รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 116

คาดไม่ถึงจริงๆว่า ส้มเปรี้ยวจะไร้ยางขนาดนี้

ไม่นึกเลยว่าขนาดแกล้งเป็นลมเรื่องไร้ขีดจำกัดแบบนี้ ก็ทำออกมาได้

“ประธานเปปเปอร์ ฉันคิดว่าคุณส้มเปรี้ยวจะฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้แล้ว”มายมิ้นท์กอดอก และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาไม่แยแส

เมื่อส้มเปรี้ยวที่อยู่ในอ้อมแขนของเปปเปอร์ได้ยินแบบนี้ มือข้างหนึ่งที่พาดอยู่ในกลางอากาศก็อดไม่ได้ที่จะกำแน่นหนึ่งที

หมายความว่ายังไง

มายมิ้นท์คงจะไม่ใช่ค้นพบว่าเธอกำลังแกล้งเป็นลมนะ?

เปปเปอร์ก็เข้าใจความหมายแฝงที่อยู่ในคำพูดของมายมิ้นท์ ก็ก้มหน้าลงสายตาก็สำรวจส้มเปรี้ยวไม่กี่วินาที

หลังจากที่เห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง“คุณมีวิธีอะไรบ้าง?”

มายมิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย“ง่ายดายมาก คุณปล่อยมือก็ได้แล้ว ตราบใดที่คนไม่ได้เป็นลมไปจริงๆ ล้มลงบนพื้นก็คงจะไม่มีการตอบสนองอย่างแน่นอน ไม่เชื่อคุณก็ลองดู”

หัวใจของส้มเปรี้ยวตื่นตระหนกและเต้นขึ้นมา

ไม่นึกเลยว่ามายมิ้นท์จะคิดหาวิธีแบบนี้มาบีบคั้นตัวของเธอให้ฟื้นขึ้นมา

โหดร้ายมากจริงๆ!

เปปเปอร์ขมวดคิ้วแน่น“นี่มันวิธีอะไรกันเนี่ย เธอเคยคิดบ้างมั้ยว่า ถ้าหากส้มเปรี้ยวเป็นลมจริงๆ เธอจะล้มกระแทกได้รับบาดเจ็บ”

ส้มเปรี้ยวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ดีมาก

เปปเปอร์ไม่ฟังมายมิ้นท์

สายตาของมายมิ้นท์กวาดมองไปทางคิ้วที่ค่อยๆเหยียดยาวของส้มเปรี้ยว ในใจก็แสยะยิ้ม“ในเมื่อประธานเปปเปอร์ไม่อยากทำแบบนี้ งั้นก็เปลี่ยนวิธีเถอะ”

“วิธีอะไร?”เปปเปอร์ก็ถามอีก

ส้มเปรี้ยวก็ฟังอย่างเงียบๆ

“คุณก็จะรู้เร็วๆนี้”มายมิ้นท์ยิ้มอย่างชั่วร้าย หยิบโทรศัพท์ออกมากดไม่กี่ที ต่อจากนั้นก็ไปที่ข้างหน้าของทั้งสองคน

เมื่อส้มเปรี้ยวได้ยินเสียงฝีเท้า ในใจก็ตื่นตระหนกไม่ไหว

ผู้หญิงอย่างมายมิ้นท์คนนี้ ต้องการทำอะไรกับเธอกันแน่?

แต่ไม่ว่ามายมิ้นท์จะทำอะไร เธอก็จะต้องอดทนไว้ ไม่มีทางเปิดเผยโดยเด็ดขาด

มายมิ้นท์เดินไปถึงตรงหน้าของส้มเปรี้ยว อยู่ภายใต้การจ้องมองที่น่าสงสัยของเปปเปอร์ เอาโทรศัพท์วางไว้ที่ข้างหูของส้มเปรี้ยว ต่อจากนั้นก็กดเล่นบนหน้าจอ

ตุ้ม!

เสียงฆ้องขนาดใหญ่ดังขึ้น

เปปเปอร์ก็ตกใจมากจนร่างกายเกร็งขึ้นมา เกือบที่จะโยนส้มเปรี้ยวออกไป

โชคดีที่เขาจำได้เสมอว่าตัวเองอุ้มคนอยู่ ถึงได้หลีกเลี่ยงผลที่ตามมาทีหลังแบบนั้น

สิ่งที่ทำให้มายมิ้นท์ประหลาดใจก็คือ เปปเปอร์ก็ตกใจ แต่ส้มเปรี้ยวกลับนิ่งไม่ขยับแม้แต่น้อย ยังคงหลับตานอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา เหมือนราวกับหมดสติไปจริงๆ

มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ถ้าคนธรรมดาแกล้งเป็นลม เมื่อได้ยินเสียงนี้ คงจะตกใจตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน

แต่ส้มเปรี้ยวกลับสามารถที่จะทนได้ จะเห็นได้ว่ามายมิ้นท์ใช้ความมุ่งมั่นมากแค่ไหน

โหดร้ายมากขนาดนี้ รอบนี้เธอเป็นคนแพ้แล้ว

“ขอโทษด้วยประธานเปเปอร์ ดูเหมือนว่าฉันจะเดาผิดแล้ว คุณส้มเปรี้ยวเป็นลมจริงๆ”มายมิ้นท์เก็บโทรศัพท์ และพูดด้วยรอยยิ้ม

ส้มเปรี้ยวถูกกระทำขนาดนี้ก็ไม่ฟื้นมา เธอทรมานอีกก็ไม่มีความหมาย แต่กลับจะเหมือนกับว่าตัวเองสร้างปัญหาอย่างไม่สมเหตุสมผล

แจ้งตำรวจ ในมือของเธอมีบันทึก แจ้งเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ได้ขาดเวลานี้

เมื่อส้มเปรี้ยวได้ยินคำพูดของมายมิ้นท์ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันที

ดูเหมือนว่ามายมิ้นท์จะไม่บีบคั้นให้เธอฟื้นขึ้นมาแล้ว