห็นคนที่เข็นรถเข็น

เหมือนกัน คนที่เข็นรถเข็นก็มองไม่เห็นข้างหน้าเช่นกัน ก็ชนไปยังมายมิ้นท์เช่นนี้

“ระวัง!” เปปเปอร์ลูกตาหดทันที เตือนสติเสียงเคร่งขรึมเฉียบขาด。

มายมิ้นท์สงสัยงงงวยเต็มใบหน้า ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น

จนถึงวินาทีถัดมา หลังของเธอถูกของอะไรชนอย่างรุนแรงหนึ่งที ร่างกายพุ่งไปยังข้างหน้า

ข้างหน้าเธอ ก็เป็นเปปเปอร์พอดี

“คุณหลบไป!” มายมิ้นท์ตื่นตระหนกตกใจเต็มใบหน้าร้องตะโกนบอกกับเปปเปอร์

แต่เปปเปอร์ดูเหมือนไม่ได้ยิน ไม่หลบไม่หนี

ถ้าไม่ใช่สีหน้าที่อยู่บนใบหน้าเขาไม่แตกต่างกันกับยามปกติ มายมิ้นท์ล้วนคิดว่าเขาจะตกใจจนอึ้งแล้ว ดังนั้นจึงไม่ขยับ

“อู้……” มายมิ้นท์พุ่งเข้าไปในอ้อมอกของเปปเปอร์

เปปเปอร์กอดเธอไว้อย่างแน่น

เพียงแค่ระดับแรงที่เธอพุ่งเข้ามาแรงไปหน่อย ชนจนเขาถอยไปยังข้างหลังเช่นกัน

ถอยไปหลายก้าวต่อๆกัน จนหลังชนฝาผนังจึงหยุดลงมา

มายมิ้นท์โล่งอกไปที รีบออกจากหน้าอกของเปปเปอร์ “คุณไม่เป็นไรนะ?”

เปปเปอร์ส่ายหัวนิดๆ เสียงแหบเล็กน้อย “ไม่เป็นไร”

“เสียงคุณทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วที่งดงามอยู่ “ได้รับบาดเจ็บแล้วใช่หรือไม่ล่ะ?”

ลูกกระเดือกเปปเปอร์ลื่นไหลนิดๆหนึ่งที่ ไม่ได้ตอบกลับ สายตามีความไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย เคลื่อนย้ายไปที่อื่น ไม่ไปมองเธอ แอบสงบหัวใจที่เต้นอย่างรวดเร็วลง

พอเขาเห็นเธอ ก็นึกถึงความรู้สึกอ่อนนุ่มอยู่บนหน้าอกเธอที่ชนไปยังหน้าอกเขา

มายมิ้นท์เห็นเปปเปอร์ไม่พูด คิดว่าเขาได้รับบาดเจ็บแล้วจริงๆ ในใจตื่นตะลึง ตามองไปยังข้างหลังเขาเรื่อยๆ “ชนโดนจุดที่ครั้งก่อนถูกลูกบาสเกตบอลกระทบนั่นใช่หรือไม่ล่ะ?”

“ไม่มี ที่นั่นหายแล้ว” เปปเปอร์คืนสู่จังหวะการเต้นของหัวใจที่เป็นปกติ นี่จึงหมุนสายตากลับมา จ้องมองความตื่นเต้นที่แว็บผ่านนัยน์ตาของมายมิ้นท์ สายตาสว่างขึ้นนิดๆ เสียงมีความนุ่มนวลเล็กน้อยตอบกลับ

เธอเป็นห่วงเขาอยู่เหรอ?

ดูแล้วเธอก็ไม่เหมือนอย่างที่ตัวเธอเองพูดแบบนั้นจริงๆ ไม่มีความรู้สึกต่อเขาแล้วเหรอ

ไม่รู้ทำไม พอนึกถึงสิ่งนี้ ในใจเปปเปอร์มีความสุขเล็กน้อยอย่างประหลาดมาก

มายมิ้นท์พินิจพิเคราะห์เปปเปอร์ไปสักพักหลายรอบ แน่ใจว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ โล่งอกไปที “งั้นก็ดีแล้ว”

ไม่ว่ายังไง เขาก็เพื่อที่จะยับยั้งเธอจึงชนฝาผนังล่ะ

ถ้าเขาได้รับบาดเจ็บ ในใจเธอจะเป็นทุกข์

ในเวลานี้ คนที่ใส่ชุดทำงานสีเหลืองคนหนึ่งความรู้สึกผิดและเสียใจเต็มอกเดินเข้ามา โค้งคำนับกล่าวขอโทษต่อๆกันกับคนทั้งสอง “ขอโทษๆ ผมไม่ได้ตั้งใจชนพวกคุณ ผมไม่เห็นว่าข้างหน้ามีคน พวกคุณไม่ได้รับบาดเจ็บนะ?”

คนทั้งสองนี้สวมใส่เสื้อผ้าที่ดีขนาดนี้ พอเห็นก็รู้ว่าเป็นคนมีเงิน

ถ้าหากพวกเขาได้รับบาดเจ็บแล้ว เงินเดือนเขาล้วนไม่พอที่จะชดใช้

มายมิ้นท์โบกมือแล้วโบกมืออีก “ไม่เป็นไร พวกเราไม่ได้รับบาดเจ็บ คุณไปเถอะ”

พนักงานมีความประหลาดใจเล็กน้อย “คุณผู้หญิงไม่โทษผมเหรอ?”

มายมิ้นท์ยิ้มหนึ่งที “คุณก็บอกแล้วว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ อีกทั้งฉันยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์เอง ขวางทางคุณไว้ ดังนั้นโทษคุณทำไมล่ะ ไปเถอะ”