รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 13

มายมิ้นท์ค่อนข้างแปลกใจ

เปปเปอร์ก็นับว่าเป็นคนมีพรสวรรค์ ตระกูลนวบดินทร์ก็เป็นครอบครัวมั่งคั่ง ทำไมพิศมัยถึงได้เหมือนกับหญิงชนบทไร้การศึกษาเช่นนี้?

ริมฝีปากของเธอกระตุก “รบกวนคุณช่วยทำความเข้าใจด้วย ฉันกับลูกชายของคุณหย่ากันแล้ว อีกอย่าง ฉันไม่ได้เอาเงินของตระกูลนวบดินทร์ของพวกคุณไปสักบาทเดียว”

“แกพูดเหลวไหล!” พิศมัยไม่เชื่อคำพูดโกหกของเธอ ดูท่าทางไม่ยอมปล่อยไป “คนจนอย่างแกจะเอาเงินที่ไหนมาสถานที่ไฮเอนด์แบบนี้? ถ้าไม่ได้เอาเงินลูกชายของฉันไป ฉันจะบอกแกให้นะมายมิ้นท์ ถึงตอนนี้แกจะคุกเข่าขอโทษฉัน ฉันก็ไม่ยกโทษให้แก!”

คุกเข่าขอโทษ?

มายมิ้นท์โกรธจนหัวเราะออกมา

พิศมัยผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมคนนี้ สมองไม่เคยปกติ

ไม่คู่ควรให้เธอเสียเวลา หันตัวจะเดินจากไป

แต่พิศมัยที่ก่อเรื่องวุ่นวายจะยอมปล่อยเธอไปได้อย่างไร?

“ยังคิดจะหนีอีก!” พิศมัยเอื้อมมือไปยังเส้นผมตรงท้ายทอยด้านหลังของมายมิ้นท์

ลาเต้ที่เตรียมตัวอยู่ก่อนแล้วผลักพิศมัยออกไป ดึงมายมิ้นท์ปกป้องไว้ข้างหลัง

ลาเต้จงใจใช้แรงเล็กน้อย พิศมัยควบคุมไม่อยู่ล้มลงไปข้างหลัง เสียการทรงตัวหกคะเมนลงไป “ว๊าย คุณพระช่วย!”

เธอเงยหน้าขึ้นมาสบเข้ากับสายตารังเกียจของลาเต้ จึงนั่งลงกับพื้นร้องไห้โหวกเหวกเสียงดัง “ยังมีความยุติธรรมอยู่ไหม! ฉันเป็นคนแก่อายุตั้งเท่าไหร่ ไม่คิดว่าจะถูกไอ้เด็กนี้ทำร้ายได้! ฉันตายดีกว่า...”

ผู้คนรอบข้างยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้าจึงนำพาให้ผู้จัดการของที่นี่มา

พิศมัยรีบชี้ไปที่ลาเต้ ฟ้องผู้จัดการ “ไอ้สารเลวนี้ทำร้ายฉัน โอ๊ยเอวของฉัน...เจ็บสุดๆ ไปเลย...”

เธอคือลูกค้า VIP ของในร้านนี้ ใช้จ่ายเงินไปไม่น้อย ผู้จัดการนายเมฆจะต้องให้ความช่วยเหลือโดยปริยาย

เขากวาดตามองมายมิ้นท์และพวกเขาด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจัง เมื่อสายตามาอยู่ที่ร่างของราเม็ง ก็ช็อกไป

“เห้ย...”

คำพูดในส่วนท้ายถูกราเม็งขัดจังหวะ “เธอโกหก ไม่เชื่อคุณสามารถตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดได้”

เนื่องจากผู้จัดการนายเมฆผ่านเหตุการณ์มามากมาย นึกอะไรขึ้นได้ จู่ๆ ก็ดูเปลี่ยนไป พยักหน้าโค้งคำนับพร้อมกับรอยยิ้ม “ได้ครับๆ ผมจะไปตรวจกล้องวงจรปิด”

สำหรับการเปลี่ยนแปลงที่น่าประหลาดใจนี้ มายมิ้นท์ยิ่งสงสัยในตัวของราเม็งมากขึ้น