รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 121

“ไม่ได้เป็นอะไร”มายมิ้นท์หลับตา และตอบกลับอย่างราบเรียบ

เมื่อเปปเปอร์เห็นว่าเธอไม่ยอมพูด เม้มริมฝีปากบางไม่พอใจอย่างเย็นชาเล็กน้อย ต่อจากนั้นยื่นมือไปที่หน้าต่าง

“คุณทำอะไรนะ!?”มายมิ้นท์มองดูเขาด้วยสีหน้าที่ตกใจ

เปปเปอร์ไม่ได้ตอบ มือลงไป เปิดล็อกของประตูรถ ต่อจากนั้นในเวลาเดียวกันก็เปิดประตูด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

“คุณ……”

“ออกมา”เปปเปอร์สั่งเสียงเข้ม

มายมิ้นท์อยู่ในรถไม่ขยับ“คุณให้ฉันออกมาฉันก็ออกมาเหรอ ทำไมฉันต้องฟังคุณด้วย? คุณต้องการทำอะไรกันแน่!?”

“เธอนั่งข้างหลัง ฉันจะส่งเธอไปโรงพยาบาล”เปปเปอร์ตอบ

ดวงตาของมายมิ้นท์กะพริบ จากนั้นก็หันหน้าหนี “ไม่ต้อง ฉันไปเอง คุณไม่จำเป็นต้องไปส่ง”

“เธอคิดว่าตอนนี้เธอยังสามารถขับรถได้อีกเหรอ?”เปปเปอร์มองดูสีหน้าซีดเซียวของเธอ และเหงื่อบนหน้าผากก็ไหลออกมา พูดอย่างเยือกเย็น

ผู้หญิงคนนี้ ให้ความสำคัญกับร่างกายของตัวเองบ้างหรือเปล่า?

มายมิ้นท์กุมท้องแสยะยิ้ม“ฉันจะขับรถได้หรือไม่ได้ เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณเป็นอะไรกับฉันเหรอ?”

เปปเปอร์นิ่งอึ้งไป ไม่สามารถที่จะตอบคำพูดนี้ของเธอได้

เพราะเขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอจริงๆ มีเพียงความสัมพันธ์เดียวก็คืออดีตสามี

และการที่จะบอกว่าเป็นอดีตสามี อันที่จริงก็เป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องเลยสักนิด

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เปปเปอร์มองลงไป ในใจก็ค่อนข้างไม่พอใจอย่างอธิบายไม่ถูก“ต่อให้ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ แต่สภาพตอนนี้ของเธอ คนแปลกหน้าก็ไม่มีทางทิ้งเธอไว้โดยไม่สนใจ”

“ประธานเปปเปอร์พูดตลกแล้ว ถ้าหากเป็นคนแปลกหน้าจริงๆ งั้นให้เขาส่งฉันไป ฉันไม่มีทางปฏิเสธ แต่ว่าตอนนี้คนที่จะส่งฉันไปคือคุณนะประธานเปปเปอร์ งั้นฉันก็ไม่ต้องการแล้ว คุณดูแลคุณส้มเปรี้ยวของคุณให้ดีเถอะ”มายมิ้นท์เบะปาก ใช้แรงผลักเขาออกไป และปิดประตูรถ

สีหน้าของเปปเปอร์หม่นหมองราวกับหมึกดำ ในใจก็ไม่พอมากขึ้น

เธอยินยอมให้คนแปลกหน้าไปส่ง แต่ก็ไม่ยอมให้เขาไปส่ง

เขาก็ทำให้เธอเกลียดชังขนาดนี้เลยเหรอ?

“อ้อใช่แล้ว”ขณะที่มายมิ้นท์เตรียมตัวกำลังจะขับรถออกไป จู่ๆเธอก็นึกอะไรบางอย่างออก สีหน้าท่าทางค่อนข้างไม่ดี“ประธานเปปเปอร์ กระเป๋าของฉันเพิ่งจะถูกคนขับมอเตอร์ไซค์แย่งไปแล้ว”

“แย่งไปเหรอ?”เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

ดังนั้น เมื่อกี้นี้เธอกำลังไล่ตามมอเตอร์ไซค์เหรอ?

“ถูกต้อง”มายมิ้นท์พยักหน้า สำรวจดูเขา“ในกระเป๋าของฉันมีโทรศัพท์อยู่ ในโทรศัพท์มีบันทึกที่ส้มเปรี้ยวผลักฉันตกบันได กระเป๋าของฉันบังเอิญขนาดนี้ ถูกแย่งไปก่อนหน้าที่ฉันกำลังจะเข้าไปที่สถานีตำรวจยื่นหลักฐาน เห็นได้ชัดมาก คนที่แย่งกระเป๋าของฉันไม่ได้เพื่อเงิน แต่เพื่อแย่งบันทึกไป ประธานเปปเปอร์ เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณหรือเปล่า?”

เปปเปอร์เข้าใจความหมายในคำพูดนี้ของเธอ เม้มริมฝีปากบาง“เธอสงสัยว่าฉันให้คนแย่งกระเป๋าไปเหรอ?”

มายมิ้นท์ไม่ปริปากพูดว่าใช่หรือไม่ใช่“คุณไม่ให้ฉันแจ้งตำรวจไม่ใช่เหรอ จะปกป้องส้มเปรี้ยวไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นคุณน่าสงสัยมาก ยิ่งไปกว่านั้นรู้ว่าฉันมีบันทึก มีเพียงพวกเราสามคนเท่านั้น ดังนั้นไม่ใช่คุณ ก็คือส้มเปรี้ยว ก็ต้องเป็นหนึ่งในพวกคุณ”

“ไม่ใช่ฉัน”เปปเปอร์กำหมัดแน่นแล้วตอบ

เขายังไม่ถึงขนาดต้องใช้วิธีการเอาบันทึกไปอย่างนี้ ถึงจะสามารถปกป้องส้มเปรี้ยวได้

มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน“งั้นก็คือคุณส้มเปรี้ยวแล้ว”

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย อยากจะบอกว่าไม่แน่ก็ใช่ส้มเปรี้ยว

แต่คำพูดถึงริมฝีปาก แต่ยังไงก็กลับพูดไม่ออก

เพราะว่ามายมิ้นท์พูดแล้ว รู้ว่ามีบันทึก ก็มีแค่พวกเขาสามคน ไม่ใช่เขา ก็เป็นส้มเปรี้ยวเท่านั้น

เพียงแต่ไม่รู้ว่า เป็นบุคลิกหลักของส้มเปรี้ยว หรือว่าบุคลิกย่อยของส้มเปรี้ยว

“ประธานเปปเปอร์กำลังคิดอะไร!?”มายมิ้นท์หรี่ตามองเปปเปอร์

เปปเปอร์มองลงไป“ไม่มีอะไร”

มายมิ้นท์ยิ้มเยาะเย้ย“ประธานเปปเปอร์ ฉันสงสัยมาก ทั้งๆที่ตอนนั้นคุณเห็นด้วยมากที่ฉันจะแจ้งตำรวจ แต่ทำไมหลังจากผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงก็เปลี่ยนใจอย่างกะทันหัน คุณสามารถอธิบายให้ฉันหน่อยได้หรือเปล่า?”