รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 122

เขาก็ถือว่ามองออกมาแล้ว กลอุบายเล็กน้อยที่เปิดเผยไม่ได้ ไม่เพียงพอที่จะทำลายมายมิ้นท์จริงๆ นับประสาอะไรกับเบื้องหลังของมายมิ้นท์ยังมีชายเจ้าเล่ห์ปริศนาที่คาดเดาไม่ได้

ต้องการทำลายมายมิ้นท์ ก็จำเป็นต้องดึงชายเจ้าเล่ห์ออกมาก่อน และเรื่องราวนี้ เร่งรีบไม่ได้ ทำได้เพียงมาช้าๆ

ส้มเปรี้ยวไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้า ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ในเวลานี้ ประตูห้องสอบสวนก็เปิดออก

เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาพร้อมกับมายมิ้นท์

สายตาของมายมิ้นท์กวาดมองไปที่ครอบครัวทั้งสามคนอย่างเยือกเย็น และพูดอย่างเย้ยหยัน “ที่แท้ประธานเยี่ยมบุญและคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็อยู่ด้วยเหรอ”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เชิดหน้าไปทางอื่น ไม่ได้สนใจ

เยี่ยมบุญกลับทำเสียงหึ แต่ไม่ได้พูดอะไร

มีเพียงส้มเปรี้ยวเท่านั้นที่มองดูมายมิ้นท์ร้องไห้ร่ายรำ“คุณมายมิ้นท์ ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะผลักคุณตกบันไดจริงๆ ฉันเพียงแค่……”

“เพียงเป็นโรคหลายบุคลิกเหรอ?”มายมิ้นท์กระตุกริมฝีปากเยาะเย้ย

ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปาก“ที่แท้คุณมายมิ้นท์ก็รู้แล้ว”

มายมิ้นท์ตอบอือคำหนึ่ง หรี่ตาจ้องมองดูเธอ“เธอเป็นโรคหลายบุคลิกจริงๆเหรอ?”

“จริงสิ ฉันก็เพิ่งรู้”ส้มเปรี้ยวพยักหน้าอย่างหวาดกลัว เหมือนราวกับว่ากลัวโรคหลายบุคลิกของตัวเองมาก

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กอดเธออย่างปวดใจ“ส้มเปรี้ยว ลูกเป็นโรคหลายบุคลิก ทำไมไม่บอกพ่อแม่ล่ะ?”

“นั่นนะสิ”เยี่ยมบุญยังมองดูเธออย่างจริงจัง

ส้มเปรี้ยวจับมือทั้งสองคนไว้“เพราะว่าหนูไม่อยากทำให้พ่อแม่เป็นห่วงค่ะ”

“เด็กอย่างลูกนี่……”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถอนหายใจ

มายมิ้นท์มองดูครอบครัวทั้งสามคน ในแววตาก็ประกายสะท้อนด้วยความโหยหาเล็กน้อย

กาลครั้งหนึ่ง เธอก็มีพ่อแม่ที่รักเธอมากขนาดนี้

แต่ว่าทั้งหมดนี้ ก็ตามเหตุการณ์เมื่อหกปีที่แล้ว ก็กลายเป็นสลายหายไป

“เอาล่ะ”มายมิ้นท์ก็กอดอก และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ฉันไม่รู้ว่าโรคหลายบุคลิกของคุณมายมิ้นท์แกล้งหรือว่าเป็นจริงกันแน่ ถ้าหากเป็นจริง งั้นก็ถือว่าฉันไม่ได้พูด แต่ถ้าหากเป็นเรื่องโกหก ฉันขอให้คุณเป็นโรคหลายบุคลิกจริงๆ”

สีหน้าของส้มเปรี้ยวแข็งทื่อ ต่อจากนั้นก็มองดูเธอด้วยความตกใจ“คุณมายมิ้นท์ คุณ……”

