รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 150

ในขณะที่เปปเปอร์ยังไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเป็นเสียงของส้มเปรี้ยว ไม่แน่ใจว่าตอนนี้เป็นความจริงหรือความฝัน เสียงของส้มเปรี้ยวก็ดังขึ้นอีกครั้งว่า “เปปเปอร์คะ คุณเปิดประตูหน่อยสิคะ ฮือๆๆ......”

ได้ยินเสียงร้องไห้ของส้มเปรี้ยว ดวงตาของเปปเปอร์ก็หรี่ลงและมั่นใจว่าไม่ใช่ความฝัน

เขาเปิดผ้าห่มออกและลุกไปจากเตียง เปิดไฟเดินไปยังประตู

ทันทีที่ประตูเปิดออก เปปเปอร์ก็พบว่าผู้หญิงที่อยู่ด้านนอกประตูเนื้อตัวผมเผ้าผมเลอะ เสื้อผ้าสกปรกเปรอะเปื้อน เขาอดไม่ได้ที่จะผงะและขมวดคิ้วขึ้น “ส้มเปรี้ยว?”

“เปปเปอร์คะ...…” ส้มเปรี้ยวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เปปเปอร์เพิ่งเห็นว่ามีบาดแผลบนใบหน้าของเธอด้วย สีหน้าของเขาก็ดูมืดมนลง “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ส้มเปรี้ยวได้ยินคำถามของเขาก็เม้มปากแล้วร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม ทำท่าจะพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เมื่อเห็นดังนั้นเปปเปอร์ก็ก้าวถอยหลังหลบเธอโดยไม่รู้ตัว

ส้มเปรี้ยวจึงพลาดท่า เธอร้องไห้มองเขาอย่างขมขื่น “เปปเปอร์คะ คุณหลบฉันเหรอ?”

“แค่กๆ” เปปเปอร์รู้ว่าปฏิกิริยาของเขาเมื่อครู่ทำร้ายเธอ ดังนั้นจึงกระแอมออกมาและอธิบายว่า “ขอโทษทีครับคุณก็รู้ว่าผมเป็นโรครักสะอาด”

“ฉันรู้ แต่......”

“เอาละส้มเปรี้ยว ไหนบอกผมมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เปปเปอร์ขัดจังหวะเธอ

ส้มเปรี้ยวเม้มปากแล้วตอบว่า “ฉันถูกคนจับคลุมใส่กระสอบแล้วทำร้าย”

เมื่อได้ยินว่ามีคนจับเธอใส่กระสอบ ปฏิกิริยาแรกของเปปเปอร์ก็คือจะหัวเราะออกมา

อันที่จริง เขาหัวเราะออกมาแล้ว แต่กระตุกแค่ตรงมุมปากเท่านั้น ไม่วายที่ส้มเปรี้ยวยังเห็น “เปปเปอร์!”ส้มเปรี้ยวกระทืบเท้าอย่างโกรธจัด “ฉันถูกทำร้ายนะคะ คุณยังมาหัวเราะเยาะฉันอีก!”

“ขอโทษครับ” เปปเปอร์กระแอมอีกครั้ง เก็บการขำเอาไว้แล้วถามเสียงเข้มว่า “ใครเป็นคนทำ?”

แปลกจริงที่เขาไม่ได้รู้สึกโมโหเลยที่เห็นส้มเปรี้ยวถูกทำร้าย

“คุณมายมิ้นท์กับพรรคพวกนะสิคะ พวกเขาให้ปีโป้หลอกฉันออกมาจากห้อง แล้วพวกเขาก็ทำให้ฉันสลบก่อนจะจับฉันใส่กระสอบ พาฉันไปที่สนามแข่งข้างนอกนั่น ทั้งต่อยทั้งเตะฉัน เปปเปอร์คะ ดูนี่สิคะ ฉันเจ็บไปทั้งตัวเลย”

ส้มเปรี้ยวยกแขนเสื้อขึ้นเพื่อให้เขาเห็นรอยฟกช้ำขนาดน้อยใหญ่ “ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของพวกเขา แล้วก็น้ำที่สาดมาอีกด้วย เปปเปอร์คะ คุณต้องจัดการให้ฉันนะคะ พวกเขาทำเกินไปแล้วจริงๆ”

เมื่อมองไปที่บาดแผลตรงแขนของส้มเปรี้ยว เปปเปอร์ก็ยังคงไม่รู้สึกโกรธอะไร น้ำเสียงของเขาดูเย็นชาเล็กน้อย “ผมรู้แล้วครับ คุณกลับไปอาบน้ำล้างตัวก่อนเถอะ ผมจะไปหาปีโป้”

“ค่ะ” ส้มเปรี้ยวพยักหน้าแล้วเดินกลับห้องไปช้าๆ

เปปเปอร์มองขึ้นไปที่ชั้นบนแล้วเดินขึ้นไป

“ปีโป้ ออกมา!” เขายืนอยู่หน้าห้องของปีโป้แล้วเคาะประตูด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

ปีโป้เปิดประตูออกมา วินาทีที่เห็นเขา ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ผ่านแวบเข้ามาในดวงตา แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว เขาหาวและแสร้งทำเป็นง่วง “อ้าวพี่ ทำอะไรอยู่?”

“ส้มเปรี้ยวถูกทำร้าย แกเข้าร่วมด้วยหรือเปล่า?” เปปเปอร์จ้องไปที่ปีโป้ด้วยดวงตาลึกล้ำ

ปีโป้เป็นคนที่ปิดบังอะไรไม่เก่งนัก เมื่อเปปเปอร์จ้องมองมาอย่างเฉียบขาด เขาก็เผยความรู้สึกในใจออกไปทันทีและพูดไม่ออก

ใบหน้าของเปปเปอร์มืดมนขึ้นกว่าเดิม “เก่งจริง เรื่องแบบนี้ยังทำไปได้”

“เธอสมควรโดนแล้ว ใครใช้ให้เธอทำร้ายพี่มายมิ้นท์ล่ะ” ปีโป้พึมพำ

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ทำร้ายเธอเพราะเรื่องเมื่อกลางวัน?”

“ใช่แล้วไง?” ปีโป้กระซิบ

เปปเปอร์มองเขาอย่างเย็นชาครู่หนึ่ง “ฉันจะไม่ให้เงินค่าขนมแกสามเดือนต่อจากนี้ หวังว่าแกจะไปคิดไตร่ตรองดูเองนะ”

หลังจากพูดเปปเปอร์จบก็ไม่สนใจเสียงคร่ำครวญของปีโป้ เขาเดินไปเคาะประตูห้องทามทอย

ไม่นานต่อมา ทุกคนบนชั้นสามก็ออกมายืนอยู่ตรงทางเดิน

ทุกคนมองหน้ากันและรู้ว่าเปปเปอร์อยู่ตรงนี้ได้ยังไง ส้มเปรี้ยวคงจะได้สติขึ้นและไปฟ้องเปปเปอร์แน่ๆ ดังนั้นเปปเปอร์จึงได้มาถามพวกเขาถึงความจริง

“นี่เปปเปอร์ กลางดึกกลางดื่นไม่หลับไม่นอน มาปลุกพวกเราแบบนี้เพื่ออะไร?!” ทามทอยบิดขี้เกียจแล้วเหยียดตัวออกไปพิงกรอบประตู เอ่ยถามอย่างเกียจคร้าน