รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 134

“เลิกโวยวายได้แล้ว พ่อครัวไม่อยู่” ชาหวานโต้ตอบขณะเดินออกจากห้องครัว

ทามทอยมองหน้าเธอ “แล้วพ่อครัวไปไหนล่ะ?”

“ตอนบ่าย พ่อครัวออกไปซื้อของ แล้วยังไม่ได้กลับมา เมื่อกี้ฉันโทรไปถาม เขาบอกว่าระหว่างทางกลับเจอดินภูเขาสไลด์ ทำให้ติดอยู่ตรงนั้น ไม่สามารถกลับมาได้” ชาหวานยักไหล่

ปีโป้กะพริบตาปริบๆ “ถ้าอย่างนั้นมื้อค่ำของเราทำอย่างไรดีล่ะ?”

“ทำอะไรได้อีก นอกจากจัดการกันเอง เมื่อกี้ฉันเข้าไปดูในครัว มีวัตถุดิบครบทุกอย่าง” ชาหวานชี้ไปทางห้องครัว

ปีโป้โอดครวญ “พี่หมายความว่า ให้พวกเราทำอาหารกันเองเหรอ?”

“มีวิธีอื่นอีกเหรอ?” ชาหวานกลอกตาใส่เขา

มุมปากของทามทอยเผยอขึ้นเล็กน้อย “พวกเรามีใครทำอาหารเป็นไหม?”

เมื่อคำถามนี้หลุดออกไป ทุกคนก็เงียบลง

ผ่านไปชั่วครู่ นอกจากมายมิ้นท์ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างส่ายหน้าไม่หยุด บ่งบอกว่าทำไม่เป็น

ก็ไม่แปลก ทุกคนที่นี่ล้วนมาจากครอบครัวที่มีฐานะ มีคนคอยปรนนิบัติตั้งแต่เล็กจนโตกันทั้งนั้น ทำอาหารเป็นกันเสียที่ไหน

“จบกัน ดูเหมือนคืนนี้เราคงอดมื้อค่ำแน่ๆ” ทามทอยลูบหน้าท้องตัวเองแล้วพูดด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ

ชาหวานเหลือบมองไปทางเขา “เพราะคุณคนเดียว พาฉันมาถึงที่นี่ ทำให้ฉันไม่ได้กินข้าว”

ทามทอยเบ้ปาก “ใครจะรู้ว่าพ่อครัวโชคร้ายขนาดนี้ ยังมาเจอดินภูเขาสไลด์อีก”

“นั่นสิ” ชาหวานถอนหายใจ

ส้มเปรี้ยวดึงแขนเสื้อเปปเปอร์ “เปปเปอร์ ทำอย่างไรดี ฉันหิวมากเลย?”

เปปเปอร์ขยับริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนตอบว่า “น่าจะพอมีขนมอยู่บ้างนะ เราลองไปหาดูในครัว แล้วค่อยว่ากัน”

“ก็ต้องอย่างนั้นแหละ” ส้มเปรี้ยวพยักหน้า

ทั้งสองเดินเข้าไปในครัว

ปีโป้ไม่อยากอยู่ใกล้ส้มเปรี้ยว จึงไม่ได้เดินไปด้วย

ไม่นานนัก ทั้งสองก็เดินออกมา ด้วยมือที่ว่างเปล่า ไม่มีอะไรติดออกมาเลย

ลาเต้หัวเราะเยาะ “ไปหาขนมไม่ใช่เหรอ? แล้วขนมล่ะ?”

เปปเปอร์ทำหน้าเย็นชา ไม่ได้สนใจเขา

แต่ส้มเปรี้ยวกลับตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ในครัวไม่มีขนมเลยค่ะ”

“บ้าเอ๊ย ไม่มีแม้แต่ขนม ท่าทางพวกเราคงต้องหิวแบบนี้ทั้งคืนแน่ๆ เลย” ทามทอยกล่าวอย่างหดหู่

ลาเต้มองมายมิ้นท์ที่ยืนอยู่ข้างๆ “ที่รัก คุณหิวไหม?”

เปปเปอร์ได้ยินดังนั้น จึงหันไปมองมายมิ้นท์ด้วยแววตาที่แฝงความห่วงใยในแบบที่ยากจะสังเกตเห็น

แต่ส้มเปรี้ยวก็ยังรู้สึกได้ จึงกำมือแน่น

“นิดหน่อยค่ะ คุณล่ะ?” มายมิ้นท์พยักหน้า

ลาเต้ลูบหน้าท้องตัวเอง “ผมก็หิวแล้วครับ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปทำอาหารก่อนนะคะ” มายมิ้นท์กล่าว

นอกจากปีโป้และเปปเปอร์ ทุกคนต่างพากันรู้สึกทึ่ง

“ที่รัก คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?” ลาเต้ถามด้วยความประหลาดใจ

มายมิ้นท์ยังไม่ทันได้ตอบคำถาม ปีโป้ก็รีบตอบด้วยสายตาเป็นประกาย “พี่มายมิ้นท์ทำอาหารเป็น อร่อยด้วย”

“นายเคยกินเหรอ?” ลาเต้มองไปทางเขาอย่างไม่สบอารมณ์นัก

ปีโป้เชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอนครับ ผมกินมาตลอดหกปี แต่ดูท่าทางแปลกใจเรื่องที่พี่มายมิ้นท์ทำอาหารเป็นของพี่แล้วเนี่ย น่าจะยังไม่เคยกินอาหารฝีมือพี่มายมิ้นท์ล่ะสิ”

คำพูดนี้แทงใจดำของลาเต้

ลาเต้ทำหน้าบึ้งตึงไม่สนใจเขา หันมาจับมือของมายมิ้นท์ไว้ และพูดอย่างเจ็บปวดใจว่า “ไม่แปลกใจเลยที่ก่อนหน้านี้มือของคุณถึงได้หยาบกระด้างขนาดนั้น ที่แท้นอกจากทำงานบ้านแล้ว ยังต้องทำอาหารให้คนในตระกูลนวบดินทร์อีก ที่รัก คุณบ้าไปแล้วหรือไง?”

“ไม่เป็นไร มันผ่านมาแล้วค่ะ” มายมิ้นท์ตอบ ก่อนดึงมือตัวเองกลับมา

ลาเต้แค่นเสียงเย็นชา “แม้คุณคิดว่ามันผ่านไปแล้ว แต่ผมคิดว่ายัง คุณเองก็ถูกเลี้ยงอย่างโดนเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เล็กจนโต แต่หลังจากแต่งเข้าตระกูลนวบดินทร์แล้ว ทำไมถึงทำเป็นทุกอย่างทั้งซักผ้าทั้งทำอาหาร”