“ผู้หญิงอย่างเธอ ทำไมใจร้ายขนาดนี้ ไม่นึกว่าจะสาปแช่งส้มเปรี้ยว!”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ชี้ไปที่มายมิ้นท์อย่างโกรธจนสั่นเทา

เยี่ยมบุญก็มองดูมายมิ้นท์ด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ

มายมิ้นท์กางมือทั้งสองทำท่าทางก็ไม่รู้สินะ“ฉันบอกแล้วว่า ถ้าหากเป็นเรื่องโกหก ลูกสาวของคุณถึงจะเป็นโรคหลายบุคลิกจริง ในเมื่อลูกสาวของคุณเป็นจริง งั้นคำพูดนี้ของฉันก็ย่อมไม่มีประโยชน์ ดังนั้นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย”

“เธอ……”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์สำลัก

เยี่ยมบุญตบมือของเธอ ต่อจากนั้นหรี่ตาจ้องมองมายมิ้นท์“สาวน้อย ยังคงพูดจาฉะฉาน”

มายมิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย“ประธานเยี่ยมบุญชมเกินไปแล้วค่ะ”

เยี่ยมบุญทำเสียงหึ และไม่พูดอะไร

สายตาของมายมิ้นท์มองไปที่บนตัวของส้มเปรี้ยว“คุณส้มเปรี้ยว ฉันไม่มีบันทึกแล้ว คุณดีใจมากใช่มั้ย?”

“หา?”ส้มเปรี้ยวกะพริบตาอย่างไม่รู้อะไรเลย ราวกับว่าเพิ่งจะดึงสติกลับมาว่าหมายความว่าอะไร และอ้าปากด้วยความประหลาดใจ “คุณมายมิ้นท์ คุณคงจะไม่ใช่ว่าสงสัยฉันนะ?”

“รู้ว่าฉันมีบันทึก ก็มีแค่พวกเราสามคน ฉันถามเปปเปอร์แล้ว เขาไม่ได้ลงมือ ดังนั้นคนที่จะลงมือ ก็มีแค่คุณแล้ว”มายมิ้นท์มองสำรวจเธออย่างละเอียด

ส้มเปรี้ยวโบกมืออย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ได้ทำนะ ไม่ใช่ฉัน ฉันบอกแล้วว่า ฉันติดคุกได้ เพื่อรับผิดชอบต่อการกระทำของฉัน ดังนั้นฉันจะแย่งบันทึกไปได้ยังไง?”

“แย่ง?”มายมิ้นท์กระตุกมุมปากขึ้น “คุณส้มเปรี้ยว นี่คุณกำลังสารภาพออกมาโดยไม่ต้องบังคับ ฉันพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าบันทึกถูกแย่งไป?”

สีหน้าของส้มเปรี้ยวก็เปลี่ยนไป ถึงได้รับรู้ว่า ตัวเองเผลอหลุดปากพูดไป

“ฉัน……ฉัน……”มือทั้งของเธอประสานเข้าหากันอย่างประหม่า

เมื่อมายมิ้นท์เห็นเช่นนี้ ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม“พูดยังน่าฟังกว่าร้อง คุณส้มเปรี้ยวไม่อยากติดคุก ก็พูดตรงๆ บางทีฉันอาจจะมองคุณสูงเล็กน้อย ผลลัพธ์ล่ะ จอมปลอมจริงๆ!”

เหลือบมองส้มเปรี้ยวแวบหนึ่งอย่างเยือกเย็น มายมิ้นท์ก็หันหลังเดินออกไป

สีหน้าของส้มเปรี้ยวดูไม่ดีจนต้องก้มหน้าลง และไม่ได้ตอบอะไร

“สามี มองอะไร?”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เห็นเยี่ยมบุญจ้องมองไปทางที่มายมิ้นท์จากไป อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เยี่ยมบุญลังเลตัดสินใจไม่ได้ไม่กี่วินาที“ไม่มีอะไร ผมแค่รู้สึกว่าใบหน้าของมายมิ้นท์ ค่อนข้างคล้ายกับของคุณแม่”