รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 147
สรุปบท บทที่ 147 ชอบกินมะม่วง: รักหวานอมเปรี้ยว
ตอน บทที่ 147 ชอบกินมะม่วง จาก รักหวานอมเปรี้ยว – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 147 ชอบกินมะม่วง คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ รักหวานอมเปรี้ยว ที่เขียนโดย สายฝน เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตั้งแต่ที่เธอถูกงูกัดในตอนกลางวัน หลังจากที่ตื่นขึ้นมา เขาไม่เพียงแต่ไม่สนใจเธอเท่านั้น ดูเหมือนจะไม่อยากแม้แต่ชายตามองเธอ
เธอจะไปทนได้อย่างไร
“เปล่าครับ” เปปเปอร์ตอบอย่างเฉยเมยและดื่มซุป
เมื่อได้ยินเสียงที่ค่อนข้างเย็นชา ส้มเปรี้ยวรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้น
เธอกัดริมฝีปากล่างของตนเอง ตอนนี้เธอแทบยิ้มไม่ออก “ไม่ใช่ว่าอารมณ์ไม่ดีเหรอคะ ฉันเห็นคุณ......”
“เอาล่ะ กินข้าวกันเถอะ” เปปเปอร์ขัดจังหวะขึ้นด้วยน้ำเสียงดูไม่ค่อยอดทนเล็กน้อย
ดวงตาของส้มเปรี้ยวกลายเป็นสีแดงเรื่อในทันที
คนอื่นๆก็พากันหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นฉากนี้
ส้มเปรี้ยวรู้ว่าพวกเขากำลังหัวเราะเยาะเธอ จึงได้ทำหน้าตาบูดบึ้งแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ความรู้สึกแบบนี้มันช่างน่าอึดอัดใจจริงๆ
ในไม่ช้า เปปเปอร์ก็ทานอาหารเสร็จ เขาเช็ดปากด้วยท่าทางสง่างามก่อนจะลุกขึ้นและออกจากร้านอาหาร
ส้มเปรี้ยวที่เพิ่งกินไปได้ครึ่งหนึ่ง เมื่อเห็นเขาลุกออกไปโดยไม่รอตน จึงได้วางตะเกียบลงและวิ่งตามเขาไป
“เปปเปอร์คะ” ส้มเปรี้ยววิ่งทันเปปเปอร์ด้วยความเหนื่อยหอบ เธอคว้าแขนของเขาเอาไว้ “เปปเปอร์คะ คืนนี้คุณเป็นอะไร?”
เปปเปอร์เม้มปากแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ส้มเปรี้ยวมองมาที่เขาด้วยน้ำตาคลอ “เปปเปอร์คะ ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมคุณถึงไม่สนใจฉันเลย? คุณบอกฉันได้ไหมคะว่าฉันทำอะไรผิด คุณเป็นแบบนี้ฉันกลัวนะคะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เปปเปอร์ก็หันกลับมา “ส้มเปรี้ยว คุณบอกผมมาตามตรงนะว่าเมื่อตอนกลางวัน คุณเห็นงูตัวนั้นตั้งนานแล้วใช่ไหม และคุณตั้งใจจะทำให้งูตกใจพุ่งไปฉกมายมิ้นท์ใช่ไหม?”
ใบหน้าของส้มเปรี้ยวเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เปปเปอร์คะ ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้น?”
