รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 115

“อะไรนะ!?” มายมิ้นท์ตื่นตระหนกตกใจ

เธอรู้ว่าส้มเปรี้ยวย่อมไม่ดีกับตนเองแน่นอน

แต่นึกไม่ถึง ส้มเปรี้ยวกลับกลายเป็นจะให้เธอไปตาย

“คุณอยากฆ่าฉันเหรอ?” มายมิ้นท์จับมือถือไว้อย่างแน่น ตั้งใจเพิ่มเสียงขึ้น

หลังจากเปปเปอร์ได้ยิน สีหน้าดูแย่มาก พอลงจากรถก็รีบวิ่งไปยังตึกผู้ป่วยใน คลื่นโหมซัดสาดในใจอย่างบ้าคลั่ง ไม่สามารถสงบได้

ส้มเปรี้ยวเธอ กลับกลายเป็นอยากจะลงมือฆ่ามายมิ้นท์!

นัยน์ตาส้มเปรี้ยวคาบแสงที่ทำให้ให้คนขวัญอ่อนอยู่ “คุณมายมิ้นท์ คำว่าฆ่าคนแบบนี้ จะพูดซี้ซั่วได้ยังไง ความตายของคุณคือคุณตกลงไปเองเป็นอุบัติเหตุ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนะ”

พูดอยู่ เธอประชิดใกล้กับมายมิ้นท์

ตลอดเวลาเธอล้วนไม่ได้ละทิ้งความคิดที่จะทำให้มายมิ้นท์หายสาบสูญโดยสิ้นเชิง แต่หลังจากสกีรีสอร์ต ก็หาโอกาสลงมือไม่ได้

ตอนนี้พบเห็นว่ามายมิ้นท์อาจจะตั้งครรภ์แล้ว ดังนั้นเธอก็ไม่สามารถทนอีกต่อไปได้ จะต้องจัดการมายมิ้นท์กับลูกนอกสมรสคนนั้นก่อนที่การตั้งครรภ์ของมายมิ้นท์จะเปิดเผย ไม่งั้นทั้งหมดล้วนจบเลย

ส้มเปรี้ยวจับไหล่ของมายมิ้นท์ไว้ ยิ้มจนความโหดเหี้ยมเต็มใบหน้าผลักมายมิ้นท์ไปยังบันได

พละกำลังเธอแรงมาก มายมิ้นท์สวมใส่รองเท้าส้นสูง ถูกเธอผลักจนถอยหลังไปเรื่อยๆ ไม่นานก็ถึงบันไดแล้ว

“ลงไปเถอะ” มือทั้งสองของส้มเปรี้ยวออกแรงหนึ่งที ผลักมายมิ้นท์ไปยังข้างหลัง

มายมิ้นท์ถูกเธอผลักลงบันไดทั้งตัว

ส้มเปรี้ยวยืนอยู่ข้างบนสุด จ้องมองความตื่นตระหนกหวาดกลัวที่อยู่บนใบหน้ามายมิ้นท์ ยิ้มอยู่โบกมือแล้วโบกมืออีก “จากกันตลอดไปเลย!”

บันไดที่สูงขนาดนี้ เธอเชื่อว่ามายมิ้นท์ตกลงไปต้องตายเด็ดขาด

ถึงแม้ว่าไม่ตาย เธอก็สามารถซ้ำให้ตายอีกได้

จากนั้นก็อยู่ตอนที่มายมิ้นท์ใกล้จะกลิ้งถึงบันไดขั้นล่างสุด มีเงากายหนึ่งอยู่ดีๆพุ่งขึ้นมาจากบันไดล่างสุด กางแขนออกมารับมายมิ้นท์ไว้

แรงกระแทกที่รุนแรง ชนจนผู้ชายล้มลงกับพื้น หลังชนไปยังฝาผนังอย่างรุนแรง เจ็บจนใบหน้าหล่อของเขาบิดเบี้ยวทันที เหงื่อบนหน้าผากล้วนออกมาแล้ว

และมายมิ้นท์ก็ไม่ดีไปถึงไหนเช่นกัน แขนกับขาเจ็บจนชา แม้แต่ท้องก็เจ็บขึ้นมาแล้วด้วย

แต่โชคดีชีวิตรักษาไว้ได้!

