รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 166

“ผมก็ไม่รู้ แต่เขาดูแล้วสถานะค่อนข้างสูง ขับรถหรูหราคันหนึ่ง สวมใส่เสื้อเชิ้ตลายดอก……”

เสื้อเชิ้ตลายดอกเหรอ?

มุมปากทามทอยชักหนึ่งที ในชั่วพริบตาเดียวมีเงากายเงาหนึ่งปรากฏขึ้นในสมอง

“ผมรู้ว่าเป็นใครแล้ว เขาอยู่ที่ไหนล่ะ?” ทามทอยถาม

พ่อบ้านตอบกลับว่า “อยู่ข้างนอก”

“เชิญเขาเข้ามาเถอะ เดี๋ยวผมลงไป” ทามทอยสั่ง

พ่อบ้านขานรับเสียงหนึ่งแล้วลงไปเลย

ทามทอยหยิบมือถือขึ้นมาใหม่ พูดกับคนที่อยู่ในโทรศัพท์ทางโน้นสักหน่อยก็วางสายไปเลย ปิดประตูห้องไว้ลงไปข้างล่าง

ก็ไม่รู้ว่าอยู่ดีๆลาเต้มาหาเขามีเรื่องอะไร

“ลาเต้” ทามทอยมาถึงข้างล่าง มองเห็นลาเต้ที่อยู่บนโซฟา เกาหัวและถามว่า “คุณมาหาผมมีเรื่องอะไร ยังมาหาถึงบ้านอีก”

ลาเต้วางแก้วกาแฟที่อยู่ในมือลง ลุกขึ้นมาเดินผ่านโต๊ะน้ำชา โกรธตัวสั่นเดินไปยังทามทอย

เดินมาถึงหน้าทามทอย เขาจับเนกไทของทามทอยไว้ทันที ซักถามเสียงดัง “คนคนนั้นล่ะ?”

ทามทอยมึนงงเต็มใบหน้า “คนอะไรเหรอ?”

“ก็ผู้ชายเหี้ยๆที่รังแกที่รักในคืนนั้น!” ลาเต้สายตาแดงระเรื่อร้องตะโกนพูด

ทามทอยได้ยินคำนี้ สีหน้าเปลี่ยนไป “คุณพูดอะไร มายมิ้นท์ถูกคนรังแกแล้วเหรอ?”

“ใช่ อยู่ในวันเกิดของผมคืนนั้น ที่รักเมาเหล้า ถูกเพื่อนของคุณรังแกแล้ว ตอนนี้ยัง……”

“ยังอะไร?” ทามทอยดึงมือของลาเต้ออก กลับจับคอเสื้อของลาเต้ไว้ทันที รีบเร่งถามว่า “พูดสิ ยังอะไร?”

ลาเต้เห็นลักษณะท่าทีตื่นเต้นรีบเร่งแบบนั้นของทามทอย ในใจรู้สึกมีความประหลาดใจเล็กน้อย

เขาเอาใจใส่กับเรื่องของที่รักมากเกินไปแล้วหรือไม่?

แต่ลาเต้ก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้นเช่นกัน ผลักทามทอยออก กำกำปั้นอย่างแน่นตอบกลับว่า “ตอนนี้ที่รักตั้งครรภ์แล้ว!”

“อะไรนะ?” ทามทอยเบิกตาโพลงมาก

มายมิ้นท์……ตั้งครรภ์แล้วเหรอ?

“ตอนนี้คุณยังไม่บอกผมว่าคนนั้นเป็นใครเหรอ?” ลาเต้ร้องตะโกน

ทามทอยอ้าปากแล้วอ้าปากอีก

เขาจะบอกได้ยังไง

คนนั้น เป็นเปปเปอร์ล่ะ

เห็นทามทอยไม่พูด ก้มหัวกำลังคิดอะไรอยู่ ลาเต้ยิ่งโมโหมากขึ้น กำปั้นล้วนสั่นระริกแล้ว “ทามทอย คุณอยากช่วยเขาปกปิดเหรอ?”

“ไม่ใช่……”

“ในเมื่อไม่ใช่ งั้นคุณก็พูดออกมา หลังจากที่รักถูกเขารังแก ไม่ได้ปรากฏหน้าก็แล้วไป แต่ตอนนี้ที่รักตั้งครรภ์แล้ว เขายังคิดจะหลบอยู่ที่ลับเหรอ?”ลาเต้พูดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน。

สีหน้าทามทอยประหลาด “ไม่ใช่ล่ะ เพียงแค่เขาไม่อยู่ในประเทศ”

“กลับกลายเป็นอยู่ต่างประเทศเหรอ?” ลาเต้โมโหจนกำปั้นชนกันสองที “ฮึ คิดว่าอยู่ต่างประเทศก็จะสามารถหลบหลีกไม่รับผิดชอบทั้งหมดได้เหรอ? อย่าหวังเลย ตอนนี้คุณโทรหาคนนั้นเดี๋ยวนี้ ให้เขาไสหัวกลับมา!”

สายตาทามทอยกะพริบระยิบระยับอย่างใจฝ่อ “นี่เกรงว่าไม่ได้ แม้ว่าผมเป็นเพื่อนเขา แต่ก็ไม่ใช่เพื่อนที่คุ้นเคยมากเป็นพิเศษ เขาค่อนข้างลึกลับ ผมก็รับรองไม่ได้ที่จะติดต่อเขาได้หรือไม่”

“อะไรนะ?” ลาเต้ขมวดคิ้ว

ทามทอย อะแฮ่ม เสียงหนึ่ง “งั้นอย่างนี้ คุณกลับไปก่อนเถอะ อีกสักครู่ผมลองติดต่อเขาดู ถ้าหากติดต่อได้ล่ะก็ ผมค่อยบอกกับคุณดีไหม?”

“ไม่ได้ ผมไม่กลับ คุณเอาวิธีการติดต่อเขาให้ผม ผมติดต่อเอง” ลาเต้ยื่นมือออก

ทามทอยนึกไม่ถึงว่าเขาจะเซ้าซี้ขนาดนี้ ณ เวลานั้นปวดหัว

เขากล้าเอาเบอร์โทรของเปปเปอร์ให้ได้ยังไง ถ้าหากให้ลาเต้กับมายมิ้นท์รู้ว่าคนในคืนนั้นเป็นเปปเปอร์ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นยังไงล่ะ

อีกทั้งในใจเขาก็มีความเห็นแก่ตัวเช่นกัน ไม่อยากให้มายมิ้นท์รู้ลูกที่อยู่ในท้องของเธอเป็นของเปปเปอร์

คิดแล้วคิดอีก ทามทอยทำตายี๋หนึ่งที “ได้ได้ได้ ผมให้คุณ คุณรีบไปเถอะ”

เขาเดินไปถึงหน้าโต๊ะน้ำชา หากระดาษปากกาจากลิ้นชักใต้โต๊ะน้ำชา เขียนเบอร์โทรอย่างหนึ่งเข้าไป จากนั้นยื่นให้ลาเต้โดยตรง