“ชาหวานเห็นว่าตอนที่งูพุ่งเข้าหามายมิ้นท์ ใบหน้าของคุณกำลังยิ้ม คุณไม่แปลกใจกับการที่เห็นงูเลย”เปปเปอร์จ้องมาทางเธอ
ส้มเปรี้ยวอ้าปากค้างไม่กล้ามองเขา เธอก้มหัวลงเล็กน้อยแล้วสะอื้นเบาๆ “ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้จริงๆ”
“ไม่รู้?” เปปเปอร์ขมวดคิ้ว
ส้มเปรี้ยวพึมพำว่า “ฉันกำลังคุยกับคุณมายมิ้นท์ที่ข้างลำธาร จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าตาของฉันมืดลงแล้วก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย เมื่อตอนที่ตื่นขึ้นมาพบว่าถูกงูกัดฉันก็ตกใจมาก แต่ที่น่าตลกไปกว่านั้นก็คือ ฉันไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกกัดได้อย่างไร ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”
“บุคลิกที่สองของคุณออกมาอย่างนั้นเหรอ?” ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เม้มแน่น
ส้มเปรี้ยวส่ายหน้า “ฉันไม่รู้ค่ะ แต่ที่คุณพูดว่าชาหวานเห็นตอนที่งูพุ่งฉกคุณมายมิ้นท์แล้วฉันยิ้มขึ้น แต่ฉันไม่รู้ตัวแล้ว น่าจะเป็นเพราะบุคลิกที่สองของฉันออกมาก็ได้”
เปปเปอร์ขมวดคิ้วขึ้น “ทำไมถึงปรากฏตัวขึ้นในตอนนั้น?”
ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เวลาส้มเปรี้ยวเห็นมายมิ้นท์ก็ดูปกติดี
ทำไมบุคลิกที่สองจึงปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน?
“ฉันคิดว่าอาจเป็นเพราะบุคลิกที่สองของฉันได้ยินคำพูดของคุณมายมิ้นท์ เลยเป็นเหตุผลที่ปรากฏออกมา......” ส้มเปรี้ยวเม้มริมฝีปากของเธอ
เปปเปอร์หรี่ตา “คำพูดอะไร?”
ใบหน้าของส้มเปรี้ยวปรากฏรอยยิ้มอันขมขื่นขึ้น “คุณมายมิ้นท์บอกว่าฉันนิสัยไม่ดี น้องปีโป้เลยไม่ชอบเรา เขาจึงหันไปร่วมทีมกับพวกเขา แล้วบอกอีกว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วคุณคงไม่ต้องการฉันแล้ว......”
“มายมิ้นท์ไม่พูดแบบนี้แน่ๆ” เปปเปอร์โต้เถียงแทนมายมิ้นท์โดยไม่รู้ตัว
ใบหน้าของส้มเปรี้ยวดูไม่น่ามองนัก แต่เธอก็จัดการกับอารมณ์นั้นด้วยความรวดเร็ว เธอใช้สายตาอันโศกเศร้ามองเขาแล้วกล่าวว่า “เปปเปอร์คะ คุณคิดว่าฉันโกหกเหรอ?”
เปปเปอร์ก้มหน้ามองลงมา “เปล่าครับ แต่นิสัยของมายมิ้นท์นั้นเธอไม่......”
“ที่แท้ในใจของคุณ คุณเชื่อมายมิ้นท์มากกว่าที่จะเชื่อฉันเหรอคะ?” ส้มเปรี้ยวเบิกตากว้าง เป็นความหมายว่าเขาทำเกินไปแล้ว
เปปเปอร์รู้สึกเหนื่อยล้า แต่ก็ยังอดทนตอบไปว่า “ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อคุณ”
“แต่คุณก็ยังเชื่อว่าคุณมายมิ้นท์ไม่พูดแบบนั้นกับฉันใช่ไหม?” ส้มเปรี้ยวเริ่มสะอื้น
เปปเปอร์ถอนหายใจ “เอาล่ะ ผมขอโทษ ผมผิดเอง บางทีผมอาจมองมายมิ้นท์ดีเกินไป”
บุคลิกที่สองของส้มเปรี้ยวมักจะปรากฏเฉพาะเมื่อเธอถูกกระตุ้นเท่านั้น
บางทีสิ่งที่มายมิ้นท์พูดอาจกระตุ้นบุคลิกที่สองของเธอออกมาจริงๆ
ส้มเปรี้ยวดูภูมิใจมากที่เห็นเปปเปอร์พ่ายแพ้ด้วยน้ำตาของเธอ
เธอเข้าไปกอดชายหนุ่มเอาไว้ แล้วซุกใบหน้าของเธอไปที่หน้าอกของเขา “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยกโทษให้”
เปปเปอร์มองไปที่เธอ “ยังไม่อิ่มเหรอครับ?”