ข้างบนสุด เดิมทีส้มเปรี้ยวยังเฝ้ารอคอยภาพที่มายมิ้นท์ตายคาที่ แต่ภาพนี้รอยังไม่ถึง กลับรอได้ถึงฉากที่มายมิ้นท์ถูกช่วย

อีกทั้งสิ่งที่ทำให้เธอไม่กล้าเชื่อที่สุด คนที่ช่วยมายมิ้นท์ยังเป็นเปปเปอร์อีก!

ส้มเปรี้ยวสีหน้าซีดแล้ว นัยน์ตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

ทำไมเปปเปอร์อยู่ที่นี่ล่ะ?

ข้างล่าง เปปเปอร์ฝืนอดทนความเจ็บปวดรุนแรงที่หลังอยู่ พยุงมายมิ้นท์ขึ้นมา เสียงกดดันความเจ็บปวดอยู่ถามว่า “ไม่เป็นไรนะ?”

ตั้งแต่วินาทีนั้นที่มายมิ้นท์ถูกเขากอดอยู่ในอ้อมอกเมื่อกี้ ก็ผ่านกลิ่นน้ำหอมที่อยู่บนกายเขารู้ว่าเป็นเขาแล้วและไม่ประหลาดใจด้วย อุ้มท้องไว้ส่ายหัวนิดๆ เสียงไม่สงบสุขมากเหมือนกัน แฝงไว้ด้วยความตื่นตระหนกตกใจขวัญหายยังไม่ได้สงบลงกับสั่นระริกหลายส่วน “ไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรก็พอแล้ว” เปปเปอร์โล่งอกไปทีเล็กน้อย ในน้ำเสียงปะปนด้วยความรู้สึกโชคดีที่ไม่ปิดบังอยู่สักนิด

พอนึกถึงว่าตนเองสายไปก้าวหนึ่ง มายมิ้นท์ก็จะไม่มีชีวิต ในใจเขาก็มีความหวาดกลัวขนาดใหญ่เกิดขึ้นมา ทำให้เขาไม่สามารถรับได้

โชคดี โชคดีเขามาทัน

“คุณล่ะ คุณไม่เป็นไรนะ?” มายมิ้นท์รีบจ้องมองเปปเปอร์ถามอยู่

เขาช่วยเธออีกแล้ว

สายตาเปปเปอร์แวววาวเล็กน้อย “ไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรจริงเหรอ?” มายมิ้นท์มีความไม่เชื่อเล็กน้อย

เมื่อกี้เธอดูเหมือนได้ยินเสียงร้องที่เจ็บปวดของเขา

เพียงแค่เวลานั้นเธออยู่ภายใต้สภาพที่ตื่นตระหนกตกใจสุดขีด ก็ได้ยินไม่ชัดเช่นกัน

“ไม่เป็นไรจริงๆ” เปปเปอร์พยายามไม่ไปสนใจความเจ็บปวดที่ร้อนเจ็บอยู่ข้างหลัง เสียงตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ

ข้างบนส้มเปรี้ยวจ้องมองทั้งสองทักทายกันและกัน ก็สนใจถึงความอิจฉาริษยาไม่ได้แล้วด้วย คิดจะแอบออกไป

เห็นกับตาว่าเธอขยับไปถึงประตูทางออกแล้ว ทันใดนั้นก็สามารถออกจากที่นี่ได้แล้ว เสียงเย็นเยือกของเปปเปอร์ดังขึ้นจากข้างหลังเธอ “หยุด!”

ร่างกายส้มเปรี้ยวแข็งทื่อทันที โดยจิตใต้สำนึกหยุดลงมา