รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 138

เดิมทีชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกกระหายน้ำ แต่ก็ไม่รู้คิดอย่างไร จึงพยักหน้ารับ “ขอผมแก้วหนึ่ง”

มายมิ้นท์ตอบรับ แล้วหยิบแก้วขึ้นมาอีกใบเพื่อรินน้ำแล้วส่งให้เขา

“ขอบคุณครับ” เปปเปอร์รับแก้วน้ำไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ” มายมิ้นท์โบกมือเชิงแสดงออกว่าไม่ต้องเกรงใจ แล้วก็ก้มหน้าดื่มน้ำต่อ

เปปเปอร์ถือแก้วน้ำไว้แต่ไม่ได้ดื่ม แต่สายตามองมาที่เธอตลอด

หลังจากดื่มน้ำจนหมด มายมิ้นท์วางแก้วน้ำลง พลางจะเอ่ยปากให้กลับห้องได้แล้ว แต่แล้วก็ได้ยินเสียงร้องโครกครากมาเป็นพักๆ

เธอหันกลับไปมองตามเสียงอย่างอดไม่ได้ และเสียงร้องนั้นดังมาจากท้องของเปปเปอร์นั่นเอง

เปปเปอร์เองก็ไม่คิดว่าท้องตัวเองจะร้องขึ้นมาเวลานี้ สีหน้าที่ปกติแล้วมีเพียงความเฉยชา ทว่าได้แสดงออกถึงความเขินอายเป็นครั้งแรก

มายมิ้นท์เห็นดังนั้น จึงเม้มริมฝีปาก และกั้นหัวเราะไว้

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเปปเปอร์ตอนนี้ เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเห็นได้ง่ายนัก

“คือว่า...” ตอนนี้เปปเปอร์เริ่มขยับปาก และพูดออกมา

มายมิ้นท์มองไปที่เขา “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

“ช่วยทำอะไรให้กินหน่อยได้ไหม” เปปเปอร์ก้มหน้าลงแล้วถาม

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “ให้ฉันทำอาหารให้คุณ?”

“ครับ” เปปเปอร์พยักหน้าตอบ

เขาหิวจริงๆด้วย

มายมิ้นท์เม้มปาก ในใจรู้สึกสะใจเล็กน้อย

ตลอดหกปีที่ผ่านมา เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อจะได้ใจของเขา ถึงขนาดไปเรียนทำอาหาร แต่เขาไม่เคยสนใจ แม้แต่ชายตายังไม่ยอม

แต่ตอนนี้กลับเอ่ยปากขอให้เธอทำกับอาหารให้เขากิน ช่างน่าขำเสียจริง

เมื่อเห็นว่ามายมิ้นท์ไม่ตกปากรับคำสักที สีหน้าของเปปเปอร์เริ่มไม่ค่อยสู้ดีนัก ในใจเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่กลับพูดอย่างไม่ใส่ใจ “เธอก็ถือซะว่าฉันไม่ได้ขอก็แล้วกัน”

“ไม่ค่ะ ฉันจะทำให้คุณเอง” มายมิ้นท์เงยหน้ามองเขา

เปปเปอร์คาดไม่ถึง แล้วสบตาเธอด้วยความแปลกใจ “คุณตกลงเหรอ?”

มายมิ้นท์พยักหน้า “ก็ถือว่าแทนคำตอบที่คุณช่วยส่องทางเดินให้ฉัน ไปห้องครัวกันเถอะ”

เปปเปอร์เม้มริมฝีปาก ตอบรับทันที

เมื่อทั้งสองเดินมาถึงห้องครัว

มายมิ้นท์เปิดประตูตู้เย็นออก ในนั้นเหลือผักไม่กี่อย่าง เหลือเพียงผักใบเขียวเท่านั้น

เธอครุ่นคิดสักพัก แล้วหันหน้ามา

คาดไม่ถึงว่า เปปเปอร์กำลังยืนโค้งตัวลงอยู่ด้านหลัง เพื่อดูของในตู้เย็นพร้อมกับเธอ

และแล้วริมฝีปากของมายมิ้นท์ ก็แตะริมฝีปากของเปปเปอร์

ทั้งสองตกอยู่ในภวังค์ไปสักพัก

ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เปปเปอร์เป็นฝ่ายได้สติก่อน จึงถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วยืนตัวตรง ตามด้วยเสียงพูดที่แหบแห้ง “ขอโทษ”

เขาก็ไม่คาดคิด ว่าเธอจะหันหน้ากลับมากะทันหันแบบนั้น

แก้มของมายมิ้นท์แดงขึ้นเล็กน้อย เธอยกมือปิดริมฝีปาก และโต้กลับด้วยความรู้สึกเขินอาย “ไม่ใช่ความผิดของคุณ ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ”

เรื่องเกิดขึ้นเพราะเธอหันกลับมาถึงมาสัมผัสเขา

ชั่วขณะนั้น ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ห้องครัวที่กว้างใหญ่ทำให้รู้สึกเงียบเป็นพิเศษ จึงได้ยินแต่เสียงลมหายใจเข้าออก

ผ่านไปไม่นาน เปปเปอร์ก็ได้ขยับตัวทำลายบรรยากาศความเงียบสงัดที่เกิดขึ้น “เมื่อกี้คุณมีอะไรจะถามผมเหรอ?”

มายมิ้นท์ก็เข้าใจดีว่าเขาต้องการแก้สถานการณ์เขินอายที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ จึงไม่นิ่งเงียบอีกต่อไป เธอพยักหน้าตอบไปว่า “ฉันอยากจะบอกว่า อาหารในตู้เย็นไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันทำเส้นบะหมี่ให้กินได้ไหม”

“ได้สิครับ” เปปเปอร์รับคำทันที

มายมิ้นท์ได้หยิบผักออกมากำนึง แล้วเดินไปทางซิงค์ล้างจาน

เปปเปอร์ก็เดินตามหลังมาติดๆ เพื่อส่องทางให้เธอ

ไม่นาน บะหมี่หนึ่งชามก็พร้อมเสริฟ

ทั้งสองเดินมาที่ห้องอาหาร