ส้มเปรี้ยวพยักหน้า “ก็ฉันเห็นว่าคุณไม่สนใจฉันเลย ฉันก็กินไม่ลงน่ะค่ะ”
เปปเปอร์จับมือเธอเอาไว้ “งั้นกลับไปกินต่อเถอะครับ”
“ไม่เอาค่ะ ฉันไม่อยากกลับไปเจอพวกเขา พวกเขาก็คงไม่ต้องการเห็นหน้าฉันเช่นกัน” ส้มเปรี้ยวส่ายหัวและพูด
เมื่อเปปเปอร์คิดถึงท่าทางของพวกมายมิ้นท์ที่มีต่อส้มเปรี้ยว เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก
ผ่านไปสองวินาที เขาก็ขมวดคิ้วขึ้น “งั้นคุณรอผมสักครู่นะครับ ผมจะไปเอาขนมมาให้คุณกินรองท้องไปก่อน”
“ค่ะ” ส้มเปรี้ยวยิ้มเห็นด้วย
เปปเปอร์ปล่อยมือเธอและเดินเข้าไปที่ร้านอาหาร
คนในร้านอาหารต่างประหลาดใจที่เห็นเขากลับมาอีกครั้ง
“พี่ ยังกินไม่อิ่มเหรอ?” ปีโป้ถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเปปเปอร์เอาขนมใส่จาน
เปปเปอร์วางตะเกียบลงแล้วตอบว่า “เอาไปให้ส้มเปรี้ยว เธอยังกินไม่อิ่ม”
เมื่อปีโป้ได้ยินดังนั้นก็เบ้ริมฝีปากทันที “เพราะเธออีกแล้ว กินไม่อิ่มแล้วเดินมาเอาเองไม่เป็นหรือไง? ทำไมต้องใช้ให้พี่มาเอาให้ด้วย?
เปปเปอร์ไม่สนใจจะสนใจ เขาเดินไปอีกด้านหนึ่งของโต๊ะยาวและเห็นมะม่วงวางอยู่ในจานผลไม้ เขาจึงทำท่าจะหยิบมาใส่จาน
ลาเต้เห็นดังนั้นก็ห้ามเขาทันที “หยุดนะ นั่นของที่รักผม”
ของมายมิ้นท์?
เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นมองไปที่มายมิ้นท์ด้วยสายตาอันประหลาดใจ “คุณชอบมะม่วงเหรอ?”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?” มายมิ้นท์มองเขาอย่างนิ่งเงียบ น้ำเสียงของเธอช่างเย็นชา
ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย “ไม่ครับ”
ลาเต้พึมพำว่า “ที่รักของผมชอบกินมะม่วงมาตั้งแต่เด็ก มะม่วงนี้ผมให้พ่อครัวจัดเตรียมมาให้โดยเฉพาะ ถ้าคุณจะเอาก็ไปบอกพ่อครัวเอง”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว
โดนสาดกรดก็รีบล้างออกสิ กว่าจะขับรถไปถึงก็กัดกร่อนไปถึงกระดูกแล้ว วางเรื่องมาให้พระนางฉลาดมาก แต่ดันไม่รู้ว่าต้องล้างด่วน...
ก็แค่บอกอีธานว่านังส้มเน่าอาจจะเป็นคนวางแผนฆ่าแฟนเก่า แล้วให้อีธานสะกดติตมันให้สารภาพ ก็จบแล้ว จะง่าวอะไรขนาดนั้น...